บททั้งหมดของ ใต้เงาหลงเฟย: บทที่ 11 - บทที่ 20

ช่วงดึกคะน้าเดินเข้ามาในล็อบบี้เงียบ ๆ เสื้อยืดสีเรียบ กางเกงยีนส์และกระเป๋าผ้าพาดบ่า ใบหน้าไม่ได้แต่งแต้มแต่กลับดูมีแววเหนื่อยเล็ก ๆ ที่เธอไม่รู้ตัว เธอยกมือแตะบัตรผ่านประตูติ๊ดเสียงเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนเดินตรงไปทางลิฟต์ส่วนตัวอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้ ผ่านไปยันเพนต์เฮาส์หรู ทว่า… ร่างสูงในช

แสงแดดช่วงเที่ยงของวันส่องสะท้อนกระจกของอาคารและตึกสูงย่านใจกลางเมือง คะน้าเดินเร็ว ฝีเท้ามั่นคง กระเป๋าผ้าใบเดิมพาดบ่า ใบหน้าสะอาดไม่ได้แต่งมากนักแต่มีความสดใสเรียบง่ายที่กล้องหลายตัวชอบ สตูดิโอที่เธอมาถ่ายงานวันนี้ เป็นห้องเล็ก ๆ ชั้น 5 ของอาคารสูงหลังเดิม บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยไฟฉาก พร็อพ และที

ภายในห้องประชุมกระจกชั้นบนสุดของตึกสำนักงานใหญ่หลงเฟย บรรยากาศเงียบกริบแม้แต่เสียงนาฬิกายังได้ยินชัด ลูกน้องระดับหัวหน้าทีมติดตาม 4 คนยืนเรียงกันด้านหนึ่งของโต๊ะไม้เรียบยาว แสงแดดอ่อนลอดผ่านกระจกใสเข้ามา แต่กลับไม่ทำให้ห้องนี้ดูอบอุ่นขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว บนหัวโต๊ะคือหลงเฟย นั่งเอนพิงพนักเก้าอี้ ส

ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของตึกใหญ่หลงเฟยกรุ๊ป หลงเฟยนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมทอดมองออกไปยังแสงไฟระยิบระยับของเมืองยามค่ำ ปลายนิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เ ตึก…ตึก…ตึก…เสียงเบา ๆ กลับก้องในความเงียบอย่างน่าประหลาด “บอกให้คนเตรียมรถ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่คนฟังรู้ ว่านี่คื

เช้าวันถัดมาลมปลายปีพัดเบา ๆ กระทบกระจกใสคะน้าเปิดม่านห้องอย่างช้า ๆ แสงแดดจาง ทาบลงบนพื้นกระเบื้องเรียบของห้อง เสียงนาฬิกาดังติ๊กเบา ๆ เป็นจังหวะ ดวงตากลมเหม่อมองวิวเมืองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยลมหายใจออกช้า ๆ “วันนี้ เขาจะต้องไปส่งฉันนับวันยิ่งไม่ต่างอะไรจากนักโทษสักนิด” คะน้าพูดในใจเหมือนกำลังเ