All Chapters of เพียงเพื่อรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ก้อกก้อกก้อก“เข้ามา”รอกระทั่งได้ยินเสียงขานรับบริ้งค์จึงผลักประตูให้เปิดออก ใบหน้าสวยหวานค่อย ๆ โผล่เข้าไปสำรวจสถานการณ์ด้านในก่อนจะก้าวเท้าพาตัวตามเข้าไป แล้วร่างอรชรก็สะดุ้งโหยงเมื่อสบเข้ากับแววตาดุดันของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวโตนี่ไง ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็จ้องจะกินกันซะแล้วโอดครวญในใจก่อนจะแสร้งฉีกยิ้มกว้าง ทำใจดีสู้เสือ แม้ลึก ๆ จะหวาดหวั่นว่าอาจจะถูกด่าเปิดเปิงหรือหนักถึงขั้นถูกหิ้วปีกออกไปทิ้งหน้าบริษัทในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า​“มีอะไร?”ติณณ์เอ่ยถามเสียงเรียบ แววตาคมกริบเหลือบมองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใสเพียงนิดก่อนจะวางรายงานซึ่งตรวจค้างไว้ตั้งแต่ในห้องประชุมลง“อ้อ พอดีหนูผ่านมาแถวนี้ ก็เลยแวะเอาเงินมาคืนให้คุณลุง ส่วนเสื้อนี่ถือว่าเป็นของแทนคำขอบคุณ​และขอโทษ​ค่ะ”เอ่ยอ้างเพื่อให้ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจเข้าหาเขาจนเกินงามแล้วบรรจงวางถุงกระดาษที่หอบหิ้วมาด้วยลงบนโต๊ะทำงาน ทำหน้าเกรงอกเกรงใจ“คือตอนแรกหนูไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นมารบกวนนะคะ แต่พอดีฝากพี่กรณ์แล้วพี่กรณ์ไม่ว่าง”คิ้วหนากระตุกทันทีหลังได้ยินสรรพนามที่เด็กสาวใช้เรียกขานลูกน้องคนสนิทพี่กรณ์งั้นเหรอ?นี่

แรกเริ่มเดิมทีเธอตั้งใจจะเอ่ยอ้างกับบิดาว่าขอไปฝึกงานที่บริษัทของอดีตแฟนหนุ่มก่อน กระทั่งพร้อมแล้วจึงค่อยกลับมารับตำแหน่ง หากแต่แท้จริงแล้วฝึกแค่เพียงในนามแต่สุดท้าย .... แพลนที่วางก็ล่มไม่เป็นท่าหากพี่ไปป์ไม่นอกกายนอกใจไปมียัยนมตู้มนั่นเสียก่อน เธอคงประวิงเวลาได้มากกว่านี้ อยากจะปลง อยากจะปล่อยวางแต่ก็ตัดใจทำไม่ลงเท้าเรียวก้าวออกมาจากตัวตึกอย่างเชื้องช้าก่อนจะชะงักหยุดนิ่ง ใบหน้าม่อยสนิทแหงนขึ้นเหม่อมองท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ทอดถอนใจด้วยความทดท้อ"แม่คะ ... หนูเหนื่อยจัง"เหนื่อยกับการว่ายน้ำตามหาฝั่งฝัน เหนื่อยกับความพยายามที่ไม่มีใครสนับสนุน เหนื่อยเสียจนบางครั้งก็นึกอยากปล่อยให้ตัวจมลงกลางทางไปซะให้จบ ๆแต่ทุกครั้งที่นึกถึงลายมือสละสลวยที่ขีดเขียนบนกระดาษหน้าหนึ่งในไดอารี่สีชมพูและภาพถ่ายที่แปะไว้ข้างกัน แรงใจก็พลันหวนกลับมาเติมเต็ม ทำให้รู้สึกฮึกเหิมอีกครั้ง"แต่ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน หนูก็จะอดทน จะทำความฝันของแม่ให้เป็นจริงให้ได้เลย!"ปลายนิ้วเรียวปาดเอาหยาดน้ำใส ๆ ออกจากหางตาอย่างลวก ๆ ก่อนจะบังคับริมฝีปากให้คลี่ยิ้มกว้างมารดาเสียสละเพื่อเธอมามากมายฉะนั้นเธอจะต้องสู้ สู้

"ฮึก หนูขอโทษค่ะ~"สองมือเรียวขยำกำชายเสื้อสูทแน่นจนยับยู่แล้วปล่อยทุกความผิดหวังให้กลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า จากนั้นเสียงโฮก็ดังลั่นไปทั่วบริเวณการเปลี่ยนแปลงในเสี้ยววินาทีทำเอาเหล่าพนักงานที่กำลังแอบเมียงมองเหตุการณ์สะดุ้ง ลนลานแยกย้าย ขณะที่เหล่าชายฉกรรจ์ที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกล หน้าถอดสีซีดเผือด หวาดหวั่นว่าจะโดนปลดกลางอากาศไปตาม ๆ กันยกเว้นเพียงกรกันต์ที่ก้มหน้ากลั้นยิ้ม ขบขันในความเหลอหลาบนใบหน้าคมคายของเจ้านายหนุ่มที่แม้มันจะปรากฏให้เห็นเพียงไม่กี่วินาทีก็ตาม"แยกย้ายไปทำงาน ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง"กระซิบเคลียร์พื้นที่เสร็จแล้วตัวคนสั่งการเองก็ถอยหลบฉาก ปล่อยให้เจ้านายหนุ่มผู้แข็งกระด้างและวางท่ากับทุกคน จัดการหาทางหยุดเสียงร้องของเด็กสาวด้วยตัวเอง"นะ..นี่...."ติณณ์อึกอัก หันซ้ายแลขวาอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อเด็กสาวขี้แยเอาแต่เปล่งเสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ครั้นจะขอความช่วยเหลือตรงนี้ก็ดันไม่เหลือใครพลันภาพมารดาเมื่อครั้งเคยขับกล่อมปลอบประโลมเขายามเจ็บตัวก็ผุดขึ้นมาในความทรงจำ เขาจึงตัดสินใจยื่นมือเข้าไปตบแผ่นหลังของเธออย่

@สองชั่วโมงถัดมา"แม่!""เอ้า ๆ อะไรของเอ็งฮะนังลูกน้ำ"วรรณาเอ็ดเสียงเขียวเมื่อลูกสาวจอมแก่นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาฉุดกระชากลากตัวเธอออกมาจากในครัว ทำให้จำต้องวางมือจากแกงเขียวหวานที่กำลังปรุงอย่างเสียไม่ได้"คะ..คุณหนูจ้ะแม่ คุณหนู!"เพียงเท่านี้วรรณาก็รีบสับเท้ารัวเร็วตามลูกสาวไปห้องโถงใหญ่ทันที"คุณหนู!"ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าตื่นตระหนก ตกใจจนมือไม้สั่นเมื่อเห็นใบหน้าพริ้มเพราของเจ้านายอันเป็นที่รักกำลังสลบไสล​ไร้สติสนิทอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของชายแปลกหน้า"ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยจนหลับ"ติณณ์สรุปที่มาที่ไปให้อีกฝ่ายฟังสั้น ๆ ตั้งท่าจะส่งมอบคนตัวเล็กให้คืนให้ทว่าพอนึกถึงความเหมาะสม เขาก็ชะงักไปคนตรงหน้าอ้วนท้วมทั้งยังอายุล่วงเลยเข้าเลขห้าเป็นอย่างต่ำ ส่วนเด็กรับใช้แต่ละคนที่ยืนอยู่ล้อมรอบก็มีแต่ผู้หญิงซึ่งขนาดตัวไม่แตกต่างจากคนในอ้อมแขนสักเท่าไหร่ เห็นทีคงไม่พ้นต้องพาขึ้นไปส่งด้วยตัวเองสินะ"ห้องเธออยู่ตรงไหน"วรรณาอึกอักเล็กน้อยด้วยว่าตอนนี้คุณท่านก็ยังไม่กลับจากที่ทำงาน ทั้งบ้านจึงมีเพียงคนสวนเท่านั้นที่เป็นผู้ชาย แต่คนตรงหน้าก็ดันว่องไว ก้าวฉับ ๆ ผ่านหน้าเธอไปโดยไม่รอฟังคำตอบ ทำให้เ

ติ้ง!ทันทีที่สิ้นเสียงสัญญาณเตือนและบานประตูเปิดออก ร่างอรชรก็ก้าวฉับ ๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปยังห้องทำงานอย่างเร่งรีบ หากแต่ไม่ลืมยกยิ้มและก้มศีรษะแทนการตอบรับเมื่อได้รับเสียงทักทายจากเหล่าพนักงานปกติแล้วเธอจะเข้างานไม่เกินแปดโมงครึ่ง ทว่าเช้านี้ไม่รู้ว่าร่างกายมันงอแงอยากประท้วงที่ใช้งานหนัก หรือว่าเตียงนอนมันนุ่มกว่าทุกวัน วิญญาณถึงโดนดูดและกักขัง หลับยิงยาวราวกับซ้อมตาย รู้สึกตัวอีกทีก็ปาไปเก้าโมงครึ่งแล้วแต่ที่แปลกกว่านั้นก็คือความทรงจำของเธอหล่นหาย! กายหยาบกลับมาถึงบ้านได้อย่างไร เมื่อไหร่ก็ไม่รู้!ครั้นจะถามไถ่คนในบ้านก็ไม่มีเวลามากพอเพราะตื่นสาย ทำได้เพียงพยายามนึกทบทวนแต่จนแล้วจนรอด ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก็มีเพียงขวดชาเขียวและป้ายเหนือประตูของห้องฉุกเฉินขณะนั่งรอคุณลุงหน้าดุ ส่วนหลังจากนั้น... ว่างเปล่า!"คุณบริ้งค์คะ ท่านประธานแจ้งว่าหากคุณบริ้งค์มาถึงบริษัทแล้ว รบกวนให้แวะไปพบท่านที่ห้องก่อนค่ะ"สิ้นเสียงร้องทักขาเรียวก็ชะงักหยุดกึก ดึงตัวเองกลับมาสนใจในปัจจุบันแล้วหันไปมองปนัดดา เลขานุการของบิดาซึ่งควบอีกหนึ่งหน้าที่คือพี่เลี้ยงของเธอด้วยสีหน้าฉงน"เรียกบริ้งค์เหรอ? เรื่อ