บททั้งหมดของ เพียงเพื่อรัก: บทที่ 61 - บทที่ 70

แม้ความจริงอยากจะตวาดเธอดัง ๆ แต่เพราะใบหน้าจิ้มลิ้มอยู่ห่างจากใบหน้าเพียงคืบ ติณณ์จึงทำเพียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พึมพำบ่นกับภาระที่โถมเข้าใส่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวทว่าในจังหวะที่หลุบตาลงมอง ใจแกร่งก็พลันกระตุกไหวหวิว ความปรารถนาบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเจอกับความแดงระเรื่อสุดเย้ายวนในระยะประชิดซ้ำยังมีกลิ่นกายหอมละมุนที่โชยขึ้นมาแตะจมูก กลิ่นหอมที่มัน...ไม่เหมือนใครปึก!เสียงโครมครามดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยแรงกระแทกบริเวณช่วงล้อหลังส่งผลให้คนที่กำลังก้มโค้งสะดุ้งหลุดออกจากห้วงภวังค์ แถมยังเสียหลักหน้าคะมำ ปลายจมูกโด่งกดฝังเข้าที่พวงแก้มเนียนใสที่กำลังจดจ้องเต็มรัก!สัมผัสอ่อนนุ่มและแรงขยับตอกย้ำให้ติณณ์ได้สติว่าเผลอและพลาด! อารามความตกใจว่าเด็กสาวจะรู้สึกตัว สองแขนจึงกางกว้างอัตโนมัติ ปล่อยร่างของคนที่กำลังสะลึมสะลือ​ให้กลิ้งหล่นลงมานอนแผ่อยู่บนหน้าตัก"ขอโทษครับนาย ผมมองไม่เห็นหลุม!"เสียงตะโกนดังมาจากด้านหน้าบวกกับแรงกระแทกปลุกให้คนผล็อยหลับกลางอากาศนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามองอย่างงัวเงีย​และในวินาทีที่สองสายตาสบประสาน เธอก็เบิกตาโพลง ลนลานดึงตัวขึ้นมาน

เอาแล้วไง จะบ่ายเบี่ยงว่าไม่ใช่เธอหลักฐานก็ดันชัดเจน มัดตัวแน่นหนาเสียจนไม่รู้จะดิ้นท่าไหนให้หลุด สุดท้ายจำเลยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแสร้งทำว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย"หื้มม สังคมเดี๋ยวนี้ตลกจัง แค่นั่งด้วยกันก็เป็นข่าวได้แล้ว แถมยังถ่ายรูปหนูไม่ดีเลยค่ะ ดูสิคะเนี้ย เหนียงก็ห้อย หน้าก็บานเป็นจานดาวเทียมเลย ชิ!"บริ้งค์ย่นจมูก แสร้งทำหน้าไม่พอใจแล้วยกหน้าจอขึ้นมาเพ่งพินิจใกล้ ๆ ตวัดสองนิ้วอ้า ๆ หุบ ๆ ทำทีเป็นซูมดูรายละเอียดของภาพ ทว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคือรู้ตัวว่าเลิ่กลั่กจนอาจเก็บสีหน้าและแววตาไม่อยู่จึงต้องอาศัยมันช่วยบดบังให้ตายสิ! เธอไม่น่าอยากลดช่องว่างระหว่างวัยด้วยการสอนให้บิดาเล่นโซเซียลเลย~"นี่สินะ สาเหตุที่คุณติณณ์เขาเจาะจงเลือกเราโดยเฉพาะ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึ""สนิทสะเนิดอะไรกันล่ะคะป๊าาา หนูก็เพิ่งได้เจอเขาวันนั้นเองค่ะ อ้อ ส่วนที่เห็นว่าไปด้วยกันก็เพราะหนูกลัวว่าช่วงอายุจะทำให้มีปัญหาตอนทำงาน พวกเรื่องมุมมองอะไรพวกนั้นน่ะค่ะ หนูก็เลยพาคุณเค้าไปเลี้ยงขนม ใช่ ๆ แบบนั้นแหละค่ะ"บริ้งค์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เน้นย้ำน้ำเสียงจริงจังว่ามันไม่มีอะไรในก่อไผ่ จริงอ

เสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะคิกคักดังลอยเข้าไปถึงด้านในทำให้มือใหญ่ที่กำลังเอื้อมไปคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบชะงัก ขมวดคิ้วงุนงงระคนไม่พอใจด้วยคิดว่าลูกน้องคนสนิทสรรหาผู้หญิงส่งมาให้ถึงสังเวียนโดยไม่บอกกล่าว"ไม่มีใครเกิน!"ติณณ์คำรามเสียงต่ำ ทำหน้าเหนื่อยหน่ายพลางเร่งมือกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต ทว่าเมื่อร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอนหลังแต่งกายเรียบร้อยแล้ว สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยนภาพเด็กสาวนั่งหัวร่อต่อกระซิก ใกล้ชิดกับลูกน้องคนสนิทบนโซฟาตัวเดียวกัน ทำเอาหัวคิ้วขมวดมุ่นชนกันจนแทบเป็นปมยุ่งเหยิงพร้อมคำถามที่ผุดขึ้นในหัวมากมายหล่อนมาที่นี่ทำไม? ถ้าเป็นเพราะงานทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่อง? แล้วที่สำคัญ ... สองคนนั้นไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?"กว่าผมจะรู้ตัวว่าลืมสั่งอาหารให้นายก็ปาไปทุ่มกว่าแน่ะครับ"บริ้งค์เปล่งเสียงหัวเราะร่าออกมาอย่างสุดกลั้นหลังได้ฟังเรื่องราวบางส่วนที่คนตรงหน้าหยิบยกขึ้นมาเล่าสู่กันฟังเพื่อฆ่าเวลาระหว่างนั่งรอเจ้านายคนสำคัญจัดการธุระส่วนตัวสายตาจดจ่ออยู่ที่ผู้เล่า ส่วนมือก็ยกเครื่องดื่มที่เคยปฏิเสธหนักหนาเมื่อสิบนาทีก่อนขึ้นจิบ แม้ความขมจะยังมีมากหากแต่ความหวานของสิ่งที่ผสมก็ช่วย

"เป็นอะไร?""ไม่มีอะไรค่ะ""บอกฉัน เป็นอะไร?"ติณณ์ถามย้ำหลังสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดแปลกไปเพราะใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นเด็กสาวในสภาพเมามาย พลันใจแกร่งก็กระตุกวูบ หันมองแก้วทรงสูงซึ่งมีรอยลิปสติกสีชมพูนู้ดประทับอยู่บนปากแก้วด้วยแววตาหวาดหวั่น อย่าบอกนะว่า....!"เธอดื่มมันไปกี่แก้ว!?"คิ้วเรียวขมวดแน่น ถึงมันจะมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่แต่ว่าเธอก็บรรลุนิติภาวะแล้วนะ แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คนร้องขอด้วยกระนั้นบริ้งค์ก็ทำแค่ค้านในใจแล้วค่อย ๆ ชูนิ้วขึ้นมาบอกจำนวนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อถูกสายตาวาวโรจน์จดจ้องคาดคั้นหนักขึ้น"ยัยเด็กบ้า!"เสียงทุ้มตวาดกร้าวเสียจนบริ้งค์สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ มองตามร่างสูงที่ก้าวฉับ ๆ ตรงไปหยุดยืนทำหน้าเกรี้ยวกราดหน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่มด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆเธอดื่มแค่สี่แก้วเองนะ ไม่ได้ดื่มหมดขวดสักหน่อย ตาลุงขี้งก!แต่จะว่าไป ... ทำไมร้อนจัง แอร์ไม่ทำงานเหรอ คิดแล้วก็กวาดสายตามองหารีโมทเพื่อปรับอุณหภูมิอ๊ะ นั่นไง!ปรากฏรอยยิ้มดีใจขึ้นบนใบหน้าแดงก่ำ ทว่าเมื่อผุดลุกขึ้นยืนหมายจะเดินไปหยิบมันและขออนุญาตจากเจ้าของห้อง ร่างกายก็กลับไร้เรี่ยวแรง เซล้มลงมานั่งอยู่บนโซฟาที

"ไม่ได้ มึงจะทำไม่ได้"ย้ำเตือนตัวเองเสียงเข้ม หากแต่แววตาวาววับด้วยไฟปรารถนากลับไม่สามารถละไปจากริมฝีปากแดงระเรื่อซึ่งอ้าเผยอราวกับต้องการเชิญชวนได้เลยติณณ์ร้องคำรามด้วยความอึดอัดกับความปรารถนาที่ไม่อาจปลดปล่อย คิ้วหนาขมวดมุ่น ขบกรามแน่นขณะต่อสู้กับจิตใต้สำนึกเมื่อความเย้ายวนจากกายสาวสร้างความปั่นป่วนให้กายแกร่งจนสั่นสะท้านอย่างหนักถึงแม้เขาจะร่วมหลับนอนกับผู้หญิงยามต้องการเป็นปกติ แต่ทุกครั้งมันเกิดขึ้นด้วยความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย อีกทั้งยังเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีการสานต่อยกเว้นเขาจะถูกใจหล่อนมากจริง ๆแต่กับยัยเด็กนี่ สถานการณ์มันแตกต่าง ตอนนี้เธอแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ แถมยัง ... ไม่เหมาะไม่ควรหื้ม? นี่เขากลายเป็นคนที่คำนึงเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"คุณลุง~"เสียงหวานร้องเรียกดึงให้เขาหลุดออกจากห้วงความคิด ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ขานรับหรือปฏิเสธ ความอ่อนนุ่มก็ตรงเข้าจู่โจมริมฝีปากหนาหยักราวกับเล็งไว้นานแล้วดวงตาคมกริบเบิกกว้าง ตกใจกับรสจูบที่มาอย่างกะทันหันจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ มันทั้งเงอะงะ ไม่ประสีประสา ขบกัดอย่างไร้ทิศทางจนสร้างรอยแผลให้กล