All Chapters of แค้นรักลูกสาวมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

สวบ! “อ๊า!!” หญิงสาวใบหน้าเหยเก ส่งเสียงออกมาทันทีที่ชายหนุ่มยัดน้องชายขนาดใหญ่ของเขาเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันได้เตรียมตัวจนเกือบสุดลำโคน เธอจิกเล็บที่ต้นแขนเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปนอึดอัดภายในร่องแคบ ที่ถูกรุกล้ำเข้ามาด้วยของแข็งอันใหญ่ยักษ์ “ซี๊ด~แน่น” ภูตะวันส่งเสียงออกมาด้วยความเสียว เมื่อกายสาวอุ่นร้อนทั้งคับแน่นทั้งตอดรัดถี่รัวจนเขาอยากกระแทกร่องแคบให้หนำใจ วินาทีนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกระเจิงหายไปหมดสิ้น หลงเหลือเพียงไฟราคะที่ยากจะดับมอดลงง่าย ๆ เพราะร่างกายที่แสนจะยั่วยวนเกินจะห้ามใจของเธอ “อื้ออ!” หญิงสาวเผลอครางเสียงในลำคอเบา ๆ ครั้นแท่งร้อนในกายขยับเสียดสีกับผนังนุ่มในกายจังหวะเนิบนาบ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านปนเจ็บนิด ๆ ไม่เจ็บมากเหมือนครั้งแรก “หึ” นิวารินดึงสติกลับมาได้เมื่อได้ยินเสียงในลำคอของคนด้านบนเชิงสะใจ เธอเม้มริมฝีปากแน่นพยายามกลั้นเสียง ทว่ายิ่งถูกคนด้านบนตอกอัดความเป็นชายเข้ามาถี่รัวมากเท่าไหร่ สติเธอก็แทบจะจางหายไปเมื่อนั้น “ดูสิ เธอจะกลั้นเสียงได้นานแค่ไหน” ปึก! ปึก! ปึก! “อึก!” สิ้นสุดเสียงคนด้านบนจับรวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือศีรษะกดแนบกับเตีย

@บนโต๊ะอาหาร นิวารินอยู่ในชุดใหม่ที่ป้าแมวนำมาให้ เป็นเสื้อผ้ายืดธรรมดาแขนยาวสีฟ้า และ กางเกงวอร์มสีดำ เธอตักข้าวต้มปลาเข้าปากด้วยความหิว เนื่องจากข้าวปลายังไม่ตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยงของเมื่อวาน ช่วงเย็นเธอกินได้เพียงคำเดียวก็ถูกคนใจร้ายเททิ้ง “เป็นไงบ้างคะ ข้าวต้มปลาอร่อยไหมคะ” “อร่อยค่ะ” เธอกลืนอาหารในปากแล้วเอ่ยตอบป้าแมวด้วยน้ำเสียงสุภาพ รอยยิ้มอ่อนโยนประดับใบหน้าเรียวสวยไร้เครื่องสำอาง แต่ผิวหน้ากลับใสเรียบเนียนดูดีไร้ที่ติ “ขอบคุณนะคะป้าแมวที่มาดูแลนิล” “ยินดีค่ะ ก่อนออกจากไร่นายเป็นคนสั่งให้ป้ามาดูแลหนูนิลค่ะ ” นิวารินที่ได้ฟังเธอหลุบตามองต่ำอย่างหาเหตุผล อย่างน้อยเขาก็ยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้าง ไม่ปล่อยให้เธอนอนจมเตียงจนตายไปอย่างโดดเดี่ยว เพราะถูกพิษไข้เล่นงาน“หนูนิล หนูนิล!” “คะ!” นิวารินหน้าตาเหลอหลา ตกใจกับเสียงเรียกของป้าแมว ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิด“ป้าเห็นหนูเหม่อ ๆ ไปน่ะ เลยเรียก” “อ๋อค่ะ ว่าแต่ป้าไม่โกรธไม่เกลียดนิลเหรอคะ ที่นายหญิงของไร่ต้องตายเพราะหนูเป็นต้นเหตุ” “โกรธค่ะ แต่ก็เข้าใจในเวลาเดียวกัน เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกค่ะ…” คำตอบของป้

ตลอดระยะทางที่หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มผ่านไร่องุ่น คนงานที่ทำงานอยู่ในไร่ต่างกล่าวทักทายเจ้านายของตนด้วยรอยยิ้ม แต่พอเป็นเธอทุกสายตาต่างมองมาอย่างเกลียดชังราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด ทำให้เธอต้องก้มหน้าเดินแทบไม่กล้าสู้สายตาใคร ไม่ใช่ว่าอายแต่เพราะรู้สึกผิด เขาพาเธอเดินมาค่อนข้างไกลจนเธอเริ่มเหนื่อย อีกทั้งเขายังเดินเร็วจนเธอแทบก้าวขาตามไม่ทัน “คุณจะพาฉันไปไหน” ใบหน้าเรียวสวยได้รูปแสดงความอิดโรยออกมาพลางใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ผุดซึมตามกรอบหน้า “เดี๋ยวก็รู้เอง” “งั้นก็ช่วยเดินช้ากว่านี้หน่อยได้ไหม” จบประโยคคำถามคนตัวสูงหยุดเดินกะทันหัน ทำให้เธอต้องหยุดเดินเช่นกัน เขาหันหลังกลับมาจ้องแววตาดุดัน “เธอไม่มีสิทธิ์ขอหรือเรียกร้องอะไรจากฉันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นหุบปากแล้วตามมาเงียบ ๆ ก็พอ!” นิวารินไม่ตอบโต้เธอถอนหายใจพลางเบนหน้ามองไปทางอื่นอย่างเบื่อหน่ายกับความเผด็จไร้เหตุผลของเขา ความเงียบของเธอทำให้ร่างสูงถอนหายใจเสียงดัง จากนั้นเขาก็ละสายตาจากเธอพร้อมทั้งก้าวขายาวเดินไปข้างหน้าต่อ เธอจึงต้องเดินตามเขาไปเช่นเดิมอย่างไม่มีทางเลือก “นาย” ทั้งคู่เดินมาถึงโรงบ่มไวน์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่

“อื้อ!” หญิงสาวส่งเสียงอื้ออึง เมื่อชายหนุ่มล้วงมือเข้ามาใต้ชุดเดรสสีดำสายเดี่ยว นิ้วแกร่งแหวกแพตตี้สีดำไปด้านข้าง แล้วใช้นิ้วโป้งกดไปที่ปุ่มเสียวบดขยี้อย่างมันมือ จนทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกดีอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ ขณะที่ริมฝีปากหยักได้รูปตะโบมจูบจนริมฝีปากของเธอชาหนึบ จ๊วบ! คนด้านบนถอนจูบออกแทนที่เธอจะได้กอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ กลับต้องเม้มปากแน่น เพื่อกลั้นเสียง เมื่อรูกลางร่องถูกนิ้วแกร่งสอดใส่เข้ามา แล้วชักเข้าชักออกจนเกิดเสียงลามก “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันเธอจะกลั้นเสียงได้นานแค่ไหน” ภายในช่องแคบตุบตอดรัดนิ้วถี่ขนาดนี้ แต่เธอยังปิดปากเงียบไม่ส่งเสียง ซึบ! ภูตะวันเหยียดยิ้มมุมปากพลางถอดนิ้วออกจากรูสาว ส่งผลให้น้ำรักสีใสไหลยืดติดตามนิ้วแกร่งออกมาเป็นสาย ก่อนจะหยดแมะลงบนโซฟา แต่ภูตะวันกลับอ้าปาก แล้วดูดนิ้วที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักราวกับเป็นน้ำหวาน โดยไม่ละสายตาไปจากเจ้าของใบหน้าเรียวสวยได้รูปที่กำลังนอนหอบหายใจถี่แรง “หวานดีหนิ” นิวารินหลุบตามองต่ำไม่อยากมองสบตากับคนด้านบน ขณะที่หัวใจกระหน่ำเต้นเร็วแรง จนแทบทะลุออกมานอกอก กลัวว่าจะมีใครเปิดประตูเข้ามาเห็น ภูตะวันกัดฟัน

A.D กรุป แกรก นิวารินนั่งอยู่หัวโต๊ะประชุม ขณะที่เธอกำลังจัดเรียงเอกสารเข้าแฟ้ม ประตูห้องประชุมถูกผลักเข้ามา ดึงสายตาเธอให้ปรายตาไปมองที่เลขาสาวแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจกระดาษเอสี่ในมือต่อ เลขาสาวร่างเพรียวโค้งศีรษะทำความเคารพเจ้านาย แล้วกล่าวรายงาน “คุณองศากับคุณภูตะวันมาถึงแล้วค่ะ” นิวารินที่ได้ยินชื่อภูตะวัน เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับเลขาสาว “จ๊ะ” ก๊อก ก๊อก ก๊อก เลขาสาวเดินออกไปได้ไม่นานเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ประตูจะถูกผลักเข้ามา นิวารินรู้ว่าเป็นลูกค้า เธอจึงลุกขึ้น จัดระเบียบความเรียบร้อยชุดสูทสีเทากางเกงขายาวที่สวมใส่อยู่บนตัวชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาเจ้าของห้างชื่อดังอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินอย่างดูดีเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายที่เธอคุ้นหน้าค่าตากันเป็นอย่างดี เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ “สวัสดีครับคุณเนนิล” “สวัสดีค่ะคุณองศา คุณภูตะวัน” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยละสายตาออกจากผู้ชายที่จ้องจะหาเรื่องเธอทุกครั้งที่เจอกัน หันไปส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเจ้าของห้างชื่อดังพร้อมกับกล่าวทักทาย แต่สำหรับอีกคนเธอกล่าวทักทายอย่างไม่เต็มเสียงนัก “เชิญนั่งค่ะ” “ครับ” อง