บททั้งหมดของ เพียงเพื่อรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

"อ๊ะ!"เสียงหวานหลุดร้องอุทานเบา ๆ เมื่อความเจ็บแปลบตรงเข้าโจมตีในเสี้ยววิจนเธอสะดุ้งโหยง หยาดน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้าตาแทบจะในทันทีแสบ ฮือออ~ร้องโอดครวญในใจแต่เพราะรู้ว่ามีดวงตาสีนิลอยู่หนึ่งคู่กำลังจดจ้องตาเขม็ง คนมีฟอร์มจึงรีบปรับสีหน้า ข่มใจไม่ให้ดิ้นหนี พยายามกัดฟันอดทนไม่ส่งเสียงร้องอีกเลยจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นความแข็งแกร่งของร่างอรชรลดฮวบ ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก แต่พอได้ยินประโยคคำสั่งของคนหน้าเหวี่ยง เธอก็สะดุ้งยิ่งกว่าตอนโดนแอลกอฮอล์เล่นงานเสียอีก"ฉีดบาดทะยักด้วย""คะ...คุณลุง หนูเป็นแผลเล็กเท่าขนแมวเองค่ะ" ละล่ำละลักปฏิเสธก่อนหันไปหาแนวร่วม "ใช่ไหมคะพี่พยาบาล ไม่ต้องฉีดหรอกเนาะ เปลืองยาเปลืองเข็ม""แต่มันสกปรก"โดยเฉพาะมือคู่นั้น! นึกย้อนถึงภาพที่เด็กสาวถูกคุกคามในลานจอดในจังหวะที่เขาบังเอิญหันไปมองเพราะได้ยินเสียงหวีดร้องโวยวายเข้าพอดีแล้วแววตาดุดันก็วาวโรจน์ ฉายแววอำมหิตขึ้นมาอีกรอบสงสัยต้องส่งคนไปเก็บขยะสักหน่อยแล้ว ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนยื่นมือมาวางลงบนหัวไหล่มนแล้วออกแรงกดให้เด็กสาวนั่งลงบนเตียงตามเดิมเมื่อเห็นว่าเธอคิดจะหนี ออกคำสั่งเสียงเข้ม"ฉีด"

ดวงตาสีน้ำตาลฮาเซลนัทละจากดวงไฟสีแดงของรถยนต์สีดำคันหรูที่เพิ่งแล่นออกไป ลงมามองนามบัตรที่อยู่ในมือแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจชื่อเสียงเรียงนาม ข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งหน้าที่การงาน รวมทั้งตัวเลขอีกสิบหลักที่อยู่บรรทัดล่างปรากฏบนหน้ากระดาษใบจิ๋วอย่างชัดเจนก็จริง แต่ที่เธอต้องการคือเลขบัญชีต่างหาก"เอ๊ะ หรือว่าเบอร์นี่คือเบอร์พร้อมเพย์"บริ้งค์พึมพำพลางพลิกสิ่งที่อยู่ในมือไปมา เธอไม่ชอบการติดค้างใคร ไม่ว่าจะด้วยเรื่องเงินหรือน้ำใจ เธอหยุดยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจลองแต่แล้วสุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจพรืด คิ้วเรียวขมวดแน่นขึ้นจนเป็นปมยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเก่าเมื่อพบว่ามันไม่ได้ผูกกับระบบโอนเงินอย่างที่คิดเอาไว้"แล้วแบบนี้ฉันจะคืนเงินยังไงเนี้ย ให้โทรไปถามเอาเองเหรอ ตาลุงบ้า ทีตอนแรกขอเบอร์ล่ะทำอิดออด ชิ!"ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนระคนหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ ครั้นจะถามไถ่กับพี่หน้าหล่อที่ใจดี อีกฝ่ายก็แวะเอารถมาส่งให้ถึงบ้านแล้วกลับไปตั้งแต่ชั่วโมงก่อน ทิ้งไว้เพียงข้อความสั้น ๆ กับเด็กรับใช้ที่บ้านว่า ‘นี่ครับกุญแจ’"ลูกสาว~ ทำไมไม่เข้าบ้าน มายืนทำหน้ากลมอะไรอยู่ตรงนี้"เสียงแหบห้าวดังขึ้นด้านล่าง

สายตาคมกริบลอบชำเลืองมองลูกสาวเป็นระยะ ๆ ตลอดมื้ออาหาร ความกังวลและห่วงใยฉายชัดในแววตา เขารู้ดีว่าเลี้ยงได้แค่ตัว ส่วนหัวใจและความฝันของเจ้าตัวนั้น เขาคงไปบังคับอะไรมากไม่ได้ทว่าเขาก็ยังใจแข็งไม่มากพอที่จะปล่อยให้ลูกสาวที่เฝ้าฟูมฟักดูแลประดุจเจ้าหญิงตัวน้อย โบยบินออกจากอ้อมอกไปในเวลานี้ เขาจึงพยายามทำทุกวิถีทางที่จะยื้อเวลาและผลักดันให้เธอได้มีโอกาสศึกษางานที่บริษัทด้วยหวังว่าสักวันเธออาจจะเปลี่ยนใจแต่ยิ่งใกล้ถึงวันที่ลูกสาวจะจบการศึกษา เขากลับยิ่งรู้สึกเป็นกังวล ... กังวลว่าแผนการทุกอย่างจะล้มเหลวไม่เป็นท่า กังวลว่านกน้อยตัวนี้จะโบยบินสู่โลกกว้างแล้วไม่ยอมหวนกลับมาซบอกผู้เป็นพ่ออีก"ป๊าาา~"เสียงหวานใสร้องเรียกดึงความสนใจ ก่อนกุลีกุจอช่วยบริการตักชิ้นกระท้อนสีส้มอ่อน ๆ หวานฉ่ำขึ้นมาจ่อใกล้ริมฝีปากอย่างเอาใจ ทำให้รอยยิ้มหวนกลับมาปรากฏบนใบหน้าคมคายอีกครั้งก่อนจะอ้าปากรับเอาของหวานด้วยความเต็มใจ"อร่อยไหมคะ""ก็เหมือนทุกวันแหละ""ไม่เหมือนสิคะ เพราะคำนี้หนูเป็นคนป้อนป๊าเลยนะ"ประภาสส่ายหน้ายิ้ม ๆ เมื่อคนตัวเล็กออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน รวบช้อนส้อมในมือแล้วดึงทิชชูมาซับปาก ทอดมองใบหน้า

"สงสัยจะติดประชุม เอาไงดีอะ ฝากไว้เลยดีไหมนะ"เอียงคอมองถุงกระดาษที่หอบหิ้วมาด้วยแล้วพึมพำถามตัวเองเสียงแผ่ว เพราะหากจะให้เธออู้งาน นั่งรอจนเขาเลิกงานก็คงไม่ไหว ยิ่งอยู่ในช่วงที่บิดากำลังเพ่งเล็งความประพฤติเป็นพิเศษด้วยแล้ว เธอจำเป็นต้องทำตัวเป็นเด็กดีที่ว่านอนสอนง่ายคิดดังนั้นคนอยากใช้หนี้แต่ติดต่อเจ้าหนี้ไม่ได้จึงหยิบธนบัตรสีเทาและสีแดงขึ้นมาอย่างละใบ ก่อนบรรจงพับมันแล้วสอดเข้าไปในช่องของกระเป๋าบริเวณหน้าอกของเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่เพิ่งถอยมาชดใช้เพราะเธอดันไปยัดเยียดไอศกรีมให้หัวไหล่เขาเมื่อคราวก่อนค่าหมอหนึ่งพันเก้าสิบห้าบาท นี่เธอให้ดอกเบี้ยไปอีกตั้งห้าบาท หวังว่าจะไม่ดึงหน้า แยกเขี้ยวเหมือนจะกินหัวกันอีกนะ! จัดแจงพับเสื้อลงถุงกระดาษให้เรียบร้อยดังเดิมแล้วบริ้งค์ก็ตั้งท่าจะเตรียมนำมันไปฝากทิ้งไว้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ปึกเสียงหัวเราะที่คุ้นหูและเสียงเปิดปิดประตูดึงให้บริ้งค์ที่กำลังนั่งรออยู่บนโซฟาตัวน้อยภายในโซนรับรองเงยขึ้นมามองตามเสียงพลันดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง มีสีหน้าประหลาดใจเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของคนที่คุ้นเคยเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมชายหนุ่มคนที่เธอต้องการพบ"ป๊า?

"เจ้านายผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ คุณสบายใจได้"ได้ยินแบบนี้ริมฝีปากบางก็กลับมาฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง เบาใจขึ้นหลายส่วนที่อย่างน้อย ๆ เธอไม่ได้สร้างปัญหาให้ใครเพิ่มแววตาวาววับหลุบมองของในมือเพียงนิดก่อนตัดสินใจยื่นถุงกระดาษไปให้ เดิมทีตั้งใจจะมอบให้กับมือแล้วหาโอกาสคุยอะไรด้วยสักหน่อย แต่ในเมื่อตัวเขากลับขึ้นไปทำงานแล้ว มันคงไม่เหมาะที่จะขึ้นไปรบกวน"ถ้าอย่างงั้นหนูขอให้พี่ช่วยอีกสักเรื่องจะได้ไหมคะ คือ ... หนูอยากจะฝากเสื้อไปให้เจ้านายพี่หน่อยน่ะค่ะ"กรกันต์ร้องอ๋อในใจ เข้าใจในสาเหตุที่เด็กสาวมาปรากฏตัวที่นี่แล้ว สายตาคมกริบชำเลืองมองเข้าไปสำรวจในถุงกระดาษตรงหน้าเพียงนิดก่อนจะเงยขึ้นมาปฏิเสธเสียงอ่อน"เกรงว่าคงจะไม่ได้..."พูดถึงตรงนี้เขาก็เงียบเสียงเพื่อพยายามบังคับไม่ให้หลุดยิ้มเมื่อเด็กสาวหน้าเจื่อนสนิทลงแทบจะในทันทีที่ฟังจบ ผายมือไปยังโถงลิฟต์ของบริษัทก่อนพูดถึงเหตุผลที่ไม่รับฝากต่อ"ผมเป็นแค่ลูกน้อง เพราะฉะนั้นคุณเอามันขึ้นไปให้นายด้วยตัวเองจะดีกว่านะครับ"จะให้ขึ้นไปได้ยังไงล่ะคะ จะให้เธอใช้บัตรเครดิตสแกนประตูกั้นหรือยังไง โอดครวญในใจแล้วส่งสายตาเว้าวอน หมายจะตะล่อมขออีกรอบ"พี่ช่วย