All Chapters of แค้นรักลูกสาวมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

คอนโด นิวาริน“อึก!ฮื้ออ~” นิวารินกลับมาถึงห้องตัวเองด้วยใบหน้าเหนื่อยล้าเปื้อนน้ำตา เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง แล้วปล่อยโฮออกมาอีกระลอกหนึ่ง ความผิดครั้งนี้หนักเกินจะรับไหว เธอทำใจเข้มแข็งตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ“...” นานหลายนาทีที่หญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นห้องรับแขก เธอเงยหน้าขึ้นพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มแดง แล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอนด้วยท่าทางที่เหม่อลอยคล้ายคนไม่มีสติ ทรุดตัวนั่งบนเตียงแล้วเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบขวดยานอนหลับขึ้นมาเปิดกินเป็นตัวช่วยให้หลับง่ายยิ่งขึ้น เผื่อในหัวเธอจะหยุดคิดฟุ้งซ่านบ้าง#เวลาต่อมา หญิงสาวบนเตียงขนาดคิงไซซ์หลับสนิทราว ๆ สองชั่วโมง เธอสะดุ้งตัวตื่นออกจากห้วงแห่งความฝันปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง มือเล็กลูปใบหน้าหนึ่งครั้งให้สดชื่นขณะเดียวกันกลับรู้สึกถึงการจับจ้องของใครบางคน จึงเกิดความหวาดระแวง แต่ทันทีที่มองไปยังปลายเตียง ม่านตาถึงกับเบิกกว้างใบหน้าแตกตื่น“คะ...คุณ!” นิวารินรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อคนที่นั่งเก้าอี้ปลายเตียง คือผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ผู้ชายคนนั้นผุดตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาด้วยใบหน้าน่ากลัว คอนโดมีระบบรัก

#หลายชั่วโมงต่อมา ผับ Nice เสียงเพลงภายในผับดังกระหึ่ม แสงสีสลัวผลัดหมุนจนลายตา ผู้คนเต็มผับต่างเต้นโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลงที่นักร้องบนเวทีกำลังร้องอย่างสนุกเมามัน โซนเคาน์เตอร์บาร์ และ โซนโต๊ะ VIP เสียงเพลงไม่ดังมากเหมือนหน้าเวทีคอนเสิร์ต “ค็อกเทลสูตรใหม่เหรอแก” เสียงของนิสาเอ่ยถามเพื่อนของเธอ ที่เป็นถึงลูกสาวเจ้าของผับ แต่ชอบผันตัวมาเป็นบาร์เทนเดอร์สาวชงเครื่องดื่มชั่วคราว แต่แค่เฉพาะวันที่ว่างจากงานเท่านั้น ฝีมือการชงเครื่องดื่มเก่งไม่แพ้พนักงานหนุ่มหล่อประจำเคาน์เตอร์บาร์เลย แต่มีเพียงลูกค้า VIP หรือคนสนิทเท่านั้น ถึงจะมีโอกาสได้ลิ้มลองรสชาติ “อื้ม” นิวารินส่งเสียงตอบรับเพื่อนสาวกลับไปด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ขณะที่กำลังเขย่าส่วนผสมของเครื่องดื่มในขวดเชคเกอร์ วันนี้เธอแต่งตัวง่าย ๆ ด้วยเสื้อสีขาวเปิดไหล่แขนยาว และ กางเกงยีนขายาวสีดำ โดยมีผ้ากันเปื้อนสวมทับ ผมสีบลอนด์ถูกดัดเป็นลอนปล่อยยาวถึงกลางหลังซึ่งด้านข้างของเธอยังมีบาร์เทนเดอร์หนุ่มสุดหล่อประจำผับอายุยี่สิบต้น ๆ ใบหน้าหล่อเหลา ตาตี๋ กำลังทำหน้าที่บริการแขกผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน “อร่อยดีนะ ซ่า ๆ หวาน ๆ” นิสากระ

“จะพาฉันไปไหน” เธอถามคำถามนี้กับเขาเป็นสิบรอบ ตั้งแต่ถูกเขาบังคับให้ขึ้นรถกระทั่งตอนนี้ เธอยังไม่ได้รับคำตอบ เขาเอาแต่เงียบทำหน้าหงุดหงิดใส่ตลอดเวลาจนน่าหมั่นไส้ “สั่งให้คนของเธอหยุดตามซะ” “งั้นคุณก็ตอบคำถามฉันมาก่อนสิ” บรื้นนนนนนน “อึก!” ภูตะวันไม่แม้จะยอมทำตามข้อแลกเปลี่ยน กลับเหยียบคันเร่ง เพิ่มความเร็ว ทำเอานิวารินเบิกตาโพล่ง มือทั้งสองข้างจับเข็มขัดนิรภัยแน่นอัตโนมัติ อีกทั้งภูตะวันยังหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ขับเข้าตามซอยเปลี่ยวด้วยความเร็วที่น่าหวาดเสียว เพื่อทำให้รถที่ตามมาด้านหลังสับสนจนหลงทางไปเอง เขาเลือกขับรถหนีคนของเธอ แทนการตอบคำถาม เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเอามาก ๆ “คุณ! ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากด้วย” “หุบปาก! แล้วนั่งเงียบ ๆ” นิวารินเม้มริมฝีปากแน่นหน้าตาเป็นกังวล เพราะความบ้าบิ่นอยากเอาชนะของเขา กำลังทำให้ตัวเขาเองตกอยู่ในที่นั่งลำบาก หากเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้รู้ถึงหูผู้เป็นพ่อเข้า แน่นอนว่าไม่เป็นผลดีแต่ระหว่างนั้น จู่ ๆ หัวใจเธอก็สั่นไหวอย่างรุนแรง รู้สึกแน่นหน้าอก จนต้องยกมือขึ้นกดแน่น อีกทั้งยังชาไปทั้งตัว ขณะเดียวกันสมองก็เริ่มมึนงง อาก

“อื้อ~” หญิงสาวใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงขนาดกลางไม่ใหญ่มากส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ เมื่อรู้สึกตัวตื่น อาการแรกที่เธอรู้สึกคือหนักอึ้งบริเวณศีรษะคล้ายกับว่าถูกพิษไข้เล่นงาน มือเล็กยกขึ้นเพื่อขวดขึงขมับเบา ๆ แต่พบว่ามีผ้าเปียกวางบนหน้าผาก ทำให้ต้องลืมตากว้าง สายตาที่เริ่มปรับโฟกัส ทำให้เห็นว่าห้องนอนที่นอนอยู่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง นิวารินจับผ้าขนหนูสีขาวออกจากหน้าผากพร้อมทั้งค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่งพลางกรวดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก ภายในห้องเป็นโทนสีขาวสะอาดตา มีเพียงตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง และ ของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น “แอ่ก ๆ!…ห้องใคร” จำได้ว่าเมื่อคืนเธอเดินหาทางออกอยู่ในไร่องุ่น ก่อนที่ภาพจะตัดไป แต่ความสงสัยกลับต้องหยุดชะงัก เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของใครบางคน “ตื่นนานแล้วเหรอแม่หนู” หญิงดูมีอายุท่าทางใจดีเดินเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวต้ม ในถาดมีน้ำเปล่า และ ยาบางอย่างในแก้วขนาดเล็ก “พึ่งตื่นค่ะ คุณป้าเป็นคนพาหนูมาที่นี่เหรอคะ” นิวารินถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแหบคงเพราะเป็นหวัด ขณะที่หญิงดูมีอายุเดินมาวางถาดข้าวต้มบนโต๊ะหัวเตียง“ไม่ใช่ป้าหรอกจ้

“พาฉันมาที่นี่ทำไม” เขาพาเธอมาไกลถึงท้ายไร่ จนเจอบ้านหลังหนึ่งซึ่งทำจากไม้อย่างดี ขนาดของตัวบ้านไม่ใหญ่มาก เหมาะสำหรับครอบครัวเล็ก ๆ หนึ่งครอบครัวอยู่กัน “เธอต้องอยู่ที่นี่” “หา?” หญิงสาวส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจเชิงถาม เนื่องจากบ้านดังกล่าวห่างไกลจากบ้านคนงานมากพอสมควร หากเขาจะให้เธออยู่ตามลำพังจะไม่อันตรายไปหน่อยหรือ “จะนอนที่นี่หรือจะนอนกลางดินกินกลางทรายอยู่ในไร่องุ่น” นิวารินหยุดชะงักฝีเท้าตามร่างสูงที่หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากันพลางกระชากข้อมือเธอขึ้นอย่างไม่อ่อนโยน “คุณมันเป็นผู้ชายใจร้าย ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย” “ฉันใจร้ายได้มากกว่านี้อีก”นิวารินเบ้หน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บบริเวณข้อมือ เมื่อภูตะวันออกแรงผลักพลางปล่อยมือออกจากข้อมือ จนตัวเธอเซถลาถอยไปด้านหลัง เขาเร่งฝีเท้าเดินตรงไปที่ประตูบ้าน แล้วไขกุญแจเปิดเข้าไป“ตามมาสิ! ยืนบื้ออยู่ได้” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่ายพลางใช้หลังมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดซึมตามกรอบหน้าออกลวก ๆ แล้วเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านที่ไม่มีคนอยู่เป็นเวลานานเต็มไปด้วยฝุ่น เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ถูกค