บททั้งหมดของ ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: บทที่ 121 - บทที่ 130

เรือโดยสารลำใหญ่ล่องไปตามลำน้ำอันเงียบสงบ ขันทีวัยกลางคนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกระนั้นเขาก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ที่ตรงไหน “หยุนตง พวกเราได้เรือมายังไง” “เรียนไท่ไจ่ มิใช่ท่านบอกว่าเป็นความเมตตาของฝ่าบาทหรอกหรือขอรับที่มอบเรือโดยสารลำใหญ่นี้ให้กับพวกเรา” คำตอบนี้ไม่ได้ผิดไปจากขันทีวัยกลา

การเดินทางของไป๋เสวี่ยหยุดพักถึงสองวันจึงได้เริ่มเดินทางใหม่อีกครั้ง ซึ่งในระหว่างหยุดพักไป๋ตงก็ได้พากลุ่มผู้เยาว์ของหมู่ตึกไปออกล่าหาอาหารโดยมีผีซิวเป็นแกนนำ “ข้าคิดถึงจงซิว” ไป๋เทียนอดบ่นถึงสัตว์ภูตคู่กายของตนมิได้ “บ่าวเองก็คิดถึงเสี่ยวเฮยเหมือนกันเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าปานนี้จะ

เป่าเปา เจ้าโมโหอะไรมา หรือว่าปีศาจหนีไปได้ ผีซิวที่ได้กลับมารวมตัวกับสหายถามขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นใบหน้าหงิกงอของเด็กหญิง เหอะ มีหรือปีศาจตนนั้นจะหนีรอดจากมือของข้าได้ เพียงแต่ข้าโมโหคนบ้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นคนบ้า ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องใส่ใจหรอก ข้าเคยไ

ตั้งแต่วันที่ไป๋เสวี่ยเดินทางมาถึงเมืองด่านจิ้งไห่จนกระทั่งถึงตอนนี้เวลาก็ผ่านมาอีกสามเดือนซึ่งเจ้าตัวก็หาได้อยู่เฉยเพราะนางยังได้เสนอแผนงานหลายอย่างให้คนเป็นอาบุญธรรมผู้มีหน้าที่รับผิดชอบเมืองหน้าด่านแห่งนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่ขาดแคลนมากที่สุดคงไม่พ้นเรื่องของเสบียง “เสี่ยวเป่า หากว่าไม่ไ

“หาเป็นเช่นนั้นไม่ขอรับ ข้าเพียงแค่ได้ยินชื่อเสียงของท่านผู้นั้นมาโดยเฉพาะเรื่องศิษย์เอกของเขาซึ่งไม่ค่อยมีผู้ใดได้พบเห็น ข้าจึงได้เกิดความสนใจ” คำพูดของโอวหยางเฉินหาได้ทำให้เฟยเฉิงรู้สึกแปลกใจแต่อย่างใดทั้งนี้เป็นเพราะเด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้สืบทอดของสำนักชิงหลงแม้ว่าคนภายนอกจะคิดว่าสำนักข