นิยายอีโรติก ถูกดัดแปลงเป็นซีรีส์หรือหนังเรื่องไหนบ้าง?

มีงานบางชิ้นที่ผมชอบหยิบมาพูดคุยในวงเพื่อนเก่า และมักลงเอยที่การเทียบเวอร์ชันดั้งเดิมกับภาพยนตร์มากกว่าใคร เช่น 'Tropic of Cancer' ซึ่งนิยายของ Henry Miller ถูกมองว่าเป็นงานก้าวล้ำและมีการนำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ที่พยายามเก็บซีนแหวกขนบของยุคนั้นไว้ได้บ้าง
อีกเรื่องที่ผมคิดว่าน่าสนใจคือ 'Delta of Venus' ของ Anaïs Nin ที่รวมเรื่องสั้นเชิงอิโรติกหลายเรื่องไว้ด้วยกัน เวอร์ชันภาพยนตร์พยายามเชื่อมเรื่องราวเข้าด้วยกันเพื่อเล่าเป็นเส้นเรื่องเดียว แม้มันจะไม่ครบถ้วนเหมือนต้นฉบับ แต่ก็ทำให้ผู้ชมทั่วไปได้สัมผัสโทนและอารมณ์ของงาน
สุดท้ายผมขอพูดถึง 'The Fox' ซึ่งเป็นนิยายสั้นของ D.H. Lawrence ที่ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ แนวทางของการถ่ายทอดความตึงเครียดทางเพศและมิตรภาพในฉากชนบทถูกปรับโทนให้เหมาะกับการมองผ่านกล้อง สิ่งที่ผมมักนึกถึงเวลาดูงานเหล่านี้คือการตัดสินใจของผู้กำกับว่าจะเก็บรายละเอียดทางเพศแค่ไหนและจะเน้นความเป็นมนุษย์ของตัวละครอย่างไร — นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้แต่ละเวอร์ชันมีความหมายไม่เหมือนกัน

ในยุคที่ภาพยนตร์กล้าเล่าเรื่องผู้ใหญ่มากขึ้น ผมมักจดรายการเรื่องที่ดัดแปลงจากงานวรรณกรรมที่เคยสร้างความสั่นไหวให้ผู้อ่านหลายคน
'Crash' (1996) — ดัดแปลงจากนิยายของ J.G. Ballard งานนี้จัดว่าเป็นนิยายที่สำรวจความสัมพันธ์ระหว่างความใคร่กับอุบัติเหตุ โดยหนังของครอนเนนเบิร์กเน้นความแปลกและความไม่สบายใจมากกว่าฉากโรแมนติก
'Secretary' (2002) — มาจากเรื่องสั้นของ Mary Gaitskill หนังทำได้ดีในการสำรวจความสัมพันธ์แบบ BDSM ระหว่างสองตัวละครโดยไม่ทำให้การจำแนกผิดเป็นเพียงเรื่องลามก
'The Lover' ('L'Amant') (1992) — ดัดจากนวนิยายของ Marguerite Duras งานนี้ให้ความรู้สึกเป็นบทกวีและบันทึกความทรงจำทางเพศของผู้หญิงในบริบทอาณานิคม
'Dangerous Liaisons' (1988) — ดัดแปลงจากนวนิยายอีโรติกเชิงสังคมของ Choderlos de Laclos หนังเวอร์ชันนี้เล่นกับการวางแผนและการทรยศที่มีความลุ่มลึกทางเพศซ่อนอยู่
'Lolita' (1962 & 1997) — แม้ว่างานของ Nabokov จะเป็นวรรณกรรมมากกว่าจะเป็นนิยายอิโรติกบริสุทธิ์ แต่การดัดแปลงทั้งสองเวอร์ชันสะท้อนการถกเถียงเรื่องศีลธรรมและความต้องการได้อย่างชัดเจน
ผมมักชอบดูว่าแต่ละเวอร์ชันเลือกจุดโฟกัสอย่างไร บางเวอร์ชันเน้นบรรยากาศ บางเวอร์ชันเน้นจิตวิทยา ซึ่งทำให้ผมเห็นมุมมองใหม่ๆ ของงานต้นฉบับเสมอ

บอกตรงๆว่าการดัดแปลงนิยายที่มีเนื้อหาเร้าอารมณ์เป็นหนังหรือซีรีส์มักสร้างความขัดแย้งและความอยากรู้อยากเห็นไปพร้อมกัน สำหรับผม การเห็นงานแบบนี้ถูกนำมาสร้างใหม่คือการทดสอบว่านักสร้างภาพยนตร์จะจับความละเอียดอ่อนทางเพศและจิตวิทยาอย่างไรโดยไม่ทำให้งานต้นฉบับกลายเป็นแค่ฉากช็อตหรือบทสนทนาที่แห้ง ความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดในยุคหลังคงเป็นกรณีของ 'Fifty Shades of Grey' ที่กลายเป็นภาพยนตร์ชุด แม้หลายคนจะมองว่างานภาพยนตร์ลดทอนความลึกของตัวละครลง แต่นี่ก็เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนว่าหนังพาณิชย์สามารถดึงงานอิโรติกสู่สายตาสาธารณะได้อย่างไร

อีกครั้งที่ผมชอบสังเกตคือผลงานคลาสสิกที่เคยถูกจัดว่า 'ต้องห้าม' กลับมีการหยิบมาสร้างซ้ำหลายครั้ง เช่น 'Lady Chatterley's Lover' ที่มีทั้งเวอร์ชันภาพยนตร์เก่าและเวอร์ชันซีรีส์ล่าสุดที่พยายามเจาะมุมมองทางสังคมและความเป็นมนุษย์ของตัวละครมากขึ้น ไม่ไกลจากนั้น 'The Story of O' ก็เป็นอีกตัวอย่างของนิยายอิโรติกที่ถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์หลายเวอร์ชัน รวมถึงงานที่เน้นภาพและบรรยากาศมากกว่าคำพูด

ท้ายสุดผมเห็นว่าไม่ได้มีแค่ผลงานสมัยใหม่ บางเรื่องจากวรรณกรรมสากลที่มีสีสันทางเพศอย่าง 'Emmanuelle' หรือ '9½ Weeks' ถูกนำไปสร้างให้เป็นภาพเคลื่อนไหวที่สะท้อนสมัยนั้นๆ เสมอ แม้บางเวอร์ชันจะตรงไปตรงมาจนเกินไป แต่บางเวอร์ชันกลับใช้ความเงียบและมู้ดภาพเพื่อสื่อความใคร่และความเปราะบางของตัวละคร ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมมักให้ความสนใจเป็นพิเศษเวลาดูงานแนวนี้