Все главы ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: Глава 131 - Глава 140

“เป็นเจ้า” โอวหยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดคล้ายจำตนได้จากริมฝีปากเล็กของเด็กชายตรงหน้า “เจ้าจำข้าได้ วันก่อนที่ข้าพบเจ้า จำได้ว่าเจ้าเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นไม่ใช่หรือ” น้ำเสียงนี้แฝงไว้ด้วยความหยอกเย้าริมฝีปากแดงเรื่อของเขาหยักขึ้นยามเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็ก

“ท่านอา เมืองที่ชายคนนั้นอยู่ข้าได้เขียนบอกเอาไว้ในจดหมายแล้ว ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะสามารถโน้มน้าวและช่วยเขาได้ แต่จำเอาไว้ด้วยว่าหลังจากท่านทำหน้าที่เสร็จแล้วให้ถอนตัวออกมาทันที ซึ่งเรื่องนี้ท่านคงไม่ต้องให้ข้าพูดแล้วกระมั้งว่าเพราะเหตุใดข้าจึงแนะนำท่านออกมาเช่นนี้” ไป๋เสวี่ยพูดออกมายืดยาวหลังจากร

ภายในห้องนอนของคู่สามีภรรยา เมื่อหงฮุยเห็นสีหน้าของสามีเจ้าตัวย่อมรู้ดีว่าเขากำลังมีเรื่องราวในใจ “ท่านพี่ เรื่องที่ท่านกำลังเผชิญอยู่สามารถแบ่งให้ข้ารับรู้ได้นะเจ้าคะแม้ว่าข้าอาจจะช่วยอะไรท่านไม่ได้มากแต่กระนั้นอย่างน้อยข้าก็สามารถรับฟังได้” เฟยเซียวเทียนมองภรรยาที่ตกระกำลำบ

“พี่ชายเฉิน! ข้าว่าท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปก่อนเลยนะเจ้าคะ” ไป๋เสวี่ยอดที่จะเป็นห่วงผู้ร่วมเดินทางไม่ได้พูดขึ้นในระหว่างที่กลุ่มของพวกตนหยุดพักเจ้าของชื่อมองใบหน้าของสหายผู้ร่วมทางทั้งหมดด้วยความเสียใจ “ข้าต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้ลำบาก” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด“น้องชายเฉิน พวกเราหาได้โทษเจ้า

เสียงกีบเท้าอาชาตัวใหญ่นับสิบกำลังวิ่งฝ่าลมฝนท่ามกลางแสงของอาทิตย์อัสดงที่กำลังใกล้ลาลับตามแนวป่า กีบเท้าม้าย่ำพื้นดินเละเป็นโคลนจึงทำให้ชายชุดของผู้อยู่บนหลังของพวกมันไม่พ้นเปรอะเปื้อน สองข้างทางที่พวกเขาควบม้าพ้นผ่านเต็มไปด้วยต้นไผ่สูงสะบัดเอนไปตามกระแสลมที่กระหน่ำพัดมาอย่างรุนแรง กลิ่