นวนิยาย
ตรอมใจมักมีรากฐานมาจากวรรณกรรมคลาสสิคของญี่ปุ่นยุคเมจิและไทโช ที่เน้นความเศร้าและความขัดแย้งภายในใจมนุษย์
จุดเริ่มต้นที่ชัดเจนคือผลงานของโมริ โอโงะและนัตสume ซีเซกิ ซึ่งนำเสนอความทุกข์ทรมานทางจิตใจของตัวละครผ่านชีวิตประจำวัน จนพัฒนามาเป็นแนวสึndoku-kei (การอ่านเพื่อทรมานใจ) ในยุคหลังสงคราม ที่ผู้อ่านเสพย์สารความเศร้าเพื่อสะท้อนความรู้สึกในยุคฟื้นฟูประเทศ
ปัจจุบันแนวนี้ยังคงเห็นได้ในงานของมurakami ราและbanana yoshimoto ที่ผสมผสานความเศร้าเข้ากับชีวิตสมัยใหม่