All Chapters of เมียยอดเสน่หา: Chapter 21 - Chapter 30

เนื่องจากพื้นที่อุดมสมบูรณ์ คนส่วนใหญ่จึงทั้งเลี้ยงสัตว์ ปลูกพืชผักสวนครัวปลอดสารพิษ เหลือจากกินในครัวเรือนก็ขาย ทำให้แต่ละครอบครัวมีเงินออม แต่มีหลายครอบครัวที่ยึดอาชีพกรีดยางเพียงอย่างเดียว และต้องหาซื้อปัจจัยที่มีความจำเป็นต่อชีวิตดังกล่าวมาบริโภคอยู่ทุกวัน “ทำนาปีหรือนาปรังครับนี่” หัสดินเอ่ยถาม เพราะถ้าเป็นทางภาคอื่นส่วนใหญ่จะทำนาปรัง แต่เขาไม่แน่ใจว่าบิดาเลี้ยงปลูกข้าวปีละกี่ครั้ง“นาปีน่ะดิน ปีนึงหนนึงก็มีกินตลอดปีแล้ว นอกจากที่นาแล้วลุงยังปลูกข้าวบนเทือกเขาอีก อันนั้นได้ผลผลิตดีไม่ต่างกัน ปลูกหมุนเวียนกับพืชพวกตระกูลถั่วและพวกข้าวโพด เผือก มัน พวกนั้นพอเก็บเกี่ยวก็ไถกลบเป็นปุ๋ยทำให้ดินไม่เสื่อม ที่สำคัญไม่เลอะโคลนเหมือนในนาแบบนี้” หัสดินพยักหน้ารับรู้ตามคำอธิบายนั้น“นายดินลองดำนาดูสิ แต่แบบนายคงทำไม่เป็น” คนชวนสบประมาทคนถูกชวนเสียตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำ หัสดินนิ่งเฉยไม่พูดอันใด ใบหน้านิ่งๆ นั้นทำให้พลอยชมพูแอบเบ้ปากหันไปสบตากับเม่นเหมือนรู้กัน“ต่อไปลุงกะว่าจะซื้อรถไถนา รถดำนา แล้วเกี่ยวข้าวแบบนั่ง จะได้ไม่เปลืองแรงงานคน” นายหัวใหญ่เดินนำชายหนุ่มไปดูคนงานที่กำลังดำนากันอ

... นี่คือความจริงที่โหดร้ายนัก แต่ไม่ถึงกับไม่มีใครคบหรอก เพราะสาวๆ หลายคนในห้องปลื้มพี่กันต์ของเธอจะตายไป แต่ทำไมเธอกลับไม่ปลื้มเขาเลย พูดแล้วมันเศร้า“เจ็บสิดี แก่แดดนักน่ะ พี่ติดตามเราตลอด แล้วเราไปจูบกับผู้ชายตอนไหน”กณวรรธโพล่งถามออกไป ศศิกานต์ทำหน้าเหวอ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น“พี่หมายถึง... ไปรับไปส่งตลอดไง”เขารีบแก้ตัวเมื่อเผลอพูดความลับสำคัญออกไป“ก็ตอนอยู่โรงเรียนในห้องน้ำ”ศศิกานต์โกหกไปเรื่อย ไม่ยอมมองหน้ากณวรรธ เขายิ่งกัดฟันกรอดๆ รู้ดีว่าเวลาหญิงสาวโกหกหรือทำความผิดมักหลบหน้า และอาการแบบนี้เขาคิดว่าเธอแอบทำความผิด“ได้ยังไงยัยลูกหมู บังอาจไปจูบกับคนอื่นได้ยังไง”กณวรรธหน้าแดงก่ำ อยากปล้ำยัยหมูน้อยนัก หนอย... ชีช้ำกะหล่ำปลี ยัยลูกหมูเสียจูบไปแล้ว ให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาไม่นะ... มันเป็นความจริงที่โหดร้ายเอามากๆ หมอหนุ่มตะโกนก้องในใจด้วยความหงุดหงิด“ก็ทำไปแล้ว”ว่าไปนั่น โกหกนี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย แม้อยากยั่วให้คนที่หน้าดำหน้าแดงและกำลังทาบทับอยู่โกรธ แต่ไม่เห็นจะพึงพอใจสักนิด ที่สำคัญแค่อยากพูดให้เขารู้ว่าเธอไม่เห็นจะสนเขาเลย มีคนอื่นอยากจูบเธอเยอะแยะ“ทำไปแล้วงั้นเหรอ ยัยล

“หอมจังพี่กันต์ซักบ่อยใช่ไหมคะ แต่ก็ต้องซักแหละ ไม่งั้นน้ำลายบูดติดเต็มตัวหมูน้อยของศิ”พูดแล้วหัวเราะน่าเอ็นดู หมอหนุ่มอยากจับมาหวดก้นนัก“พี่กอดเจ้าลูกหมูน้อยตัวนี้ทุกคืนเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าของตัวจริงจะยอมมานอนให้กอดสักที”เขาเขยิบเข้าใกล้หยอดคำหวาน ศศิกานต์หน้าแดงโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อเจอประโยคนั้นเข้าให้ เธอวางตุ๊กตาหมูสีชมพูไว้ที่เดิม หลบสายตาคมหวานของเขาเป็นพัลวัน“ลูกหมูน้อยของพี่ ถอดสิ”เขากระซิบเสียงทุ้ม ศศิกานต์ขนลุกเกรียวกราวหันมาอีกทีก็หน้าแดงก่ำกว่าเดิม เธอกำลังคิดว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกที่ยอมให้เขาพาเข้าห้อง“เอ่อ...” สาวน้อยอ้ำอึ้ง“พี่รอดูอยู่นานแล้ว”หมอหนุ่มเริ่มต้อนด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่า สาวน้อยไม่ใช่ไม่รู้ แต่ไม่รู้จะทำตัวเช่นไร ได้แต่มองชายหนุ่มตรงหน้าตาปริบๆ มือใหญ่เริ่มปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น รอดูปฏิกิริยาของสาวน้อย เขากลัวว่าเธอจะต่อต้านหรือหวาดกลัวจึงค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป“ไม่อยากนั่งดูเมื่อย นอนดูได้ไหม”คนพูดไม่พูดเปล่าแต่ว่าพาร่างอวบอิ่มล้มตัวลงบนที่นอนกว้าง“อุ๊ย! ไม่ค่ะ ศิเปลี่ยนใจแล้ว”ศศิกานต์กระชับคอเสื้อเอาไว้ รู้สึกไม่มั่นใจ

กณวรรธพูดออกมาเช่นนั้น ทุกคนคิดว่าทั้งสองมีอะไรกันแล้ว คนที่ได้แต่ทำหน้าเหวอคือศศิกานต์สาวน้อยงุนงงจนแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาพูดอะไรของเขานี่ เธอไม่เข้าใจ ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นเร็วมาก ดูทุกคนจะตัดสินใจโดยไม่คิดจะถามอะไรเธอเลยสักนิด ให้มันได้แบบนี้สิ เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่งแทบผูกกันเป็นปมก็ว่าได้“ดี... เป็นลูกผู้ชายดี กล้าทำก็ต้องกล้ารับแบบนี้ จำคำพูดเอาไว้นะหมอไม่งั้นยิงทิ้งแน่ ลุงมีลูกสาวอยู่คนเดียวนี่แหละ รักเหมือนแก้วตาดวงใจ อุตส่าห์ส่งเสียให้เรียน อยากให้มีอนาคตที่ดี”สมานข่มขู่พอเป็นพิธีแต่พึงพอใจยิ่งนักที่ฝ่ายชายรับผิดชอบกณวรรธลอบกลืนน้ำลายลงคอ แต่ซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์สมใจ เขาต้องหาทางผูกมัดยัยลูกหมูน้อยของเขาเอาไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นเกิดเธอไปเรียนต่อแล้วไปปิ๊งกับหนุ่มคนอื่น เขาก็ชวดกันพอดี ดังนั้นถ้าได้หมั้นหมายกัน การที่จะไปมาหาสู่ก็ง่ายยิ่งขึ้นไปอีก... แต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอนาคตไม่ได้ราบรื่นโรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปพลอยชมพูมองหน้าเพื่อนตาพราว ไม่คิดว่าศศิกานต์จะเร็วขนาดนี้ เห็นทะเลาะๆ กับกณวรรธ ไม่คิดว่าคนที่เธอเคารพเหมือนพี่ชายจะจับรวบหัวรวบหางเพื่อนรักไปเสียแล้วพลอยชมพูเหลือบมองสบตาก

“ก็ดี แต่อย่านานเกินนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้” เขาบอกด้วยความห่วงใย“ฉันแข็งแรงจะตาย ไม่เป็นอะไรหรอก นายเถอะระวังจะไม่สบาย ดูสำอางเสียจริง” พลอยชมพูว่าอย่างหมิ่นๆ หัสดินแตกต่างจากชายหนุ่มรอบกายที่เธอพบเห็น ซึ่งส่วนใหญ่จะบึกบึนหรือไม่ก็ดูเข้มแข็งไม่ขาวเนียนแบบเขาสักนิด แถมริมฝีปากแดงจัด จนผู้หญิงบางคนยังต้องอิจฉา ทำให้เธอเผลอมองเสียหลายครั้ง“พี่ก็แข็งแรง ไม่ป่วยง่ายๆ หรอก” หัสดินบอกให้เด็กสาวคลายใจ แม้คำพูดจะประชดประชัน แต่สายตาที่มีแววห่วงใยแบบที่ตัวเองคงไม่รู้ตัว ทำให้เขารับรู้โดยไม่ต้องเอ่ยอะไรมากถึงความปรารถนาดีนั้นความจริงพลอยชมพูเป็นคนจิตใจดี แต่เพราะกลัวว่าจะโดนแย่งความรัก จึงดูก้าวร้าวไปบ้าง ดังนั้นเขาจะไม่แย่งความรักจากเด็กสาว แต่จะมอบความรักให้เธอแทนที่ความรักที่เธอกลัวว่าจะเสียไปพลอยชมพูกระโดดลงในน้ำ เธอใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเตรียมมาเล่นน้ำเต็มที่ มือน้อยตีน้ำในลำธารใส่ร่างหัสดินจนเปียกปอนแบบไม่ทันตั้งตัว“พี่เปียกหมดแล้ว” หัสดินมองเสื้อผ้าตัวเองที่เปียกโชกไปทั้งตัว พลอยชมพูหัวเราะเสียงใสว่ายน้ำไปมาสนุกสนาน เรียกให้พี่ชายร่วมบ้านลงไปเล่นน้ำด้วยกัน“ก็ลงมาสักทีสิ”