ผู้เขียนนิยาย 'Everlasting Longing' คือใคร?

ฉันมักจะนึกถึงภาพกลางคืนที่มีแสงไฟจากหน้าต่างเล็กๆ เมื่อได้ยินว่า 'everlasting longing' — ท่อนเปิดที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นคล้ายกับลมหายใจช้าๆ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูหนังฉากหนึ่งที่ความทรงจำกับความคิดถึงชนกัน เสียงสายไวโอลินที่ยาวและก้องอยู่บนพื้นซาวด์เป็นหัวใจของเพลงนี้ ในมุมมองของฉัน เพลงไม่ได้แค่พูดถึงความโหยหาแบบโรแมนติกเท่านั้น แต่ยังจับความรู้สึกของการรอและการยอมรับไว้ด้วยพร้อมกัน คำร้องมักใช้ภาพซ้ำ เช่น แสง เงา และการเดินทาง ซึ่งทำให้หัวข้อเรื่องกลายเป็นความคิดที่มีมิติ เพลงมักจะวางคอร์ดในโหมดไมเนอร์ที่ไม่เศร้าจัด แต่มีโทนอบอุ่น จึงให้ทั้งความเจ็บปวดและการปลอบโยนในคราวเดียว เบื้องหลังตามที่ฉันรู้สึก ผู้แต่งน่าจะได้รับแรงบันดาลใจจากการจากลาหรือความสัมพันธ์ที่ยาวนานซึ่งไม่จบลงอย่างชัดเจน จึงเลือกโครงสร้างเพลงแบบหลอมรวมระหว่างเมโลดี้เรียบง่ายกับแอคคอร์ดที่ซับซ้อน ผลลัพธ์คือบทเพลงที่ยิ่งฟังยิ่งพบชั้นความหมาย เหมือนฉากปิดของ 'Your Name' ที่แทรกความโหยหาและเวลาลงไปในทำนอง ถ้าจะวางเพลงนี้คู่กับภาพ มันจะเป็นฉากที่คนสองคนยืนห่างกันแต่ยังมองเห็นเส้นเชื่อมบางๆ ระหว่างพวกเขา — นั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ฉันหยุดฟังซ้ำไปซ้ำมา

ไลน์เมโลดี้แรกของเพลงทำให้ภาพของความว่างเปล่าและความทรงจำผุดขึ้นมาในหัวทันที คำแปลตรงตัวของ 'everlasting longing' ที่ฉันชอบใช้คือ 'ความโหยหาอันเป็นนิรันดร์' หรือถ้าจะให้ฟังเป็นกลอนหน่อยก็เป็น 'ความปรารถนาที่ไม่เสื่อมคลาย' คำว่า everlasting ให้ความรู้สึกว่าความรู้สึกนี้ข้ามกาลเวลา ไม่ใช่แค่ความอยากได้ธรรมดา แต่เป็นความออดอ้อนที่ติดอยู่ในปอดและจิตใจ ส่วน longing มักชี้ไปที่ความเหงาแบบหวานปนขมที่เกี่ยวกับคนหรือช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อคิดถึงว่าเพลงสื่อถึงใคร ฉันมักนึกถึงคนที่ถูกทิ้งไว้ในจดหมายอย่างตัวละครจาก 'Violet Evergarden' — คนที่ยังคงเขียนถึงคนรักหรือคนที่จากไป ถึงแม้เวลาจะผ่านไป แต่ความโหยหายังย้อนกลับมาเสมอ เพลงนี้จึงเหมาะกับคนที่ยังคงถือความทรงจำไว้โดยไม่ได้รับการตอบรับ หรือแม้แต่กับผู้ที่อยู่ไกลกันข้ามวันเวลาและไม่อาจพบหน้ากันอีก ความหมายมันครอบคลุมทั้งความรักที่ไม่ได้สมหวัง ความคิดถึงที่ไม่มีตัวตนตอบกลับ และความต้องการที่ไม่อาจปิดลงด้วยเหตุผลใดๆ ฉันรู้สึกว่าชื่อเพลงเรียบง่ายแต่น้ำหนักมาก พอได้ยินท่อนทำนองพร้อมคำนี้แล้วฉันจะจินตนาการถึงจดหมาย ฉากเงียบๆ และภาพคนคอยมองลม เปลือกคำมันกลายเป็นประตูพาเข้าสู่ความทรงจำแทนที่จะเป็นแค่คำในพจนานุกรม

ความโหยหาที่ไม่สิ้นสุดเป็นสิ่งที่ฉันมักจะขบคิดเวลาดูหนังที่เล่นกับเวลาและความทรงจำ ฉันมองเห็นความโหยหาแบบนี้ชัดที่สุดในฉากที่ตัวละครต่างคนต่างมีความทรงจำที่เชื่อมต่อกันข้ามกาลเวลา อย่างเช่นใน 'Kimi no Na wa' การรอคอยและความรู้สึกที่ไม่สามารถจับต้องได้ถูกถ่ายทอดผ่านการสลับร่างและเส้นเวลา ซึ่งทำให้ความโหยหาไม่ได้เป็นแค่ความคิดถึงบุคคล แต่กลายเป็นการโหยหาช่วงเวลาที่หายไป ฉันชอบที่หนังไม่รีบให้คำตอบ แต่ปล่อยให้ความรู้สึกนั้นค้างอยู่ในอกคนดูเหมือนจดหมายที่ยังไม่ได้เปิด มุมมองส่วนตัวคือความโหยหาชนิดนี้ทำให้ฉันเชื่อมโยงกับความทรงจำเล็กๆ ในชีวิตจริง ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นหรือทำนองเพลงที่ดึงภาพเก่า ๆ กลับมา มันอ่อนโยนแต่ก็ทรงพลัง เพราะบางครั้งสิ่งที่เราคิดถึงที่สุดไม่ใช่คนคนเดียว แต่เป็นเวอร์ชันของเราในวันที่ต่างออกไป และนั่นแหละที่ทำให้เรื่องเล่าแบบนี้ยากจะลืม

ราวกับถูกชักนำไปยังห้องสมุดที่มีแสงอ่อน ๆ ตั้งแต่บรรทัดแรกของหนังสือ 'everlasting longing' — ภาษาในหน้าเล่าเรื่องไหลลื่นและเต็มไปด้วยบทสนทนาภายในที่ฉันมักซุกซ่อนความคิดของตัวละครไว้อย่างแนบชิด ฉันรู้สึกว่าหนังสือมอบช่องว่างให้หัวใจได้พักผ่อนในความหวังและความขมขื่นพร้อมกัน การบรรยายลึกจนเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ อย่างกลิ่นกาแฟหรือรอยสักของตัวละครช่วยให้ความคิดถึงมีมวล ในหน้ากระดาษ ฉากสถานีรถไฟที่ฝนตกเป็นฉากสำคัญที่ใช้อธิบายอดีตของสองคน; บทพูดถูกวางเป็นชั้น ๆ ที่คนอ่านต้องค่อย ๆ แกะความหมาย ส่วนซีรีส์เลือกใช้มอนทาจพร้อมเพลงประกอบทำให้ความรู้สึกเข้าถึงเร็วกว่าแต่สูญเสียมิติภายในบางส่วนไป การเปลี่ยนแปลงโครงเรื่องที่ฉันสังเกตคือการตัดบทภายในบางตอนเพื่อลดความยาว ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครหลักบางครั้งดูผิวเผินขึ้น แต่ในทางกลับกัน ผู้แสดงกลับเติมเต็มช่องว่างนั้นด้วยการจ้องตาและท่าทางที่หนังสือบรรยายไว้เป็นคำซึ่งย่อยง่ายกว่าสำหรับผู้ชมที่ต้องการสัมผัสเร็ว ๆ สรุปแล้วทั้งสองเวอร์ชันให้ความสุขคนละแบบ — หนังสือชวนให้ฉันค่อย ๆ เคี้ยวความหมาย ส่วนซีรีส์ให้ฉันดื่มรสชาติทันที