ผลงานยอดนิยมบน Wecomics มีเรื่องไหนที่ควรอ่าน?

"ไง...หลบหน้าผัวมาหลายวัน" คนตัวโตกดเสียงมาอย่างไม่น่าฟัง ยิ่งเธอขัดขืนเขายิ่งเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือ "ปล่อยนะพี่ริว พี่ไม่ใช่ ผัว..." เสียงเล็กถูกกลื้นหายในลำคอ เมื่อโดนคนใจร้ายตรงหน้าระดมจูบไปทั้งใบหน้า อย่างไม่ทันตั้งตัว ริวถอนจูบออก เสมองคนตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน "ผัว...ที่เอาเธอคนแรกหนะ" "พี่ริว..." เจนิสตะเบ่งเสียงด้วยสีหน้าอันโกรธจัด "ทำไม เรียกชื่อพี่บ่อยแบบนี้ละครับ" ริวเอ่ยพร้อมกับสบตาคนตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน "คิดว่าคืนนี้เธอจะรอดเหรอ" ริวตะเบ่งเสียงขึ้นมา จนร่างบางถึงกับชะงัก "ปล่อย...นะ คนเลว" ยิ่งเธอต่อต้านเขายิ่งรุนแรงกับเธอมากขึ้น "เอาดิ...เธอตบ ฉันจูบ..." ริวเอ่ยพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาดุดัน

อยากก็แค่โทรมา ค่าโรงแรมหารกันคนละครึ่ง ******** "เป็นได้แค่คู่นอนนะ เอากันขำ ๆ รับได้ก็ขึ้นรถ รับไม่ได้ก็แค่นี้ไม่ต้องคุยกันอีก" "อืม" เธอก้าวขึ้นรถผมอย่างไม่ลังเล ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกหรือแม่งผิดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม "ทำไม อยากมากขนาดนั้นเลย แฟนเธอไปไหน" ถึงจะเอากันขำ ๆ ผมก็ไม่อยากเป็นชู้กับใคร "เลิกกันแล้ว" ใช่สินะ ไอ้นั่นมันไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งสี่เดือนแล้วนี่นา แม่งแล้วกูดันรู้ทุกเรื่องของเธอ "ของขาด" ผมถามและเคาะพวงมาลัยในตอนที่ติดไฟแดง "อืม" เธอตอบง่าย ๆ เรียบ ๆ ไม่สะทกสะท้าน "ดี เราก็ของขาด ของขาดกันทั้งคู่ คงมันดี หึ" ************** #ไม่มีนอกกาย

"ฉันไม่ต้องการเด็กเพิ่ม ที่มีอยู่ก็เพียงพอแล้ว..." พรึ่บ! ชุดเกาะอกสีดำที่เคยอยู่บนตัวร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีที่ได้ยินคำปฏิเสธ ในตอนนี้บนกายขาวผ่องเหลือเพียงแค่แพนตี้ตัวจิ๋ว และสติกเกอร์ปิดเม็ดบัวสีหวานเท่านั้น "ไม่ต้องการจริงๆ หรือคะเสี่ย?" "แก้ผ้าให้ดูขนาดนี้ จะให้ฉันตอบว่าอะไรล่ะ?" พิธานขยับกายเล็กน้อยเพื่อระบายความอึดอัดจากส่วนกลางลำตัวที่เริ่มขยับขยาย "มาสิ... ลองทำให้ฉันพอใจดู เผื่อว่าฉันจะเปลี่ยนใจ รับเลี้ยงเธออีกคน"

เมื่อนางร้ายในละคร ถูกเพื่อนสนิทในชีวิตจริงหักหลัง แย่งผู้ชายที่เธอรักไป อีกทั้งเพื่อนคนนั้นยังมาเป็นนางเอกละครเรื่องเดียวกับเธอ นินิว>>หลังจากที่แพ้จนหมดรูปและหายตัวไปจากวงการนาน 5 เดือน เธอก็กลับมาเล่นละครอีกครั้ง และได้เล่นละครเรื่องเดียวกับเพื่อนสนิทคนดี คนเดิมที่หักหลังเธอ ออสติน>>คาสโนว่าตัวพ่อ ตัวแปรสำคัญของเกมส์แก้แค้นนี้ เขาคืออดีตเพื่อนสมัยมัธยมที่โดนคนเป็นพ่อดัดนิสัย ส่งไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่ยังไม่จบมัธยมปลาย โมนา>>เธอคือนางเอกในละคร แต่เป็นนางร้ายในชีวิตจริง พอได้เจอหน้ากับออสตินและรู้ว่าเขาคือสปอนเซอร์รายใหญ่ของละครเรื่องใหม่ที่เธอเล่น เลยอยากสานต่อความสัมพันธ์เพื่อเป็นบันไดให้เธอขึ้นไปยืนจุดสูงสุดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เขาคือผู้ชายที่หล่อรวยมีแต่สาวๆร่ายล้อมส่วนเธอมันก็แค่เด็กรับใช้ที่ถูกอุปการะ การอยู่ร่วมกันในบ้านหลังเดียวจึงเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะรังแกเธอสารพัดและเมื่อเธอทนไม่ไหวจึงจากไปพร้อมลูกในท้องแบบไม่มีคำร่ำลา

ภาพฉายมาที่เมืองใหญ่ที่มีตึกระฟ้าจำนวนมากตั้งเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น แสงนีออนบาดตา เสียงแตรดังระงม กลิ่นดินปืนคละคลุ้งในอากาศเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศ เห็นเงาสะท้อนของตนเองในกระจก เป็นหญิงสาวในชุดดำขลับ เรือนผมสั้นกุด ดวงตาเย็นชาเฉียบคม ในมือถือปืนเก็บเสียงกระบอกยาว นักฆ่ามือหนึ่งโค้ดเนมไคเมร่า ก่อนที่ภาพจะฉายมาอีกที่หนึ่ง เรือนไม้โบราณที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยาจางๆ สัมผัสอ่อนโยนของฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบศีรษะ รอยยิ้มของสตรีงดงามผู้หนึ่งที่เรียกว่าท่านแม่ แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็เริ่มซีดจางลง กลายเป็นเสียงไอและใบหน้าที่ซูบตอบ ความทรงจำถัดมาคือความหิวโหยที่กัดกินลำไส้ ไอเย็นของพื้นไม้ที่นอนทับ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเหล่าพี่น้องและบ่าวไพร่ที่ตราหน้าว่าปัญญาอ่อน ทุกภาพล้วนพร่าเลือนและชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ “ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุดหรอกเหรอ?” ภาพความทรงจำทั้งสองสายวิ่งเข้ามาปะทะกันอย่างรุนแรง เสียงระเบิดที่ปลิดชีวิตในโลกอนาคตดังประสานกับเสียงฟ้าร้องคำรามในอีกภพหนึ่ง แสงไฟจากปากกระบอกปืนสาดส่องทับซ้อนกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ความเจ็บปวดจากการถูกทรยศหักหลังในชาติก่อน ผสมปนเปกับความรวดร้าวจากการถูกทอดทิ้งในชาตินี้