All Chapters of แค้นรักลูกสาวมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

“...ตอนนี้ฉันมีหลักฐานมากพอ ที่จะเอาเธอเข้าคุกได้ในทันที เพราะฉะนั้น…ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงล่ะก็ ไปมอบตัวกับตำรวจกับฉันวันพรุ่งนี้ สารภาพความผิดทุกอย่าง..” “...” ภูตะวันหม่นคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ เมื่อนิวารินยืนนิ่งสบตาไม่พูดอะไรหลังจากได้ฟังสิ่งที่เขาบอกกับเธอ เธอไม่มีท่าทีเป็นกังวลหรือตกใจเลยสักนิด อีกทั้งแววตาคู่สวยยังฉายชัดถึงความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาความคิดเธอได้ หรือบางทีเธออาจกำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองอยู่ก็ได้“ว่ายังไง” เป็นเขาที่ต้องตั้งคำถามกับเธออีกครั้ง “...ได้” เงียบอยู่นานเธอถึงได้เอ่ยตอบตกลง แล้วถามหาหลักฐานอย่างเป็นการลองเชิงในประโยคต่อมา เธอยังไม่ปักใจเชื่อว่าเขามีหลักฐานอย่างที่กล่าวอ้างจริง ๆ “แต่ก่อนที่ฉันจะไปมอบตัวกับตำรวจ ฉันต้องได้เห็นหลักฐานที่คุณพูดถึงทุกอย่าง รวมถึงหลักฐานของพ่อฉัน” “หึ หัวหมอเป็นเหมือนกันหนิ” ภูตะวันเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน “หลักฐานที่จะใช้มัดตัวเธอน่ะ…มีแน่อยู่แล้ว ส่วนหลักฐานพ่อเธอที่ฉันเคยพูดถึง ไม่มีจริง ๆ หลอก แต่ข้อมูลสำคัญที่ฉันมี สามารถทำให้พ่อเธอสูญเสียลูกค้ารายใหญ่ในชั่วข้าม

#หลายชั่วโมงต่อมา ภูตะวันนั่งบนเก้าอี้เหล็กตรงไร่องุ่นที่ถูกวางเพลิงเหลือแค่ซากกิ่งไม้และโค้งเหล็กไว้ให้ดูต่างหน้า ใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความเครียดขึงก้มลง มือทั้งสองข้างประสานกันกลางหว่างขา ปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลออกจากหัวตาหยดลงดินแล้วหยดเล่า ทั้งคืนไม่ได้นอน เช่นเดียวกันกับคนงานในไร่ ทุกคนต่างเสียขวัญเสียกำลังใจ ใช้เวลานานหลายชั่วโมงกว่าไฟจะสงบก็รุ่งสาง ไฟไหม้แค่ไร่องุ่นท้ายไร่ ซึ่งเป็นองุ่นสายพันธุ์ที่ใช้สำหรับผลิตไวน์เกือบทั้งหมด ดีที่ไม่ลุกลามไปพื้นที่อื่น ๆ สร้างความเสียหายให้กับไร่เป็นอย่างมาก หากเปรียบเทียบกับเงินก็หลายล้าน เสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามาทำให้ภูตะวันรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหลัง “นาย”ฉลามที่เห็นเจ้านายเอาแต่นั่งอยู่ที่เดิมนานนับชั่วโมง จึงทำใจกล้าเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่รู้ว่าผู้เป็นนายกำลังรู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และ ต้องการอยู่เงียบ ๆ คนเดียว “มึงไสหัวไปให้พ้นกู!” “นายไปพักผ่อนก่อนดีไหมครับ” รู้ทั้งรู้ว่าต้องทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความห่วยใย “มึงหูหนวกเหรอวะไอ้ฉลาม!” ภูตะ

นิวารินมาถึงที่ผับปรากฏว่าโต๊ะเก้าอี้เกลื่อนบนพื้น บ้างก็แตกกระจายราวกับมีการสู้รบกันก่อนหน้าที่เธอจะมาถึง ครั้นจะไปที่โกดังผู้เป็นพ่อ ทว่าการ์ดร่างใหญ่กลับขวางทางไม่ให้เธอเข้าไปเสียอย่างนั้น นั่นแปลว่าผู้เป็นพ่อกับผู้ชายบ้าระห่ำคนนั้นเจอกันแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง “ถอยไป” “ไม่ได้จริง ๆ ครับคุณหนู” การ์ดคนดังกล่าวพูดด้วยความลำบากใจ เมื่อบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นถึงคุณหนูของบ้าน แก้วตาดวงใจของผู้เป็นนาย แต่เพราะคำสั่งของผู้เป็นนายตนจึงต้องทำตาม “จะให้รู้ถึงหูแม่ หรือจะปล่อยให้นิลเข้าไปที่โกดัง” หากเธอใช้มุกนี้อาจจะสำเร็จ เพราะคำสั่งของผู้เป็นแม่คือคำขาด ยกเว้นเสียแต่เรื่องของเธอ ที่ผู้เป็นพ่อยืนกรานหลังชนฝา การ์ดร่างใหญ่นับสิบที่ได้ยินต่างก้มหน้าเงียบกระอักกระอ่วนใจ แต่ก็ไม่มีใครยอมปล่อยให้คุณหนูของบ้านผ่านไปได้เช่นกัน “ถอยกันไปได้แล้ว” เน้นเสียงหนักเอ่ยสั่งด้วยความร้อนใจ หากช้าไปกว่านี้เกรงว่าผู้ชายคนนั้นจะถูกผู้เป็นพ่อฆ่าตายเสียก่อน “คำสั่งคุณหนูคือคำขาด” เคทพูดย้ำกับการ์ดร่างใหญ่ เมื่อไม่มีใครหลีกทางให้คุณหนูเสียที แต่ระหว่างนั้นเสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้น…“

ตุบ! ร่างหนาบอบช้ำสติแทบจะจางหายไปเสียหมดสิ้นถูกพามาทิ้งที่กองขยะอย่างหมดสภาพ “มึงยังถือว่ายังโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้” “แต่ถ้าไม่ได้คุณหนูช่วยขอร้องไว้ ปานนี้มันคงกลายเป็นปุ๋ยใต้ต้นไม้หลังโกดังไปแล้ว” “หึ ไปเถอะว่ะ” ชายชุดดำสองคนซึ่งเป็นคนพาชายหนุ่มมาทิ้งที่กองขยะตามคำสั่งของผู้เป็นนายสนทนากันไม่กี่ประโยคก็เดินกลับไปที่รถ ภูตะวันที่ยังมีสติได้ยินทุกอย่าง รู้สึกสมเพชตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือหรือปกป้องอะไรใครได้เลย ซ้ำยังถูกทิ้งอย่างกับหมาข้างถนน “...ขอโทษ” ริมฝีปากหยักได้รูปที่ซีดเชียวขยับพึมพำเป็นประโยคสุดท้าย ภาพที่ฉายในมีแต่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ…ผู้หญิงที่เขาเกลียดชังเข้าไส้ ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะถูกตัดไปในที่สุด “...” วันต่อมา @โรงพยาบาล xxx ชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยรู้สึกตัวตื่น หัวคิ้วเป็นทรงหม่นเข้าหากัน เมื่อความรู้สึกแรกที่ได้รับคือปวดหนึบบริเวณศีรษะ ก่อนที่อาการปวดเมื่อยตามร่างหายจะตามมาทีหลัง รวมถึงบาดแผลบนใบหน้าหล่อ ขณะที่สมองเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้งแกรก ภูตะวันลืมตาขึ้นพลันเห็นฝ้าเพดานสีขาวเลือนรางเป็นสิ่งแรก ก่อนที่สายตาจะเริ่มมองเห็น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากคนด้านนอก ทำให้นิวารินรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากพวกแก้มใส เธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ พลางกลอกตาไปมาเพื่อไล่หยาดน้ำตาทำราวกับไม่ได้เป็นอะไร แล้วเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามเป็นปกติ “เชิญค่ะ” สิ้นสุดเสียงประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาด้วยฝีมือของเลขาสาว ก่อนที่ร่างสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรจะปรากฏตัว เจ้าของใบหน้าหล่อไม่ใช่ใครที่ไหน…“พี่รัญ” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีสวยคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่หิรัญเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “พี่จัดการให้แล้วนะ ต่อไปคลิปนั่นจะไม่ตามมากวนใจนิลอีก”“ขอบคุณนะพี่รัญ แต่พี่ไม่ได้ทำให้ ร.ป.ภ สองคนนั้นถึงตายใช่ไหม” แม้จะโกรธที่ถูกล่วงละเมิดด้วยคำพูดเชิงคุกคามทางเพศ แต่เธอไม่เคยมีเจตนาจะพรากชีวิตใคร“ไม่ต้องห่วง พี่แค่ทำให้มันพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิตแค่นั้นเอง” น้ำเสียงจริงจังแฝงไปด้วยความโกรธที่เปล่งออกจากปากพี่ชายคนสนิททำให้นิวารินเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อกลับไปแก้ไขอะไร เธอก็จะปล่อยผ่าน “ไม่แค่นั้นแล้วมั้งคะ โหดขนาดนั้น” “ฮึ” หิรัญก้มหน้าพลางเค้นเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันกับประโยคของน้องสา