บททั้งหมดของ ร้อนรักราคีสวาท: บทที่ 1 - บทที่ 5

เอี๊ยด!!! เสียงเบรกรถดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เพราะล้อรถยนต์เบียดอัดกับถนนเต็มกำลัง คนขับถึงกับสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเปิดประตูลงมาด้วยความโมโหเตรียมใส่อารมณ์เต็มที่ เนื่องจากเพิ่งมีปากเสียงกับมารดามาหยกๆ“เดินยังไงแม่คุณ ไม่เห็นรถหรือไง อยากตายมากนักใช่ไหม” คนปากร้ายมองคู่กรณีอย่างหาเรื่องเต็มที่ ก่อนจะหรี่ตามองอย่างครุ่นคิด แล้วลูบคางไปมาเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้“คุณนั่นแหละบ้า ขับรถยังไง ตาบอดหรือ มองไม่เห็นคนหรือไง เลี้ยวออกมาเร็วขนาดนี้ ถ้าไม่ชนคนอื่นตาย รถก็คงพลิกคว่ำ ใบขับขี่ที่มีอยู่น่ะ ซื้อมาหรือเปล่า” ปิ่นแก้วเงยหน้าขึ้นตอบโต้คนตรงหน้า รัชภาคย์เห็นหน้าคนที่เงยหน้าขึ้นมาเต็มตาแล้วถึงกับอึ้ง สวย น่ารัก ตาโต จมูก ปาก คิ้วคางเหมาะเจาะ สวยกว่ารูปที่มารดาให้ดูเสียอีกผู้หญิงคนนี้นี่เอง!!! คนที่มารดาเอ็นดูนักหนา นี่น่ะเหรอลูกสาวเพื่อน ที่บอกว่าจะให้มาเป็นเลขาฯ ของเขา คงไม่ได้แค่มาเป็นเลขาฯ อย่างเดียว คิดจะมาอ่อยเขาด้วยล่ะมั้ง ก็สวยอยู่หรอก เขาเล่นด้วยสักพักก็คงเบื่อเหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ“คนอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย แทนที่จะมาช่วย ผู้ชายเดี๋ยวนี้ นิสัยเป็นแบบนี้กันหมดหรือไงกัน” ปิ่นแก้

“ก็ถอยไปสิ” เธอขู่ฟ่อ มองอย่างระแวดระวัง เขามันเป็นพวกไว้ใจไม่ได้ ให้ตายเถอะ!“ไม่คิดว่าคนที่คุณแม่ส่งมาจะร้ายกาจขนาดนี้” เขาเริ่มหัวเสีย จะเล่นตัวอะไรกันนักกันหนา นี่เล่นทำลายข้าวของในห้องเขาอย่างบ้าคลั่ง แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่ใช่คนของใครหรืออะไรทั้งนั้น ไปเปิดประตูห้องสิ เร็วๆ เลย ไม่งั้นฉันฟาดแน่” เธอยื่นคำขาดเสียงเฉียบ ยังไงก็ต้องหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้“ได้ๆ วางลงแล้วกัน อันนั้นแพง” รัชภาคย์มองแจกันเขม็ง แม่นี่คงไม่ฟาดลงมาจริงๆ หรอกใช่ไหม นั่นมันของรักของหวงเขาเลยนะ“ก็ไปเปิดประตูก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะคืนให้คุณ” หญิงสาวยื่นคำขาด เห็นหนทางเอาตัวรอดเมื่อเขาหวงแจกันใบนี้จับใจ ถึงจะรวยขนาดไหน แต่ของแพงๆ แบบนี้เขาคงไม่อยากให้ตกแตกเสียหายอย่างแน่นอน ก็อย่างที่เขาพูด เธอทำงานอีกกี่ชาติก็คงไม่มีปัญญาซื้อให้เขาใหม่ ขนาดที่ซุกหัวนอนเธอยังต้องพึ่งคนอื่น แม่ก็ป่วยหนัก น้องก็ยังเรียนหนังสือไม่จบ“เร็วสิ” เธอมองอย่างระแวดระวัง“เชิญเลย เอาแจกันวางไว้ตรงนั้นด้วย” เขาชี้ไปยังแจกันที่เธอถืออยู่“ไม่! ฉันจะวางมันไว้หน้าประตู คุณค่อยมาหยิบไปเอง ฉันไม่ไว้ใจคุณ

นานๆ จะเจอผู้หญิงแบบเธอสักที ที่ผ่านๆ มามีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้ จนน่าเบื่อและน่ารำคาญ“ฉันจะกลับบ้าน” ปิ่นแก้วบอกเขาเสียงแข็ง เธอจะอยู่ให้เขารังแกอีกหรือไง มันบ้าบอสิ้นดี“ถ้าเธอมีปัญญาออกจากห้องฉัน ก็ไปสิ ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ” เขาพูดอย่างไม่แคร์ปิ่นแก้วเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจ เธอทำท่าจะไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่อยากจะร้องไห้เพราะมันขาดวิ่น สภาพไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว แล้วทีนี้เธอจะสวมอะไรออกไปล่ะนี่“คุณทำได้ยังไง” เธอทำหน้าเหมือนอยากจะทำร้องไห้“ฉันทำอะไร” เขาแกล้งทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด“คุณฉีกเสื้อผ้าฉัน แล้วฉันจะสวมอะไรล่ะทีนี้” เธออยากจะฆ่าเขานัก“ใครอนุญาตให้เธอกลับบ้านกันเล่า” เขาเท้าสะเอวมองเธออย่างคุกคาม ที่พูดไปเมื่อกี้นี้มันไม่เข้าไปในสมองของเธอเลยหรือไงกันนะ“ฉันไม่ให้เธอไป” ปิ่นแก้วได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะตั้งสติ พูดจาดีๆ กับเขา เพราะดูแล้วเขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ“ฉันขอยืมเสื้อผ้าคุณได้ไหม” เธอทิ้งประเด็นที่เขาบอกว่าไม่ให้ออกจากห้องนี้ไป และขอร้องเขาแทน“ฉันคิดค่ายืม คิดแพงเสียด้วยสิ เธอยินดีจ่ายหรือเปล่าล่ะ” คำถามของเขา สายตาของเขาทำให้เธอขนลุกซู่ เขามันเจ้าเล่ห์ ร้า