นักแปลมังไทยถ่ายทอดอารมณ์ตัวละครยังไงให้ผู้อ่านอิน?

การจะทำให้นักอ่านอินกับตัวละครในมังงะที่แปลเป็นภาษาไทยต้องเริ่มจากการ 'ฟัง' น้ำเสียงของต้นฉบับก่อน แล้วค่อยแปลเป็นสีสันของภาษาไทยที่ใกล้เคียงที่สุด ไม่ใช่แค่แปลคำต่อคำแต่ต้องแปลจังหวะ อารมณ์ และเจตนารมณ์ด้วย เสียงโวยวาย เสียงกระซิบ ความขบขันที่แฝงความบาดหมาง หรือความเงียบที่หนักแน่น ทุกอย่างมีน้ำหนักเฉพาะตัว ซึ่งการเลือกคำไทยที่ตรงกับน้ำหนักนั้นทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าไม่ได้อ่านงานแปล แต่กำลังฟังตัวละครคุยกับเราจริง ๆ ในหลายครั้งการเก็บรักษาโครงประโยคหรือสำนวนที่ให้ความรู้สึกเหมือนภาษาเดิมได้มากกว่าความถูกต้องทางไวยากรณ์ ทำให้ฉากเศร้าหรือวินาทีนิ่ง ๆ ทรงพลังขึ้นมากกว่าการแปลแบบตรงตัว

การเล่นกับระดับภาษาและคำเรียกขานเป็นอีกสิ่งสำคัญ การตัดสินใจว่าจะเก็บคำว่า 'เซนเซย์' หรือแปลเป็น 'อาจารย์' นั้นไม่ได้ขึ้นกับกฎตายตัว แต่ขึ้นกับคาแรกเตอร์และบริบทของเรื่อง ตัวละครที่หยาบคายกับเพื่อนแต่สุภาพกับผู้ใหญ่ การใช้สคริปต์ภาษาไทยที่เปลี่ยนโทนได้ในบับเบิ้ลนั้นช่วยให้ผู้อ่านจับคาแรกเตอร์ได้ทันที การแปลบทพูดภายใน (internal monologue) ให้มีจังหวะที่ต่างจากบทพูดคุยภายนอกก็ช่วยสร้างมิติ เช่น การใช้อักษรเอียง ตัวอักษรเล็กลง หรือขีดเส้นใต้ที่สื่อถึงความคิดพึมพำ สัมผัสกับการเว้นวรรคและจุดหยุดยาวสลับกับประโยคสั้น ๆ ที่ใช้ในฉากต่อสู้ จะช่วยทำให้จังหวะการอ่านตรงกับภาพและเอฟเฟกต์ที่ศิลปินตั้งใจจะสื่อ

ไม่ควรละเลยซาวด์เอฟเฟกต์และบับเบิ้ลภาพประกอบ เสียงในภาพ เช่น 'ドン' หรือ 'ガシャ' มีบทบาทในการสร้างอารมณ์ การตัดสินใจว่าจะเขียนเป็นคำพ้องเสียงไทย เช่น 'ดอน' 'ก๊าช' หรือแปลเป็นคำอธิบายสั้น ๆ ขึ้นอยู่กับว่าต้องการเก็บสัมผัสของเสียงหรือชี้ชัดเหตุการณ์มากกว่า บางเรื่องเก็บคำญี่ปุ่นไว้ในฟอนต์พิเศษเพื่อคงจังหวะและความรู้สึกเอเชีย ในขณะที่บางเรื่องเหมาะกับการเปลี่ยนเป็นสำนวนไทยที่คนอ่านทั่วไปเข้าใจได้ทันที เช่นใน 'Haikyuu' ถ้อยคำสั้น ๆ เร่งเร้า เหมาะกับการใช้วลีสั้นแหลมคม ในขณะที่งานดราม่าอย่าง '你的名字' (ถ้าจะแปลงเป็นไทยต้องรักษาความละเมียด) อาจต้องการภาษาที่ละมุนกว่า

สุดท้ายแล้วความต่อเนื่องและความสม่ำเสมอคือหัวใจในการถ่ายทอดอารมณ์ การเก็บคำนิยามคำเฉพาะของตัวละครหรือศัพท์เทคนิคของเรื่องให้คงที่ตลอดเล่มช่วยให้ผู้อ่านไม่สะดุด ผมมักจะให้ความสำคัญกับการอ่านซ้ำในมุมมองผู้อ่าน — ลองอ่านเสียงดังในใจตัวเองว่าประโยคนี้ให้ความเจ็บปวดหรือความหวังอย่างที่ต้นฉบับตั้งใจไหม การแปลดี ๆ ทำให้ฉากจบที่เคยซึมซับไว้ในภาพกลายเป็นพลังที่กระแทกใจผู้อ่านได้จริง ๆ และนั่นคือความสุขเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นคนอ่านน้ำตาซึมหรือนิ้วพิมพ์คอมเมนต์ว่ารู้สึกเหมือนเห็นตัวละครมาหยุดยืนตรงหน้า