Lahat ng Kabanata ng เหลี่ยมรักบอสมาเฟีย: Kabanata 1 - Kabanata 6

บทที่ 2 รอยยิ้มใต้หน้ากากน้ำแข็งบรรยากาศในเพนท์เฮาส์ชั้นสูงสุดของโรงแรม The Grand Thame ช่างแตกต่างจากร้านเครื่องเพชรที่รินรดาเพิ่งจากมาอย่างลิบลับ ผนังกระจกใสบานใหญ่เผยให้เห็นทัศนียภาพของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืนที่ประดับประดาด้วยแสงไฟระยิบระยับราวกับเพชรที่ร่วงหล่นบนพื้นดิน ทว่าคนใจคอเข้มแข็งอย่างรินรดากลับไม่ได้มีอารมณ์สุนทรีย์ไปกับภาพตรงหน้านักเธอประคองกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มไว้แนบอก ราวกับมันเป็นเกราะป้องกันตัวเพียงชิ้นเดียวที่มี"เชิญทางนี้ค่ะคุณรินรดา คุณธามรออยู่ด้านใน" เลขาสาวมาดเนี้ยบเดินนำเธอผ่านห้องโถงกว้างที่ตกแต่งด้วยศิลปะสมัยใหม่ราคาแพง ก่อนจะหยุดที่หน้าประตูไม้โอ๊คบานใหญ่เมื่อบานประตูเปิดออก กลิ่นซิการ์จางๆ ผสมกับกลิ่นเหล้าบรั่นดีชั้นเลิศก็ลอยมาปะทะจมูก ธามนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวยาว เขาไม่ได้สวมสูทเต็มยศเหมือนเมื่อบ่าย แต่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมเม็ดบนออกสามเม็ด เผยให้เห็นแผงอกกว้างและลำคอแกร่ง ดูผ่อนคลายแต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยอำนาจคุกคาม"มาสายไปห้านาทีนะ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นโดยที่เจ้าตัวยังไม่ละสายตาจากแก้วเหล้าในมือ"ขอโทษค่ะ พอดีการจราจรค่อนข้างติดขัด

บทที่ 4 รอยร้าวในใจและความนิ่งสงบก่อนพายุแสงไฟจากโคมระย้าคริสตัลในงานเลี้ยงเปิดตัวคอลเลกชันอัญมณีใหม่ "The Eternal Facet" ส่องสว่างจนทุกอย่างดูหรูหราเกินจริง รินรดาในชุดราตรีสีมิดไนท์บลูขับเน้นผิวขาวผ่อง เธอจำต้องสวมสร้อยคอไพลินล้อมเพชรผลงานชิ้นเอกที่เธอร่วมออกแบบ เพื่อเป็นพรีเซนเตอร์กิตติมศักดิ์ให้กับร้านของคุณหญิงวิมลในค่ำคืนนี้“รินดูสวยมากเลยนะคืนนี้” ภัทรในชุดสูทสีขาวสะอาดตาเอ่ยชมพลางยื่นแก้วแชมเปญให้ “พี่ภูมิใจในตัวรินจริงๆ ที่งานออกมาสมบูรณ์แบบขนาดนี้”“ขอบคุณค่ะพี่ภัทร แต่รินรู้สึกไม่ค่อยชินเลย คนเยอะจนรินเริ่มอึดอัด” รินรดากวาดสายตามองไปรอบงาน ลึกๆ ในใจเธอกำลังมองหาใครบางคน... คนที่ไม่ได้ส่งข้อความหาเธอเลยตลอดทั้งวันหลังจากคำขู่ทิ้งท้ายเมื่อวาน“ถ้าไม่ไหว บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่พากลับก่อน” ภัทรแตะแผ่นหลังเธอเบาๆ แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนต่อหน้าแขกเหรื่อ“ดูเหมือนคุณภัทรจะชอบ ‘ดูแล’ อะไรที่มันเกินความสามารถตัวเองอยู่เรื่อยเลยนะครับ”เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง รินรดาใจกระตุกวูบ เธอหันไปพบกับ ธาม ที่อยู่ในชุดทักซิโด้สีดำสนิท ใบหน้าคมคายดูดุดันและทรงอำนาจกว่าทุกวัน

บทที่ 6 รสชาติของความลับและรอยร้าวที่ยากจะประสานหลังจากเหตุการณ์ที่เลานจ์ชั้น 40 ความสัมพันธ์ระหว่างธามและรินรดาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แม้ภายนอกรินรดายังคงเป็นดีไซน์เนอร์สาวมาดนิ่งที่ต้องมาทำงานในโรงแรมของเขาตามสัญญา แต่ในยามที่ประตูห้องทำงานของประธานบริหารปิดลง บรรยากาศที่เคยตึงเครียดกลับถูกแทนที่ด้วยความหอมหวานที่ต้องปิดบัง"คุณธามคะ... รินบอกแล้วไงว่าอย่ามานั่งใกล้ขนาดนี้ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" รินรดาเอ่ยเสียงเบา พยายามขยับเก้าอี้หนีเมื่อร่างสูงใหญ่ของธามลากเก้าอี้มานั่งประชิดจนต้นขาแทบจะเกยกัน"ห้องผมเป็นระบบสแกนนิ้ว ใครจะกล้าเข้ามาถ้าผมไม่卧อนุญาต" ธามตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูอ้อนกว่าปกติ เขาถือวิสาสะหยิบดินสอออกจากมือเธอแล้ววางมันลง "อีกอย่าง... ผมจ้างคุณมาทำงานสี่ชั่วโมง แต่นี่คุณนั่งจ้องแต่แบบร่างมาสามชั่วโมงครึ่งแล้วนะ ไม่คิดจะแบ่งเวลาให้ 'เจ้านาย' คนนี้บ้างเหรอ?""รินทำงานให้คุ้มเงินเดือนไงคะ" เธอค้อนขวับ "แล้วนี่คุณไม่มีประชุมหรือไงคะ ถึงได้มานั่งเฝ้าเป็นเด็กติดขนมแบบนี้""มี... แต่ยกเลิกหมดแล้ว ผมอยากดูคุณวาดรูปมากกว่า" ธามยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มใส "คุณร