การแต่งกายในละครที่อิงศตวรรษที่ 19 มีรายละเอียดอย่างไร?

สิ่งที่ทำให้ฉันหลงใหลที่สุดไม่ใช่แค่รูปทรง แต่เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เล่าเรื่องได้ เช่นสีและการไว้ทุกข์

การไว้ทุกข์ในยุควิกตอเรียนเป็นระบบระเบียบมาก ผู้หญิงต้องใส่ชุดสีดำถักทอด้วยผ้าพิเศษและเครื่องประดับเจ็ทจนกว่าจะถึงระยะเวลาที่สังคมกำหนด ในวรรณกรรมภาพ เช่น 'Jane Eyre' การแต่งกายสะท้อนสถานะทางอารมณ์และสังคม ส่วนชนชั้นกลางในนวนิยายอย่าง 'Madame Bovary' ก็ใช้เสื้อผ้าเป็นเครื่องมือแสดงความปรารถนาและความฝัน โทนสีไม่ได้มีแต่ความงาม แต่ยังบอกตำแหน่งทางสังคม เช่น สีสดจะพบมากในชุดเทศกาลของคนร่ำรวย ขณะที่คนทำงานมักเลือกผ้าสีทึบทนเหงื่อไคล

ฉันชอบจินตนาการว่าการเลือกหมวกหรือผ้าพันคอคือการส่งสัญญาณระหว่างคนในเมือง: หมวกทรงบอร์ดบอกถึงความเป็นทางการ ริบบิ้นและดอกไม้บนหมวกของผู้หญิงแสดงถึงรสนิยมและสถานภาพ ในการแต่งกายจริง ๆ รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างตะเข็บ ซับในที่เย็บสวยงาม หรือการซ่อมแซมที่มีฝีเข็มละเอียด ล้วนบอกถึงเรื่องราวชีวิตคนคนหนึ่งได้ดี และนั่นทำให้การทำงานซ่อมแซมชุดเก่า ๆ กลายเป็นบทสนทนาเล็ก ๆ ระหว่างอดีตกับปัจจุบันในแบบที่ฉันหลงใหลจนยากจะละสายตา

การแต่งกายในศตวรรษที่ 19 เป็นเรื่องที่ทำให้ฉันตาค้างทุกครั้งที่ได้ศึกษา เพราะมันบอกเล่ามากกว่าความสวยงาม — มันคือภาษาแห่งสถานะ เศรษฐกิจ และเทคโนโลยีของยุคนั้น

ผ้าพื้นฐานที่ใช้งานกันจริงจังมีหลากหลาย ตั้งแต่ผ้าลินินและฝ้ายสำหรับชั้นในและคนชั้นล่าง ไปจนถึงผ้าไหม ทอปัก และทาฟเฟต้าในตู้เสื้อผ้าของชนชั้นกลางขึ้นไป ชั้นในของผู้หญิงประกอบด้วยเสื้อเชิ้ตชิฟส์ (chemise) หลายชั้น กางเกงล่าง (drawers) กระโปรงเสริมซับ (petticoats) และคอร์เซ็ตที่ขึ้นรูปเอวอย่างเข้มงวด รูปลักษณ์เปลี่ยนไปตามยุค: ต้นศตวรรษมีทรงเอมไพร์เอวสูงจากอิทธิพลสังคม Regency แต่กลางศตวรรษกลับพาเราสู่คริโนลีนกว้างเหมือนกระโปรงโดมที่มักเห็นในภาพศตวรรษที่ 1850 ขณะที่ปลายศตวรรษมีการใช้บัสเทิลเน้นด้านหลังเพื่อให้สัดส่วนดูดียิ่งขึ้น การตัดเย็บ รายละเอียดการจับจีบ ประดับริบบิ้น พาสมองเทอรี (passementerie) และลูกไม้ล้วนเป็นภาษาบอกระดับชั้นและรสนิยม

โครงของเสื้อผ้าผู้ชายก็สะท้อนการปกครองและชีวิตประจำวันเช่นกัน สูทหางม้า (tailcoat) และโค้ทฟร็อก (frock coat) เคยเป็นแบบทางการ ทว่าสวมใส่ในชีวิตจริงมีการสวมเสื้อกั๊ก (waistcoat) เนคไทหรือคราวาตต์ กระเป๋าซ่อนและกระดุมโลหะซึ่งบอกถึงการเข้าสู่ยุคเครื่องจักร ไม้เท้า หมวกทรงสูง และรองเท้าบูตเป็นองค์ประกอบที่ขาดไม่ได้สำหรับผู้ชาย รองลงมาคือเสื้อผ้าของคนทำงานที่ใช้ผ้าหนัก ทนทาน เย็บซ่อมบ่อย ๆ และมีการปรับใช้ให้เหมาะกับกิจกรรม การมาถึงของจักรเย็บผ้าและการผลิตแบบ ready-made ในครึ่งหลังของศตวรรษทำให้เสื้อผ้าถูกเข้าถึงได้ง่ายขึ้น แต่ก็เป็นการลดทอนความเฉพาะตัวของการตัดเย็บแบบช่างฝีมือในบางระดับ ความละเอียดปลีกย่อยทั้งเรื่องสี ย้อมด้วยวัตถุดิบจากธรรมชาติ การใช้เครื่องประดับ เช่น เครื่องประดับจากเจ็ทในชุดไว้ทุกข์ หรือการถือร่มบังแดด เป็นสัญลักษณ์ทางสังคมที่ชัดเจน รู้สึกว่ายิ่งมองรายละเอียดมาก ยิ่งเข้าใจความซับซ้อนของสังคมยุคนั้นมากขึ้นและยิ่งอยากจับชิ้นผ้าขึ้นมาดมกลิ่นผ้าให้รู้ถึงชีวิตของคนในยุคนั้นสักครั้งหนึ่ง