การเติบโตของรื่นในเรื่องนี้ไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงแบบกวาดล้าง แต่เป็นการขยับทีละก้าวที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและบทเรียน
ผมมองเห็นรื่นเป็นคนที่เริ่มเรื่องด้วยความใสซื่อและยึดติดกับความคาดหวังของคนรอบตัวมากกว่าความต้องการของตัวเอง เหตุการณ์สำคัญที่ทำให้เขาเปลี่ยนคือวิกฤตที่บังคับให้ต้องตัดสินใจอย่างเร่งด่วน — ฉากที่รื่นต้องเลือกระหว่างการปกป้องครอบครัวกับการรักษา
คำมั่นสัญญาต่อเพื่อนเก่า ฉากนั้นเปลี่ยนกรอบมุมมองของเขาไปจากการรอคอยคำตอบภายนอกมาเป็นการค้นหาความหมายจากภายใน
ต่อมา เส้นทางของรื่นแสดงให้เห็นการเรียนรู้จากความผิดพลาด การรับผิดชอบต่อผลของการกระทำ และการเริ่มตั้งคำถามกับบทบาทที่สังคมมอบให้ฉัน เหตุการณ์เล็กๆ อย่างการช่วยชาวบ้านในยามลำบากกลับเป็นบทฝึกความเมตตาที่แท้จริง จนกระทั่งปลายเรื่องเขาไม่ใช่แค่คนที่ยอมทำตาม แต่กลายเป็นคนที่เลือกทางเดินด้วยความเข้าใจว่าการเติบโตมาพร้อมกับการสูญเสียบางอย่าง เหมือนฉากอารมณ์จาก 'Violet Evergarden' ที่ตัวละครค่อยๆ เรียนรู้ความหมายของคำพูดและการปล่อยวาง — นั่นแหละคือรื่น ประสบการณ์ที่หล่อหลอมให้เขาเป็นตัวเองมากขึ้น