บททั้งหมดของ พันธนาการแสนหวาน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ไม่มีแฟนก็แสดงว่ายังไม่มีครอบครัวเหรอครับ”“ใช่ครับ” กันต์ตอบยิ้มๆ“สงสัยยังห่วงชีวิตโสดอยู่ เลยยังไม่อยากมีครอบครัวนะครับ”“คงอย่างงั้นมั้งครับ”คำตอบของกันต์ในตอนแรกทำให้หัวใจของพิมพ์นาราเต้นระรัวเร็ว แต่คำตอบของเขาต่อมาทำให้หัวใจของเธอเต้นแผ่วลงอย่างประหลาด“คุณพันกรล่ะครับ”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดครับ แต่ตอนนี้ก็เริ่มคิดแล้ว”สายตาของพันกรที่สบประสานมาทำให้บัวบูชาถึงกับสะท้าน เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะเขาพูดแบบนั้น อาจจะเป็นผู้หญิงคนไหนสักคนก็ได้ที่เขาอยากร่วมชีวิตด้วย แต่ไม่ใช่เธอ ในเมื่อตลอดมา เธอคือเพื่อนน้องสาวที่เขาไม่เคยชอบหน้าเลยแม้แต่สักครั้งเดียวบัวบูชาพยายามเตือนตัวเองในใจ...อาหารมื้อนั้นดำเนินไปอย่างเชื่องช้า บทสนทนาส่วนใหญ่คือชายหนุ่มทั้งสอง และสาวๆ ที่พูดน้อยมากๆพันกรรีบรุนแผ่นหลังน้องสาวให้ไปส่งกันต์ที่หน้าบ้านเพราะเขาอยากจะคุยกับบัวบูชาสองต่อสอง“แต่เฮีย...” พิมพ์นารามีท่าทีอึกอัก“ไปส่งคุณกันต์หน่อยพิมพ์ เขาเป็นแขก”“ก็ได้ค่ะ” พิมพ์นาราตอบเสียงสะบัดอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะถ้าเธอปฏิเสธจนออกนอกหน้า ก็กลัวพี่ชายจะสงสัยว่าไปบาดหมางอะไรกัน ทำไมให้ไปส่งแค่นี้ถึงไ

เสียงเกรี้ยวกราดของมารดาที่ดังมาตามสายทำให้บัวบูชาเอาโทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูออกห่างแทบไม่ทัน ท่านกำลังด่าทอเพราะหงุดหงิดเธออย่างที่สุดเรียกว่าถ้าอยู่ใกล้ๆ คงขย้ำเธอเสียเละเป็นโจ๊ก“เดี๋ยวบัวเดินแบบเสร็จได้ค่าจ้างจะโอนไปให้แม่นะคะ”“แกไปถ่ายละครไม่ใช่เหรอ แล้วเงินไปไหนล่ะ”“พ่อกำลังเดือนร้อน บัวให้พ่อไปแล้วค่ะ”“พ่อแกจะเดือดร้อนอะไรนักหนา ก็เอาเงินไปเลี้ยงบรรดาผู้หญิงเอ๊าะๆ ยังไงล่ะ”เสียงเกรี้ยวกราดของมารดาทำให้บัวบูชานึกปลง ใช่ว่าเธอจะไม่รู้อะไรเลย มารดานั้นค่อนข้างขู่กรรโชก ถ้าอยากได้ต้องเอาให้ได้ แต่บิดานั้นมาแบบเรียบๆ ซึ่งทั้งสองมาอย่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ไม่มีใครสนใจถามเธอสักนิดว่ามีค่าเทอมหรือยัง มีเงินใช้จ่ายในการเล่าเรียนไหม หรือเธอได้กินข้าวหรือยังพอคิดขึ้นมาน้ำตาก็แทบรินไหล เธอกลับคิดถึงพิมพ์นาราขึ้นมาทันที เพราะเวลาเหล่านั้นคนที่ช่วยเหลือเธอคือพิมพ์นารา นี่เธอจากมาโดยไม่ได้ลา แถมยังเขียนจดหมายแจ้งเรื่องที่รับงานเดินแบบเอาไว้ ก็รู้สึกผิดเหลือเกิน แต่เพราะเธอยังทำใจเรื่องพันกรไม่ได้ อยากหนีหน้าเขาไปให้ไกลๆ ไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้“ได้ยินที่ฉันพูดไหม ทำไมเงียบไป”

“ไอ้!!!”พันกรสบถอย่างหยาบคาย เขาถลาเข้าหาสิทธิชัย ทำท่าจะกระชากคอไอ้หมอนั่นมาต่อยให้คว่ำแต่บัวบูชาปรามเอาไว้ เพราะมารดาเองก็ตกใจหน้าเสียเหมือนกัน เธอกลัวมารดาจะโดนลูกหลงเข้าให้“อย่ามาใช้นิสัยถ่อยๆ อันธพาลเป็นนักเลงแถวนี้นะ แถวนี้ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างที่แกอยู่”สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้พันกรสติขาดผึง หากไม่เพราะคนข้างๆ ที่รั้งเอาไว้ เขาคงได้ทำร้ายผู้หญิงตรงหน้าแน่ๆ“ดูผัวแกนังบัว มันจะทำร้ายฉัน”“เฮีย... พอเถอะค่ะ” บัวบูชาพูดอย่างเหนื่อยล้า“เสียงเอะอะอะไรดังออกไปถึงข้างนอก”บุรุษผู้มาใหม่แต่งตัวภูมิฐานวัยประมาณสี่สิบเศษ ข้างกายมีสาวน้อยหุ่นอวบอัดตามมาด้วย เมื่อบุษบาเห็นเข้าก็ถลึงตาเข้าใส่อย่างเกลียดชัง“ลูกสาวตัวดีของคุณน่ะสิ มีผัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ” บุษบาพูดเสียงดังคับห้อง“เรื่องธรรมดาจะตายไป เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้ก็อยู่กับแฟนกันทั้งนั้น” สิทธิศักดิ์พูดอย่างไม่ยี่หระ“บัวเป็นอะไร ทำไมสภาพเป็นแบบนี้”สิทธิศักดิ์เพิ่งสังเกตลูกสาวสีหน้าของเขาเครียดขึ้นมาทันที“มันกำลังฟัดกับผัวมันน่ะสิ พอชัยเข้าไปห้ามว่ามันไม่ดี มันก็ต่อยชัยจนคว่ำ” บุษบาหันไปพะเน้าพะนอสามีเด็กของตัวเองจนออกนอก

“บัวอยากทำงาน”“ถ้าอยากทำงานจริงๆ ก็ไปช่วยงานที่ไร่ตอนปิดเทอมก็ได้ แต่เวลาเรียนให้ตั้งใจเรียน ไม่เอาแล้วนะ ทำงานกลับดึกๆ ดื่นๆ”“นี่เฮียพันจริงๆ ใช่ไหมคะ” เธอลูบใบหน้าหล่อเหลาของเขา รู้สึกว่าหัวใจอ่อนยวบอย่างประหลาด“จริงๆ ไม่เชื่อลองจูบดูสิ” เขายื่นหน้าเข้าไปหาเธอรีบดันคางเขาออกห่าง“ไปห่างๆ เลยค่ะ” เธอบอกอย่างเขินอาย“ถ้ายัยพิมพ์รู้ว่าเพื่อนรักของเค้าจะมาเป็นพี่สะใภ้คงดีใจมากๆ”“ตายแล้ว พูดถึงพิมพ์ ป่านนี้คงโกรธบัวมากแน่ๆ เลยค่ะ ที่บัวหนีมาแบบนี้” พูดแล้วบัวบูชาก็หน้าเสีย“พิมพ์เค้าโกรธมากๆ เลยนะ” พันกรแกล้งว่าสีหน้าเครียดขรึม“จริงเหรอคะ” บัวบูชาหน้าเสีย ก่อนจะก้มหน้างุด“จริง... ซะเมื่อไหร่”เขามองหน้าคนที่รู้สึกผิดแล้วนึกเห็นใจ เมื่อก่อนเขาเอาแต่ไม่ชอบที่เธอทำงานแบบนี้ เลยไม่ได้มองนิสัยใจคอกันอย่างถ่องแท้ แต่พอเห็นก็เห็นกันจะๆ ว่าเธอเป็นคนยังไง รักเพื่อนและขี้เกรงใจขนาดไหน“เฮียหลอกบัวเหรอคะ” เธอเงยหน้าขึ้น ก่อนจะค้อนเขา“พิมพ์น่ะเป็นห่วงบัวมากนะ เรื่องโกรธลืมไปเลย ยัยพิมพ์กลัวบัวจะโกรธเค้ามากกว่า”“บัวจะโกรธพิมพ์เรื่องอะไรเหรอคะ” บัวบูชาถามอย่างสงสัย เพราะเธอเองต่างหากที่ผิดสัญ

“แล้วรักไหมล่ะ”“ก็รักตั้งนานแล้ว” เธออุบอิบตอบ“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” เขาหูผึ่งทันที“ได้ยินว่าอะไรล่ะคะ”“บัวพูดจริงๆ เหรอ รักเฮียนานแล้วเหรอ ทำไมเฮียไม่เห็นรู้”“เรื่องแบบนี้เค้าพูดเล่นกันด้วยเหรอคะ แต่ไม่รู้ทำไมบัวถึงไปหลงรักคนใจร้ายได้” เธอค้อนเขา“อดีตเฮียอาจจะเคยใจร้าย แต่ต่อจากนี้ไป เฮียจะรักบัว ดูแลบัวให้ดีที่สุด เฮียสัญญา” เขาดึงเธอมากอด“ไม่ต้องสัญญาหรอกค่ะ แต่บัวจะคอยดู”เธอพูดแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข“ถึงเฮียจะไม่ใช่คนดีนัก แต่ถ้ารักแล้ว หัวใจดวงนี้ยกให้ทั้งดวง และเฮียจะดีกับคนที่เฮียรักที่สุด”เขารู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนดีนัก แต่ถ้ารัก เขาก็จะดูแลรักของเขาให้ดีที่สุด“ดีใจจังเลยที่ได้บัวมาเป็นพี่สะใภ้จริงๆ” พิมพ์นาราดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อได้รับข่าวดีจากพี่ชาย เธอก็คอยอธิษฐาน คอยลุ้นให้เพื่อนไม่โกรธพี่ชายของตัวเอง เพราะปกติเพื่อนรักอย่างบัวบูชาไม่เคยโกรธใครง่ายๆ แต่ถ้าลองให้โกรธ ชาตินี้คงไม่ได้คุยกันอีกแล้ว เพราะถ้าโกรธแสดงว่าถึงที่สุดจริงๆ เธอได้รับคำตอบว่าที่เพื่อนหนีไปก็เพราะน้อยใจพันกรเท่านั้นได้ยินเพื่อนเล่าก็อยากจะหยิกพี่ชายให้เนื้อเขียวนัก ดูถูกเพื่อนเธอขนาดนี้ แต่ก็อย่าง