All Chapters of เมียยอดเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำให้สาวน้อยวัย 14 ที่เดินวนเวียนไปมาในห้องรีบเปิดม่านหน้าต่างออกดู ดวงตาสวยใสทอดมองลงไปเห็นบิดาเปิดประตูรถให้หญิงสาวคนหนึ่ง พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคน คาดคะเนจากสายตาอายุน่าจะมากกว่าเธอประมาณสี่ถึงห้าปีพลอยชมพู วิภูมินทร์ บุตรสาวของนายหัวทรงศักดิ์ เจ้าของสวนยางพารา สวนปาล์ม และที่นาเป็นจำนวนมากเม้มปากเป็นเส้นตรง ในที่สุดบิดาก็เลือกผู้หญิงคนนั้นมาแทนมารดาที่ล่วงลับไปเมื่อสี่ปีก่อนท่านทำได้ยังไง สาวน้อยวัยสิบสี่รู้สึกเสียใจอย่างที่สุดกับการที่ผู้เป็นบิดาไม่สนใจความรู้สึกของเธอ แต่เลือกที่จะมีภรรยาใหม่ โดยอ้างเหตุผลว่าอยากให้เธอมีคนอยู่ดูแล จะได้สอนเธอในหลายๆ เรื่อง รวมถึงคอยให้คำปรึกษา... นั่นคือคำพูดของท่านเมื่อหลายวันก่อน“พี่พา แล้วยัยบัวล่ะอยู่ไหน”ทรงศักดิ์หันไปถามแม่บ้านวัยกลางคนเมื่อพาพรพิมลภรรยาใหม่เข้ามาในบ้าน ความจริงเขาอยากจัดงานแต่งงานให้เกียรติเธอ แต่พรพิมลไม่ต้องการให้เอิกเกริก ที่สำคัญเธอไม่ได้เร่งรัดให้เขาจดทะเบียนสมรส ไม่อยากให้ใครๆ คิดว่าอยากได้สมบัติของเขา ซึ่งเขาไม่อยากให้เธอคิดเช่นนั้น แต่เพราะหญิงสาวยืนยันหนักแน่น เขาจึงตามใจเธอ ไม่รบเร้

“อย่าพูดแบบนั้นสิพร ผมเชื่อว่าความดีของคุณต้องเอาชนะใจยัยบัวได้ในที่สุด ปล่อยแกไปก่อน ตอนนี้ทำอะไรลงไป แกก็ต่อต้านยัยบัวคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ปล่อยแกไว้แบบนั้นแหละ”ทรงศักดิ์ถอนใจหนักๆ มองข้าวของในห้องด้วยความหดหู่ใจ พากับสายรีบจัดการเก็บข้าวของที่ถูกโยนทิ้งเข้าที่ สิ่งไหนที่เสียหายมากก็จำต้องทิ้งถังขยะไปทรงศักดิ์มองบันไดบ้านด้วยความเคร่งเครียด บุตรสาวขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ยอมทานข้าวทานปลา จนเขานึกเป็นห่วง แต่เพราะพลอยชมพูเอาแต่ใจ เขาไม่อยากตามใจบุตรสาวอีก นายหัววัยสี่สิบกุมขมับคิดไม่ตก หรือเขาจะเลี้ยงลูกผิดๆ ชายหนุ่มได้แต่ทอดถอนใจด้วยความไม่สบายใจ ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะตีบุตรสาว แม้จะทำผิดก็ตักเตือนไปตามเรื่อง นี่เขาทำอะไรลงไป เขาทำรุนแรงกับบุตรสาวไปหรือเปล่าหนอพรพิมลมองสามีด้วยความเข้าใจ ทรงศักดิ์คงกำลังโทษตัวเองที่ทำโทษลูกแบบนั้น“คุณคะใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากัน อย่าโมโหจนทำร้ายแกอีก ไม่อย่างนั้นแกจะยิ่งเตลิด”พรพิมลเอ่ยเตือน ห่วงใยในตัวลูกเลี้ยงด้วยความบริสุทธิ์ใจ“ขอบใจคุณมากที่เข้าใจผม ต่อไปผมจะระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ บัวไม่เคยก้าวร้าวกับผมมาก่อน ผมเลยขาดสติพ

“แล้วใครห้ามล่ะคะ”เธอลูบมือตามโครงหน้าคมสัน ดวงตาปรือหยาดเยิ้มเชิญชวนให้อีกฝ่ายคลั่งไคล้“แยกขาสิพร”เขาสั่งเสียงแหบห้าว หญิงสาวยอมแยกขาให้เขาแต่โดยดี ทรงศักดิ์ฉกริมฝีปากที่กลีบพฤกษาสาว ร่างแม่หม้ายสาวคนสวยสะดุ้งสุดตัวเพราะห่างหายจากรสเสน่หามาช้านาน“อ๊ะ! คุณคะ อืม...”พรพิมลครางเสียงระงมเมื่อลิ้นหนุ่มเข้ารุกเร้าตวัดเลียขึ้นลงผ่านรอยแยกกลีบดอกกระดังงาแสนสวยอวบอูมเธอขยับพิงพนักหัวเตียงแยกเรียวขาอวบให้เขาเต็มกำลัง มือนิ่มลูบศีรษะของหนุ่มใหญ่ที่กำลังเพลิดเพลินกับการดูดกลืนเกสรสวาทอย่างหิวโหย“ชอบไหมพร แบบนี้ ผมรู้ว่าคุณชอบ”เขาตวัดลิ้นเร่าร้อน อุ้งมือใหญ่กอบกุมหนั่นสะโพกแน่น ขยำหนักๆ จนสาแก่ใจ“อืม... อ๊าย คุณคะ”พรพิมลสะบัดหน้าไปมากับรสชาติแปลกใหม่ของเพศรสที่ได้รับจากสามีเขาร้อนแรงและดิบเถื่อนแต่ถึงอกถึงใจ ทรงศักดิ์กระแทกลิ้นระรัวกลืนกินน้ำหวานจากดอกกระดังงาแสนสวยจนหมดสิ้น ร่างอวบอัดของหม้ายสาวกระตุกร่างติดกันหลายครั้ง หวีดร้องด้วยความสุขกระสันซ่านในรสรักแปลกใหม่ที่ได้รับหนุ่มใหญ่ทอดสายตามมองร่างอวบที่ระทวยพิงพนักหัวเตียง กำลังมองเขาด้วยความเสน่หา“กินผมบ้างสิ”ทรงศักดิ์ดึงร่างภรรยา

“ไม่ บัวไม่ได้ทำอะไรผิด บัวบอกแล้วนี่คะว่าไม่ใช่ตั้งใจ เขาก็บอกเองว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”พลอยชมพูทานปาท่องโก๋อย่างอร่อย ไม่สนใจจะขอโทษ เขาอยากบอกบิดาเองว่าเธอไม่ตั้งใจ แล้วทำไมเธอต้องขอโทษด้วย“บัว พ่อบอกว่าให้ขอโทษดินเดี๋ยวนี้ แม้ไม่ได้ตั้งใจเราก็ต้องขอโทษ พ่อไม่เคยสอนให้บัวก้าวร้าวแบบนี้นะ”ทรงศักดิ์เริ่มเสียงดัง ไม่ชอบกิริยาบุตรสาวสักนิดพลอยชมพูเม้มริมฝีปากแน่นเป็นการต่อต้านคำพูดของบิดา พรพิมลไม่อยากมีปัญหาจึงรีบพูดแทรกขึ้น“หนูบัวไม่ได้ตั้งใจ อย่าดุแกเลย ดินก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”คำพูดออกรับแทนทำให้ทรงศักดิ์ถอนใจแบบไม่สบอารมณ์ พลอยชมพูมองหน้าสองแม่ลูกอย่างระแวง คิดว่าทั้งสองทำดีเอาหน้า“อิ่มแล้วค่ะ ทานไม่ลง อยากจะอ้วก” เด็กสาวลุกขึ้นทันที“บัว ทำไมทำกิริยาแบบนี้ กลับมานี่นะ ยัยบัว ได้ยินที่พ่อพูดไหม” ทรงศักดิ์ตวาดเสียงดังจนพลอยชมพูชะงักฝีเท้า“บัวอิ่มแล้ว จะให้นั่งทนอยู่ทำไมคะ”ปากพูดโต้ตอบกับบิดา แต่ตวัดสาวตามองสองแม่ลูก หัสดินมีสีหน้าเรียบเฉยเขาระงับอารมณ์เต็มที่“ยัยบัว ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เถียงคำไม่ตกฟาก”ทรงศักดิ์โมโหจนหน้าแดงก่ำ“คุณคะใจเย็นๆ อย่าดุหนูบัวแบบนั้น”พรพิมลไม่อ

“คุณคะใจเย็นๆ ก่อน ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันเถอะค่ะ” พรพิมลรีบห้ามเมื่อเห็นสามีตะคอกบุตรสาวหนักขึ้น นางมองลูกเลี้ยงด้วยความห่วงใยเสมอไม่เคยเปลี่ยน “ใจเย็นได้ยังไงล่ะคุณ นี่จะจบม.สามแล้ว ผลการเรียนแย่แบบนี้จะสอบเข้าที่ไหนได้ โรงเรียนไหนจะรับ” ทรงศักดิ์ถอนหายใจหนักๆ “ไม่รับก็ไม่ต้องเรียนสิคะ เรารวยจะตาย คุณพ่อยังเลี้ยงคนเป็นร้อยๆ แถมเลี้ยงลูกคนอื่นได้เลย ทำไมจะเลี้ยงลูกตัวเองไม่ได้” เด็กสาวเถียงคำไม่ตกฟาก“ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน ใครสอนให้แกคิดอะไรงี่เง่าแบบนี้ ห๊า! ยัยบัว” ทรงศักดิ์ผิดหวังกับบุตรสาวอย่างที่สุด ไม่คิดว่าพลอยชมพูจะคิดแบบนี้“อย่าดุแกเลยค่ะคุณ ใจเย็นๆ” พรพิมลรู้สึกไม่สบายใจ พูดให้สามีใจเย็นลง การใช้อารมณ์ไม่ได้ช่วยให้ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายลงไปได้ แต่จะยิ่งเลวร้ายมากขึ้น“ถ้าผลการเรียนยังตกต่ำอีก พ่อจะส่งบัวไปอยู่โรงเรียนประจำ อยู่บ้านสบายนัก หนีเรียน หรือนัดพบกับผู้ชาย อายุยังไม่ถึงสิบห้าริอาจจะมีแฟน” พลอยชมพูมองบิดาตาเขม็ง เธอไม่ชอบที่สุดคือถูกยัดเยียดในสิ่งที่ไม่ได้ทำ“ใช่ค่ะหนูมีแฟน พ่อพอใจไหมคะ แล้วจะทำไม เขารักบัวมาก มากกว่าพ่ออีก” พลอยชมพูประชดประชัน“บัว นี่แก