All Chapters of จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Chapter 81 - Chapter 90

ฉินเทียนหลัวเซียนกระบี่ผู้หยิ่งทระนงในขอบเขตแห่งปราณเยือกแข็ง ในนามรองเจ้าสำนักแห่งหุบเขาเทพยุทธน้ำแข็ง ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวท้าทายเขาโดยไม่ต้องชดใช้ด้วยโลหิต แต่ในยามนี้...เขากลับต้องยืนอยู่ในสภาพที่น่าขันถูกพลังของเด็กสาวรุ่นลูกสะกดข่มราวกับขยะที่ไร้ค่าแม้ในห้วงหนึ่งของใจจะสะท้านไหวแม้เงาร่างของหญิงสาวตรงหน้าจะมิใช่ผู้ที่เขาคุ้นเคยแม้โครงหน้าใต้หน้ากากนั้นจะไม่สอดคล้องกับความทรงจำในอดีตแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือปราณเยือกแข็งอันลี้ลับซึ่งแผ่ซ่านออกมานั้น มันช่างราวกับเป็นพลังเดียวกับสตรีผู้หนึ่งที่น่าจะสลายไปจากโลกนี้นานแล้ว“หลานเสวี่ยอิง…”ชื่อนี้ผุดขึ้นในใจ แต่ก็ถูกบดขยี้โดยทิฐิทันควัน"ไม่มีทาง! นางตายไปแล้ว...เด็กนี่เพียงแค่มีพรสวรรค์เท่านั้น"ใบหน้าอันบิดเบี้ยวด้วยความอัปยศของเขาแปรเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความบ้าคลั่ง ความอับอายจากการถูกกดข่ม บวกกับความไม่ยอมรับความจริง ทำให้ไฟโทสะลุกโชนขึ้นอีกคราเขากระชับกระบี่เยือกแข็งแน่น“เจ้าจะต้องชดใช้...กับการหยามเกียรติของข้า!”เสียงของเขาแหบพร่า แต่ก็เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งการทำลายล้างในตอนนี้...ชายผู้ซึ่งเคยภาคภูมิในความสงบเยียบเย็นขอ

ฉินเยว่หาน ผู้ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในยอดสตรีสูงส่งแห่งยุทธภพ ทั้งรูปโฉมและพรสวรรค์ต่างเป็นที่กล่าวขาน ท่วงท่าของนางไม่เคยแปรเปลี่ยน แม้แต่สายลมหิมะยังมิอาจกลบความสง่างามของนางได้ แต่ยามนี้… ใบหน้าที่เคยสูงศักดิ์ของนางกลับบิดเบี้ยวไปด้วยความตกตะลึงและโกรธเกรี้ยวสายตาของนาง จ้องมองร่างของ ฉินเทียนหลัวน้องชายผู้ภาคภูมิผู้เคยยืนตระหง่านในฐานะรองเจ้าสำนัก บัดนี้กลับนั่งยองยองอยู่มุมลานน้ำแข็งพึมพำประโยคไร้สาระ กอดตุ๊กตาหิมะที่ตนปั้นขึ้นเองใบหน้าเปื้อนยิ้มไร้เดียงสา ไม่มีแม้แต่เงาของผู้เป็น เซียนกระบี่เยือกแข็ง คนเดิม“ฉินเทียนหลัว… เจ้า… เจ้ากำลังล้อข้าเล่นใช่หรือไม่…?” เสียงของนางสะท้าน น้ำเสียงอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ทั้งโกรธ ทั้งตื่นตระหนกนางเดินตรงเข้าไป รั้งบ่าของชายตรงหน้าไว้แน่น“หยุด! เลิกเล่นได้แล้ว! ข้าไม่ตลกกับเจ้าด้วย!” แต่สิ่งที่ตอบกลับ… คือเสียงหัวเราะแผ่วเบาคล้ายเสียงของเด็กที่เล่นอยู่ในโลกของตนเอง“หิมะแข็งดีจังเลย พี่สาว ท่านอยากเล่นด้วยไหม…” ทันใดนั้น ใบหน้าของนางเซียนเยือกแข็งพลันแข็งค้างไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากริมฝีปากนางอีกความเย็นของหิมะไม่เท่าความเย็นในอกของนางมือที่เค

ใต้แสงสลัวของตำหนักน้ำแข็ง ดวงตาของจิ่วเยว่ซินฉายแววอ่อนโยนเช่นเคย รอยยิ้มยังคงงดงาม ทว่าภายในนั้นคือความเยียบเย็นที่แม้หิมะพันปียังมิอาจเทียบเคียงได้ นางยืนอยู่เบื้องหน้าอาจารย์ผู้เลี้ยงดูและหล่อหลอมตนมาแต่เล็กผู้หญิงที่นางเคยบูชาเทียบเท่าฟ้าดิน และในเวลาเดียวกันคือผู้ที่ล้างผลาญครอบครัวของนางทั้งตระกูลนางรู้ดีว่าภาพลักษณ์ภายนอกที่แสดงออกจะต้องไร้ที่ติทุกกระเบียดนิ้ว เพราะสายตาของฉินเยว่หานนั้นแหลมคมเกินกว่าที่ใครจะตบตาได้โดยง่าย แม้จะอ่อนโยนแต่ก็ซ่อนพิษลึก ราวกับกลีบเหมยบนผืนน้ำแข็ง หากเพียงเผลอสัมผัสอาจถูกหนาวสะท้านถึงวิญญาณ"จิ่วเยว่ซิน ข้ารู้สึกชอบแววตาของเจ้าในตอนนี้ยิ่งนัก"เสียงของฉินเยว่หานดังขึ้น เงียบงัน ทว่าเจือด้วยความพึงพอใจความพึงพอใจของผู้ที่คิดว่าตนสามารถหล่อหลอมชีวิตผู้อื่นตามอำเภอใจได้เสมอคำชมที่เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นนั้น กลับเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงกลางหัวใจของจิ่วเยว่ซิน ช่างน่าขันยิ่งนัก… แม้แต่แววตาที่ผ่านความเกลียดชังและการทรยศมาแล้ว ยังถูกหล่อนชมด้วยรอยยิ้มหญิงสาวสูดลมหายใจแผ่วเบา ก่อนกล่าวเสียงนุ่ม"เจ้าค่ะอาจารย์"คำพูดของนางยังคงสุภาพและสงบ ราวกับไม่มีอะไรเ

ภายใต้ใบหน้าอันงดงามดุจนางเซียนของฉินเยว่หาน ซึ่งมักจะสงบนิ่งไม่ไหวติงต่อสิ่งใด ในยามนี้กลับฉายแววตื่นตะลึงอย่างปิดไม่มิดไม่ใช่เพราะพลังอันมหาศาลของหญิงสาวเบื้องหน้า แต่เป็นเพราะคลื่นพลังนั้นช่างคุ้นเคย… คุ้นจนเกินจะหลอกตัวเองได้"เป็นไปไม่ได้... มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?"นางพึมพำซ้ำไปมา ราวกับพยายามสลัดความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าให้หลุดออกจากจิตใจ หญิงสาวปริศนา ผู้มีใบหน้าเยาว์วัยราวเด็กสาวเพิ่งแตกเนื้อสาวกลับยืนประจันหน้ากับนางอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาคู่นั้นคมดั่งกระบี่น้ำแข็ง จ้องลึกเข้ามาในหัวใจของผู้เคยเป็นเพื่อนรัก"เป็นอย่างไรบ้าง ฉินเยว่หาน... เจ้าดูแก่ขึ้นมากเลยนะ"เสียงหวานนุ่มดังขึ้นราวกับสายลม คำทักทายธรรมดา กลับกลายเป็นคมมีดกรีดลงกลางใจของฉินเยว่หานอย่างแผ่วเบาแต่รุนแรง ใบหน้าเยือกเย็นของนางเริ่มสั่นไหว มือขาวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือคลื่นพลังลมปราณที่แผ่ออกมา ไม่ผิดแน่…เป็นพลังของ หลานเสวี่ยอิง ผู้ที่นางเคยคิดว่าได้ส่งลงนรกไปแล้วด้วยมือของตนเองสองเท้าที่เคยมั่นคงของฉินเยว่หาน บัดนี้กลับเหมือนเหยียบอยู่บนผืนหิมะบางที่พร้อมจะถล่มลงทุกเมื่อสายตาของนางจ้องลึกเข้าไปในดวงหน้าของหญิง

ใต้ท้องฟ้าสีเทาเงิน ผืนหิมะที่ปกคลุมผาแห่งการสิ้นสุดยังคงหล่นโปรยราวกับร่วมไว้อาลัยให้กับจุดจบของตำนานหนึ่ง... และมิตรภาพที่ไม่มีวันหวนกลับไป๋เสวี่ยหรงยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางเศษน้ำแข็งที่ยังคงล่องลอย ร่างบางของนางไม่ขยับเขยื้อน ราวกับกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งอีกหนึ่งชิ้นในสถานที่แห่งนี้ สายตาที่ทอดยาวออกไปเบื้องหน้าช่างว่างเปล่า แต่ภายในเบื้องลึกของแววตานั้นคือกระแสความรู้สึกมากมายที่ถาโถมย้อนกลับมาทุกเสียงหัวเราะ ทุกหยาดน้ำตา ทุกคำสัตย์ที่เคยให้กันในวัยเยาว์"ข้าไม่อยากให้เรื่องของเรามันจบลงเช่นนี้เลย... เพื่อนรักของข้า"เสียงของนางเบาราวสายลม ละมุนราวบทกลอนส่งท้าย ดั่งคำอำลาที่ไม่มีผู้รับฟังแม้ศัตรูจะสิ้นสูญ แม้การล้างแค้นจะสัมฤทธิ์ แต่นางไม่ได้รู้สึกถึงชัยชนะ หากมีเพียงความว่างเปล่าอันแหลมคมทิ่มแทงอยู่ในอกลึก เพียงลมหายใจเดียวต่อมา ไป๋เสวี่ยหรงก็ปิดเปลือกตาลงอย่างแผ่วเบา เสี้ยวความทรงจำของฉินเยว่หานในหัวใจของนางค่อย ๆ เลือนลางลง ราวกับว่าไม่เคยมีสตรีนางนั้นอยู่บนโลกใบนี้มาก่อน ไม่เคยมีเสียงหัวเราะร่วมกัน ไม่เคยมีมือที่เคยจับไว้ในยามทุกข์เมื่อดวงตางามคู่นั้นลืมขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่มีแม้แต่เ