All Chapters of หัวใจหล่นที่ไร่ส้ม: Chapter 1 - Chapter 6

บทที่ 1 สัญญา สายลมอุ่นยามเช้าพัดกลิ่นหญ้าอ่อนจากทุ่งฟาร์มโคนมลอยมาเคล้าเสียงหัวเราะสดใสของ เด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ริมคอกวัว หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก แก้มป่องเหมือนซาลาเปาไส้แน่น อายุเพียงห้าขวบ “น่านฟ้า” ลูกชายคนเดียวของพ่อเลี้ยงอนันต์ เจ้าของฟาร์มโคนมที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอ กำลังหัวเราะเสียงใส พลางวิ่งไล่จับผีเสื้อกับลูก ๆ ของคนงานในฟาร์มดวงตากลมใสไล่ตามผีเสื้อสีเหลืองตัวเล็ก ร่างอ้วนกลมวิ่งดุ๊กดิ๊กจนหลุดออกจากกลุ่มเพื่อนไปไกลโดยไม่รู้ตัว ไม่นานก็ข้ามเขตมาถึงแนวส้มสุกที่ห้อยระย้าอยู่ริมไร่ส้มสุริยา ที่ซึ่งไม่ควรเหยียบย่างเข้ามาใต้ต้นส้มต้นหนึ่ง เด็กชายวัยแปดขวบ “อาทิตย์” นั่งกอดเข่าพิงโคนต้น กำลังอ่านหนังสือด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ต่างจากวัยเดียวกันที่มักวิ่งเล่นเสียงดัง เขาชอบความสงบและเกลียดความวุ่นวายในบ้าน จึงมักหนีมาอยู่ที่นี่เสียงหัวเราะของใครบางคนทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น สายตาคมสบเข้ากับภาพเด็กแก้มป่องที่กำลังวิ่งไล่ผีเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างกลม ๆ นั้นดูเหมือนซาลาเปาเคลื่อนไหวได้ อาทิตย์ละสายตาจากหนังสือ ลุกขึ้นยืน และมองเด็กคนนั้นโดยไม่พูดอะไรน่านฟ้าที่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้อ

บทที่ 3 เรียกพี่ก่อนเช้าอันสดใส ฟ้าสีครามเหนือไร่เขียวขจี ลมอ่อน ๆ พัดโชยกลิ่นหญ้าสดจากทุ่งกว้างเข้ามาในบ้าน ฟาร์มโคนมของครอบครัวน่านฟ้าเหมือนถูกปลุกให้คึกคักตั้งแต่ไก่ขันเสียงรองเท้าแตะกระทบพื้นไม้ดังตึกตัก ๆ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของ น่านฟ้า จะเดินลงบันไดมา ใบหน้ายังมีร่องรอยความง่วงแต่ดวงตากลับเปล่งประกายอารมณ์ดี เพราะวันนี้คือวันหยุด ไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน อีกไม่กี่เดือนก็จะขึ้น ม.4 แล้ว แต่ในใจเขายังเหมือนเด็กซน ๆ ที่ไม่ยอมโตพอลงมาถึงห้องอาหาร กลิ่นกับข้าวที่แม่ทำไว้ลอยหอมจนท้องร้องทันที บนโต๊ะมีไข่เจียวหมูสับกรอบ ๆ น้ำพริกกะปิพร้อมผักลวก ต้มจืดฟักใส่ซี่โครงหมู และที่ขาดไม่ได้คือปลาทอดตัวโต ๆ ของโปรดเขาแต่สิ่งที่น่านฟ้าเห็นก่อนอาหารก็คือ ธารกับธีม สองเพื่อนซี้ที่กลายเป็นเหมือนลูกน้องขาประจำ กำลังนั่งรอหน้าแป้นอยู่ก่อนแล้ว“สวัสดีครับลูกพี่” ธารกับธีมพูดพร้อมกัน เสียงเจื้อยแจ้วแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกวนน่านฟ้ายกคิ้วขึ้น หยิบแก้วน้ำดื่มก่อนตอบเสียงห้วน ๆ แต่แอบยิ้มมุมปาก “เออ มาแต่เช้าเลยนะพวกมึงอ่ะ”ธีมหัวเราะหึ ๆ“อ้าว!! มาเช้าก็บ่น มาสายก็ว่า”ธารเลยรีบเสริม“ลูกพี่จ

บทที่ 5 แยกย้ายกันไปเติบโตลมเย็นจากทุ่งส้มพัดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่ในห้องโถงกลับเงียบขรึมเหมือนแบกน้ำหนักบางอย่างเอาไว้ พ่อเลี้ยงสุริยาเอนหลังบนเก้าอี้ไม้ เสียงถอนหายใจดังเฮือกพลางปรายตามองลูกชายที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่ตรงข้าม“อาทิตย์…มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกพ่อมาตามตรง”เสียงทุ้มกดต่ำ แฝงความเข้มงวดจนบรรยากาศหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิมอาทิตย์กำลังจะอ้าปาก แต่ยังไม่ทันได้พูด ประตูไม้ก็ดังเอี๊ยด!!!… แม่เลี้ยงอาทิตยาเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นสมุนไพรติดกาย หลังกลับจากการพาคนงานสาวไปทำคลอด เดินมาไม่ทันไรก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อน“อ้าว…น้องน่านฟ้ามาส่งขนมให้แล้วใช่ไหมลูก?”อาทิตย์ชะงักไปทันที กำลังหาคำจะพูด แต่พ่อเลี้ยงสุริยาชิงตอบเสียงขรึมแทน“มาแล้วก็ไปแล้ว…แล้วไอ้อนันต์มันก็ตามมาโวยวายเอะอะอยู่หน้าบ้านนี่แหละ”แววตาของแม่เลี้ยงอาทิตยาเปลี่ยนทันที จากอ่อนโยนเป็นตึงเครียด “เกิดอะไรขึ้นคะ?”อาทิตย์เลยรวบรวมใจรีบพูดออกมาเสียงจริงจัง“คือ…อย่างนี้ครับพ่อแม่ มันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ พอดีผมจะชวนน้องกินเค้ก…แล้วผมแกล้งแขนน้องไว้ น้องเลยเสียหลักล้มลงมาทับตัวผมเองครับ ไม่มีอะไรเลย”คำอธิบายชัดเจนเรียบง่