บททั้งหมดของ ใต้เงาหลงเฟย: บทที่ 31 - บทที่ 40

เช้าวันรุ่งขึ้น…แสงแดดช่วงสายลอดเข้ามาผ่านม่านบางส่องกระทบพื้นในเพนต์เฮาส์ แสงอุ่น ๆ ของวันใกล้สิ้นปีที่ควรจะทำให้เช้านี้ดูผ่อนคลาย กลับรู้สึกเย็นชืดอย่างประหลาดเมื่อคะน้าเดินออกมาจากห้องนอน หลงเฟยออกไปสำนักงานหลงเฟยตั้งแต่เช้ากว่าปกติ รถคันใหญ่เคลื่อนออกจากลานจอดเงียบ ๆ ขณะที่คะน้ายังไม่ได้พูดกับเ

เสียงเมืองยามค่ำดังแผ่วราวกับไกลออกไปอีกหลายกิโลเมตร แสงจากโคมไฟหน้าตึกของเพนต์เฮาว์สะท้อนกับพื้นถนนที่เปียกชื้นจากฝนโปรยบาง ๆ ในช่วงหัวค่ำ รถยนต์สีดำสนิทจอดเทียบหน้าทางเข้าเงียบ ๆ โดยไม่ต้องมีใครประกาศการมาถึง…เพราะเพียงแค่เงาของมันก็พอให้คนรู้ว่าเขามาแล้ว ล็อบบี้สว่างด้วยไฟโทนอุ่น แต่กลับเย็นเฉีย

รุ่งเช้า… เสียงล้อรถมอเตอร์ไซค์และเสียงคนเรียกขายผักผลไม้ดังปะปนกันในบรรยากาศคึกคักของตลาดสดยามเช้า กลิ่นข้าวสุก กลิ่นปลาเผา และเสียงคนต่อรองราคาทำให้ที่นี่เป็นเหมือนโลกอีกใบ คนละโลกกับเพนต์เฮาส์หรูที่คะน้าหลับนอนเมื่อคืน คะน้าเดินสะพายกระเป๋าผ้าใบเดิมมือกำแน่นและถุงของกินที่ยายสมพรชอบ เธอทำแบบนี้แ

ประตูห้องฉุกเฉินเปิดแย้มออกอีกหลังจากที่เงียบไปราวชั่วโมง เสียงรองเท้ายางขูดกับพื้นดังใกล้เข้ามา ก่อนแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินในชุดลำลองสีเทาจะหยุดตรงหน้าเธอ พร้อมแฟ้มหนา ๆ ในมือ “ญาติคุณสมพรใช่ไหมคะ” ด้านคะน้าเมื่อได้ยินชื่อยายสมพรเธอจึงลุกขึ้นแทบจะทันที “ค่ะ หนูเป็นหลานสาวคุณยายเอง ตอนนี้ยายเป็นยัง

“ไม่เกินสิบนาทีต่อวัน…” คะน้าพึมพำเบา ๆ ขณะเดินผ่านประตูโรงพยาบาลเขต เสียงประตูอัตโนมัติเลื่อนปิดด้านหลังตามอัตโนมัติ เหมือนกำลังปิดเธอทิ้งไว้ข้างนอกโลกของยายสมพร ฝนหลงฤดูโปรยบาง ๆ ลงมา ละอองน้ำกระทบใบหน้าเย็นเฉียบ คะน้ากางมือปัดหยดฝนออกจากผมแล้วเดินตรงไปยังป้ายรถเมล์ใกล้ ๆ เสียงรถสองแถวแล่นผ่านไปด