ความทรงจำแรกที่ผมติดตาอยู่เมื่อพลิกหน้าหนังสือ '
ไฮ คิว คู่ ต บ ฟ้าประทาน' เล่ม 1 คือภาพเด็กตัวเล็กที่กระโดดสูงกว่าคนอื่นด้วยหัวใจล้วน ๆ — ช็อตของ
ฮินาตะที่มองเห็นนักวอลเลย์บนทีวีแล้วถูกจุดประกายจนตั้งใจฝึกแบบไม่หยุดหย่อน ทำให้ฉากเปิดเล่มนั้นกลายเป็นหนึ่งในโมเมนต์สำคัญสุดของเรื่องสำหรับผม
ฉากสำคัญถัดมาที่ผมหยิบมาเล่าได้ทันทีคือการปะทะกันครั้งแรกระหว่างฮินาตะกับ
คาเงยามะตอนม.ต้น — มันไม่ใช่แค่แมตช์ธรรมดา แต่มันเป็นการแนะนำบุคลิกพื้นฐานของทั้งคู่ คาเงยามะแสดงให้เห็นความคุมเกมแบบเย็นชาและทักษะการเซ็ตที่เฉียบคม ขณะที่ฮินาตะพังพุ่งด้วยสปีดและแรงกระโดด ทั้งสองคนเสมือนสองขั้วที่พาเรารู้สึกถึงอุปสรรคและความเป็นไปได้พร้อมกัน ฉากนี้ยังสร้างแรงตึงระหว่างตัวละครที่กลายเป็นแกนกลางของเรื่องราวต่อไป
ท้ายเล่มหนึ่งฉากที่ฮินาตะเดินเข้ายิมของโรงเรียนมัธยมและได้รู้จักกับบรรยากาศของทีมเก่าแก่ที่เคยรุ่งโรจน์ แต่ตอนนี้กำลังพยายามกลับคืนสู่จุดสูงสุด ทำให้เห็นภาพความแตกต่างระหว่างความฝันส่วนตัวกับความรับผิดชอบเป็นทีม ผมชอบมุมมองภาพของยิมที่เต็มไปด้วยป้ายและความทรงจำ — มันทำให้เข้าใจว่าทุกสตอรี่ของตัวละครไม่ได้เป็นแค่การชนะหรือแพ้ แต่เป็นการพยายามรื้อฟื้นเกียรติของกลุ่ม ซึ่งฉากพวกนี้ในเล่มแรกสื่อได้ทั้งอารมณ์และแรงผลักดันอย่างชัดเจน เหลือทิ้งความอยากรู้ต่อไปว่าสองคนที่แปลกคู่กันนี้จะร่วมกันก่อรูปเป็นพลังใหม่อย่างไร