3

“ก็ถอยไปสิ” เธอขู่ฟ่อ มองอย่างระแวดระวัง เขามันเป็นพวกไว้ใจไม่ได้ ให้ตายเถอะ!

“ไม่คิดว่าคนที่คุณแม่ส่งมาจะร้ายกาจขนาดนี้” เขาเริ่มหัวเสีย จะเล่นตัวอะไรกันนักกันหนา นี่เล่นทำลายข้าวของในห้องเขาอย่างบ้าคลั่ง แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ

“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่ใช่คนของใครหรืออะไรทั้งนั้น ไปเปิดประตูห้องสิ เร็วๆ เลย ไม่งั้นฉันฟาดแน่” เธอยื่นคำขาดเสียงเฉียบ ยังไงก็ต้องหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้

“ได้ๆ วางลงแล้วกัน อันนั้นแพง” รัชภาคย์มองแจกันเขม็ง แม่นี่คงไม่ฟาดลงมาจริงๆ หรอกใช่ไหม นั่นมันของรักของหวงเขาเลยนะ

“ก็ไปเปิดประตูก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะคืนให้คุณ” หญิงสาวยื่นคำขาด            เห็นหนทางเอาตัวรอดเมื่อเขาหวงแจกันใบนี้จับใจ ถึงจะรวยขนาดไหน แต่ของแพงๆ แบบนี้เขาคงไม่อยากให้ตกแตกเสียหายอย่างแน่นอน ก็อย่างที่เขาพูด     เธอทำงานอีกกี่ชาติก็คงไม่มีปัญญาซื้อให้เขาใหม่ ขนาดที่ซุกหัวนอนเธอยังต้องพึ่งคนอื่น แม่ก็ป่วยหนัก น้องก็ยังเรียนหนังสือไม่จบ

“เร็วสิ” เธอมองอย่างระแวดระวัง

“เชิญเลย เอาแจกันวางไว้ตรงนั้นด้วย” เขาชี้ไปยังแจกันที่เธอถืออยู่

“ไม่! ฉันจะวางมันไว้หน้าประตู คุณค่อยมาหยิบไปเอง ฉันไม่ไว้ใจคุณ” เธอต่อรอง ไม่ยอมเสียท่าเขาง่ายๆ หรอกนะ

“ปัดโธ่เอ๊ย! ผู้หญิงนี่เป็นโรคอะไร หวาดระแวง แล้วก็ปอดแหก แบนเป็นไม้กระดานโต้คลื่นแบบเธอ ฉันไม่สนหรอก อีกอย่างฉันก็หมดอารมณ์แล้วด้วย เชิญเธอออกไปซะ จะไสหัวไปไหนก็ไปเถอะ หรือจะไปวิ่งให้รถผู้ชายที่ไหนเฉี่ยวอีกก็ตามใจ เผื่อมีพวกหน้าโง่ให้เธอเรียกเงินยังไงล่ะ” เขามีท่าทีไม่สนใจ ผายมือไล่เธอท่าเดียว หญิงสาวเดินไปที่ประตู ก่อนวางแจกันเอาไว้อย่างเบามือ และมันก็รวดเร็วมาก มากจนเธอไม่ทันตั้งตัว

“กรี๊ด!!!” เธอกรีดร้องเมื่อโดนกดทับ อิสรภาพของเธอหมดสิ้นลงเมื่อเห็นเขาหัวเราะชอบใจ แล้วประตูที่เธอจะก้าวออกไปก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว

“คุณมันคนฉวยโอกาส” ปิ่นแก้วพูดอย่างเจ็บใจ

“ถ้ายังขืนขว้างปาข้าวของในห้องฉันอีก รับรองว่าฉันจะตอบแทนเธออย่างสาสมและจะมัดมือมัดเท้าเธอเอาไว้ ขังลืมให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ให้เห็นแสงเดือนแสงตะวันเลยคอยดู” รัชภาคย์ขู่บ้าง เมื่อกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบอีกครั้ง

“ไอ้หื่นกาม ไอ้เลว ว้าย!!!”

แคว่ก!!! เสียงของเธอขาดหายไปด้วยความตกใจ เมื่อเสื้อตัวสวยโดนกระชากจนขาดวิ่น เขามันพวกซาดิสม์ โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรงร้ายกาจ        บ้าบอที่สุด เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าว่าเขาให้สำนึกดี

“ฉันว่ายอมดีๆ จะได้ไม่เสียเวลา เธอจะได้เงินก้อนโตกว่าที่แม่ฉันให้อีกนะ สนรึเปล่า” รัชภาคย์ไม่อ้อมค้อม เอาตรงๆ เขาก็ถูกใจเธออยู่เหมือนกัน

“คุณพูดอะไรของคุณ”

“เลิกไขสือได้แล้ว มานี่” เขากระชากเธอกลับมาเมื่อเธอตะเกียกตะกายคลานหนีเขาหัวซุกหัวซุน

“ว้าย! ปล่อยนะ ปล่อย”

“ดิ้นอีกแล้ว จะดิ้นอะไรกันนักกันหนา คุณแม่สอนให้เธอเล่นตัวหรือไง แรกๆ มันก็ดูตื่นเต้นหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันชักจะเริ่มเบื่อแล้วสิ” เขาพูดอย่าง         หัวเสีย ก่อนจะรวบมือเธอกดลงกับโซฟาตัวยาว แล้วนำเน็กไทที่ถอดทิ้งคราวแรกมามัดมือเธอเอาไว้แน่นๆ

“ทีนี้... อยากจะรู้นักว่าจะเอามือที่ไหนขว้างปาข้าวของในห้องฉันอีก”

“กรี๊ด... ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า เฮงซวย อื้อ...” เธอร้องครางอื้ออึงอยู่ในลำคอเมื่อเขากดริมฝีปากลงมาปิดเสียงกรี๊ดของเธอเต็มเหนี่ยว

ปิ่นแก้วพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่เขาบีบคางสวยเอาไว้แน่น เขาดึงหน้าเธอกลับมาอีกครั้ง พยายามสอดลิ้นเข้าหา แต่คนใต้ร่างไม่ยินยอม เขาเลื่อนมืออีกข้างขยำทรวงอกของเธอเต็มแรง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปได้เป็นผลสำเร็จ

“โอ๊ย! ยายผู้หญิงซาดิสม์” เขาถอนปากออกแทบไม่ทันเมื่อโดนเธอกัดลิ้นเข้าให้ รัชภาคย์กระแทกปากเข้าไปเต็มแรง ก่อนจะบดบี้ปากของเธออย่างลงทัณฑ์

“ชอบซาดิสม์หรือแม่คุณ สงสัยจะผ่านผู้ชายมาเป็นร้อย ถึงได้ดุเดือดขนาดนี้ ก่อนมาทำงานกับแม่ฉัน เธอบอกความจริงข้อนี้กับท่านไปหรือเปล่า” เขาพูดจาเหยียดหยาม

รัชภาคย์จำได้ว่ากลับมาจากต่างประเทศ มารดาก็เรียกไปพูดคุยเรื่องเลขาฯ คนใหม่ บอกว่าเป็นลูกสาวของเพื่อนมาจากต่างจังหวัด เขากลับมาเหนื่อยๆ ยังไม่ทันได้พักก็เจอเรื่องไร้สาระอีกตามเคย พอมารดาพูดแบบนั้นเขาก็ปฏิเสธหัวชนฝา ไม่คิดจะรับเด็กเส้นที่ไหนมาเป็นเลขาฯ อีก เพราะมันน่าเบื่อ      ถ้าเขาจะหาผู้หญิงขึ้นเตียงสักคน เขามีปัญญาหาเองได้ ไม่ต้องคอยให้มารดาจัดหาให้ พร้อมกดดันให้เขาแต่งงานกับใครสักคนที่เขาไม่ได้รัก

“คนบ้า ปล่อยนะ พล่ามอะไรของคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เธอดิ้นรนเตะถีบแต่ไม่โดนเพราะเขาคร่อมทับขาของเธอเอาไว้ เลยได้แต่เตะอากาศจนเหนื่อยหอบ

“จะเอาเท่าไหร่ หรือคุณแม่ให้เธอเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่าเลยเอา เดี๋ยวเซ็นเช็คให้เดี๋ยวนี้เลยก็ได้ ไม่ต้องให้ฉันเหนื่อยออกแรงขนาดนี้ ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ” เขาพูดเสียงหอบ เริ่มเหนื่อยกับการฉุดปล้ำเธอเต็มที ผู้หญิงอะไรฤทธิ์เยอะชะมัด

“ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ”

“ไม่เอาก็ดี งั้นฉันกินฟรี แต่อย่ามาเรียกร้องทีหลังก็แล้วกัน ฉันไม่ให้หรอกนะ” ปิ่นแก้วอยากจะกรีดร้องให้ลั่น เหมือนเขากับเธอพูดกันคนละเรื่อง คนอะไรไม่ฟังคนอื่นเลย เธอซวยอะไรที่มาเจอผู้ชายบ้ากามคนนี้

“นี่... อย่านะ” เธอร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อเขากระชากเสื้อผ้าเธอออกจนหมด แล้วซุกไซ้ไปตามเนื้อตัวเปลือยเปล่า

“หอม...” รัชภาคย์เผลอพูดความรู้สึกออกมา เห็นเธอถลึงตาตอบกลับมา เขาจึงหัวเราะชอบใจ มารดาคงจะจ้างแพงเลยเล่นได้สมบทบาทขนาดนี้ เอาเถอะ... เขาก็จะเล่นไปตามเกม สักพักคงอ่อนระทวย จูบตอบ ตอดรัดฟัดเขาเสียเอง หึหึ! รัชภาคย์คิดอย่างกระหยิ่มในใจ

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันบอกแล้วไงว่าขอโทษ ไม่แจ้งความ ไม่เอาเรื่องอะไรทั้งนั้น ขอแค่คุณปล่อยฉันไป แค่นี้ก็พอแล้ว”  ยิ่งตกใจเมื่อเห็นเขาปลดอาภรณ์ที่เหลืออยู่น้อยชิ้นบนร่างออก เธอหน้าแดงจัด ทั้งอายทั้งกลัวปนเปกันไปหมด เขาคงไม่ข่มเหงเธอจริงๆ หรอกใช่ไหม ปิ่นแก้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เห็นบอกว่าตัวเองไม่ผิด แล้วจะขอโทษทำไม” เขางึมงำกดจูบเธอไปตามเนื้อตัวเปลือยเปล่า ร่างกายของเธอหอมกรุ่น ผิวเนียนละเอียดขาวผุดผ่อง ความนุ่มละมุนเต่งตึงทำให้เขาชอบใจ

“อื้อ... ตรงนั้นอย่านะ ไอ้โรคจิต” เธอด่าเขาปนหอบเมื่อเขาซุกหน้าลงที่หว่างขาเรียวสวย ตวัดลิ้นอันแสนชำนาญชำแรกเข้าสู่กลีบกุหลาบดอกงามที่ไม่เคยมีใครได้เคยสัมผัสมาก่อน อยากจะตอบเขาไปว่าไม่ได้อยากขอโทษเขาสักหน่อย แค่พูดไปเพื่อเอาแต่รอด แต่ปากพูดไม่ออก ได้แต่ครางแล้วก็ห้ามปรามเขาไม่เป็นภาษา

“หอม...” เขาพูดเหมือนคนละเมอ กลิ่นหอมสะอาดทำให้ความเป็นชายของเขาร้อนเร่าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อยากจะฝากฝังกายลงไปในซอกกายฉ่ำน้ำหวานของเธอโดยพลัน

“อื้อ...” เธอดิ้นรนแต่ความรู้สึกบางอย่างจากลิ้นสากของเขาทำให้เธอเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง แข้งขาดูจะอ่อนแรงเมื่อบังเกิดความเสียวซ่าน อยากเบียดกายเข้าไปหาปากของเขาอย่างน่าอาย

“หุ่นดี อกใหญ่ ก้นก็ใหญ่” เขาพูดเสียงพร่า เธอแทบกรี๊ดใส่หน้าเขาเพราะเป็นคำพูดที่ชวนให้อับอาย