Bakit May Pamahiin Sa Kasal Tungkol Sa Ulan At Bagyo?

Tulad ng nataon sa mga kasal ng mag-anak namin, hindi nawawala ang mga pamahiin na nagiging usapan at nagpapakulay sa selebrasyon. Isa sa pinaka-karaniwan ay ang bawal makita ng nobyo ang nobya bago ang seremonya—sinabi nila na magdudulot daw iyon ng malas o sirang swerte. Marami ring pamilya ang nag-iingat na huwag magsuot ng perlas sa araw ng kasal dahil sinasabing nagdadala iyon ng luha; ang kuwentong iyon ay paulit-ulit na naikwento tuwing nagbibihis ang bride at lagi akong napapangiti tuwing naririnig ko. May mga ritwal din na hinalin mula sa impluwensiyang Kastila tulad ng ‘arras’ o 13 barya na ibinibigay ng groom sa bride para sa kasaganaan, at ang paglalagay ng belo at lubid na nagsasagisag ng pagkakaisa. At kahit na pamahiin lang sa iba, maraming magsisintahan ang tumatanggap ng pag-ulan sa kanilang araw bilang biyaya—sinabi ng lola ko na ang ulan ay swerte at tanda ng paglilinis. Sa huli, nakikita ko na ang mga pamahiin na ito ay nagiging bahagi ng ritwal at alaala: may kabuluhan kahit na simpleng pare-pareho lang ang paniniwala o kombensiyon ito sa pamilya. Nagtatawanan kami, nag-aalala nang kaunti, pero laging nauuwi sa saya at pagsasama-sama ng pamilya.

Sobrang saya kapag napag-uusapan ang pamahiin ng kasal — para akong nagbubukas ng lumang kahon ng mga kwento mula sa mga ninuno at mga tita ko. Sa amin sa probinsya kumakapit pa rin ang ilang klasikong paniniwala: huwag magsuot ng pearls ang bride dahil sabi nila 'luha' raw ang dinadala nito; huwag hayaang makita ng groom ang bride habang nakasuot ng buo niyang damit bago ang seremonya dahil magdadala raw ito ng malas; at kung umulan sa araw ng kasal, maraming matatanda ang magbubunyi dahil tanda raw ng paglalinis at biyaya, hindi malas. Madalas ding iniingatan ang mga singsing—kapag nahulog o naputol ang singsing, ambisyon nila na masamang palatandaan para sa buhay mag-asawa. May mga modernong twist din: ang tradisyunal na 'no seeing before ceremony' ay nilalabanan na ng 'first look' photoshoot, pero nakaka-pressure pa rin minsan dahil may kerong pagbabatikos mula sa lolo at lola. Meron ding superstition tungkol sa mga regalo—hindi raw magandang regalo ang matulis tulad ng kutsilyo dahil puwedeng 'putulin' ang relasyon, kaya karaniwang nilalagay ang barya kung talagang ibibigay. Sa huli, ang pinakapangkaraniwan at praktikal na natutunan ko ay: piliin ang mga paniniwala na nagbibigay ng comfort, at hayaan ang iba na mag-practice ng kanilang sariling ritwal. Sa mismong araw, mas mahalaga ang tawa at suporta ng mga kaibigan kaysa sa bawat pamahiin na pinapaniwalaan mo o hindi.

Habang pinapanood ko ang isang kasalan noong nakaraang taon, napansin kong may kakaibang halo ng tradisyon at modernong biro sa paghahagis ng bouquet. Marami pa ring naniniwala sa pamahiin na ang babaeng makahuhuli ng bouquet ang susunod na ikakasal — isang simpleng piging na kumikislap ng pag-asa at kaunting drama. Sa mga lola ko, seryoso ito: may nagsasabing magdadala ng swerte kung tatanggapin nang buong puso, habang ang iba naman ay tatawagin lang itong “kulintang sa tadhana.” Personal, naalala kong hindi ako sumali sa paghahagis dahil ayaw kong pwersahin ang kapalaran; mas gustuhin kong isipin na pagkakataon lang ang buhay at hindi isang garantiyang pang-edukasyon para sa pag-ibig. Makikita rin sa iba't ibang rehiyon na may alternatibo — tugtog ng banda, paghatian ng ribbons, o simpleng pagkuha ng larawan — dahil may mga pag-aalala sa kaligtasan kapag nagkakauntuhan at nagtutulak-tulakan. Sa huli, para sa akin ito ay masaya at harmless na simbolo: kung makakahuli ka, yayaman ka ba? Hindi naman. Pero mabuti ring igalang ang paniniwala ng iba at gawing mas inclusive o ligtas ang selebrasyon kung kinakailangan. Natapos ang gabi na puno ng tawanan at mga bagong alaala, at iyon ang mas mahalaga kaysa sa anumang pamahiin.

Nakakatuwang isipin kung gaano kabilis naipapasa ng pamilya ang mga pamahiin sa kasal — parang usok na dumadaan sa bawat henerasyon at nag-iiwan ng amoy ng tradisyon. Sa amin, hindi ito pormal na talakayan; mas madalas sa kusina, habang nagluluto ang lola at nagwawalis ang nanay, may mga babala na dumudugtong: huwag magbukas ng mga bintana sa gitna ng seremonya, huwag mag-alis ng singsing sa labas ng simbahan, at huwag maghatid ng hindi natapos na tinapay sa bagong bahay. Nakakatawa pero malakas ang dating — kala mo simpleng pamahiin lang, pero ang tono ng nagsasabi at ang pag-uulit-ulit ang nagiging mahalaga. Pilit kong sinusunod ang ilan dahil comfort nila — parang checklist ng swerte. May ritual kami tuwing umaga ng kasal: basta’t hindi pinagkakaitan ang mangkok na may asin at bigas na inilagay sa pintuan, pakiramdam ng lahat ay kumpleto. Nagiging social code din ang mga ito: kung lumalabag ang isa, may gentle teasing o seryosong pag-aalala. Sa huli, nakikita ko na hindi lang takot ang nagpapalakas ng pamahiin kundi ang pangangailangang maramdaman na may kontrol ka sa isang napakaemosyonal na araw.

Naku, palaging nakakatuwa sa akin kung paano nag-iiba-iba ang mga pamahiin tuwing kasal — lalo na yung mga sinasabing nakakaakit ng swerte para sa pagkakaroon ng anak. Sa pamilya namin, paborito nilang sabihin ang tungkol sa paghahagis ng bigas: hindi lang para sa pagpapakain ng mga ibon, sinasabing simbolo ito ng pagkamayabong at maraming magiging supling. Madalas ding may kasamang barya o ’arras’—isang lumang tradisyon na nagsasaad ng kasaganaan; naniniwala ang iba na kapag maraming barya ang naipon sa simula, dadami rin ang biyaya, kasama na ang anak. May mga lugar din na may pamahiin tungkol sa paglalabas ng kalapati o pagpapakain ng kuliglig bilang tanda ng kapayapaan at pag-usbong ng pamilya. Sa simbahan, maraming magulang ang humihingi ng basbas at nagdarasal sa mga santo para sa pagpapala ng supling; sa totoo lang, napakalakas ng epekto ng pananampalataya at pamilya sa kung paano tayo umaasa. Personal, sinasabayan ko ang mga tradisyon ng kontemporaryong pag-iingat: bukod sa pagdarasal at pagtrato sa kasal bilang simula ng bagong pamilya, inaalagaan na rin namin ang kalusugan at planado ang mga susunod na hakbang. Para sa akin, mas maganda kapag pinagsasama ang sentimental na pamahiin at praktikal na paghahanda — mas kumpleto ang pakiramdam ng pag-asa at seguridad para sa magiging anak.

Nakakatuwa na maraming pamahiin sa kasal ang napapasa-pasa pa rin, pero may ilan talaga na hindi na dapat pakinggan ng nobya—lalo na yung nagpapahirap o sumisira sa kalayaan niya. Halimbawa, ang pamahiin na bawal magsuot ng pearls dahil daw magiging malungkot ang asawa o laging iiyak ang may-ari—personal, hindi ako naniniwala. May kilala akong nobya na umasa sa pearls ng lola niya bilang family heirloom; isinuksok niya iyon at mas naging espesyal ang araw. Mas delikado kaysa sa anumang “masamang” simbolo ang ang pagkapilit sa nobya na huwag magsuot ng gusto niya dahil takot lang sa pamahiin. Pareho rin ang sa ideya na hindi dapat makita ng groom ang bride bago ang seremonya dahil magdadala raw ng malas; kung gusto ninyo ng private first look para kalma at mas maganda ang photos, sundin ninyo ang puso ninyo. Bawal ding sundin ang mga pamahiin na naglilimita sa pagdedesisyon ng nobya—halimbawa, pagbabawal sa pag-uwi ng personal na gamit o sa pag-uusap tungkol sa budget. Ang kasal ay tungkol sa dalawang tao; kapag ang mga pamahiin ay nagiging dahilan ng pag-aaway o anxiety, panahon na para iwanan ang mga iyon at gawin ang seremonya na may pagmamahal at respeto sa isa’t isa.

Habang tumitibok ang puso ko noong nagpakasal ang pinsan ko, ramdam ko kung gaano kalakas ang impluwensya ng pamahiin — parang invisible na script na sinusundan ng lahat ng bisita. Sa kasal niya, may mga lolo at lola na umuwing may bitbit na mga pamahiin: dapat daw may barya sa sapatos ng bagong kasal para sa kasaganaan, at kapag umulan, hindi dapat ikahiya dahil sinasabing biyaya raw iyon. Nakakatuwang pakinggan, pero may epekto talaga ito: ang mga maliliit na ritwal ay nagbibigay ng comfort at sense of control sa gitna ng stress ng wedding planning. Kung tutuusin, ang pamahiin ay may dalawang mukha. Sa positibong panig, nagiging paraan ito ng bonding — pinag-uusapan ng pamilya ang mga kwento at aral, at may shared expectation na sumusuporta sa relasyon. Sa negatibong panig naman, pwede itong magdulot ng anxiety kapag ang ilang pamahiin ay ipinagpipilit ng ibang tao, o kapag nagiging batayan ng pag-aalangan sa mga praktikal na desisyon. Ngayon, mas gusto kong piliin ang makabuluhang ritwal at iwan ang sobra-sobrang takot — ang kasal ay hindi lang tungkol sa swerte, kundi sa commitment at pag-unawa sa isaʼt isa.

Nakakatuwa, kapag napapanahon ang usapang kasal, palaging lumilitaw ang pamahiin tungkol sa 'first look' — at maraming variety nito depende sa pamilya at lugar. Sa tradisyon, sinasabing malas raw kung makita ng magkasintahan ang isa't isa bago ang sagrado na paglalakad sa altar; may naniniwala na nawawala ang sorpresa at nagdudulot ng 'jinx' na maaaring magdala ng problema sa pagsasama. Maraming lolo't lola pa rin ang mahigpit sa ideyang ito, at makikita mo ang pag-aalangan sa mga preparasyon kapag may photographer na nagmumungkahi ng early photos. Personal, nagulat ako nang dumalo sa kasal ng pinsan at nagdesisyon silang mag-'first look' sa isang lihim na garden. Napaka-emotional nga ng moment: tahimik, maraming luha, at makikita mo agad kung gaano sila kapayapa bago magsimula ang seremonya. Pero may isa pang kasabihan na pumapasok sa isip ko — iba ang bigat ng pangako kapag nakikita mo sila lumakad papalapit sa altar, kaya may puwang pa rin para sa tradisyon. Kung may pamahiin sa pamilya mo, may maraming paraan para i-respeto ito: pwedeng mag-'first touch' na hindi nagkikita, mag-unveil pagkatapos ng vows, o mag-schedule ng private session pagkatapos ng rites. Ako, naniniwala na ang pinakamahalaga ay ang pagkakaroon ng intensyon at respeto — kung ano ang makakapagpa-kalma at makakapagpa-joy sa inyo bilang magkapareha, iyon ang dapat unahin.