ผู้เขียนอภินิหารให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับแรงบันดาลใจอะไร?

เสียงแซ็กโซโฟนที่โผล่มาทักทายตั้งแต่บาร์แรกทำให้ห้องเต็มไปด้วยภาพยนตร์ในหัวทันที บอกตรงๆ ว่าตอนแรกฉันติดเครื่องดนตรีก่อนแล้วค่อยติดซีรีส์: เสียงพุ่งของ 'Tank!' จาก 'Cowboy Bebop' มันเหมือนประกาศศักดาของโลกทั้งใบ เพลงนี้ดึงคนที่ไม่ค่อยดูอนิเมะเข้ามาหาได้ด้วยพลังและท่วงทำนองที่ฉลาด การจัดชั้นเครื่องดนตรีกับเบสที่กระแทกจังหวะทำให้ทุกฉากแอ็กชันรู้สึกเหมือนอยู่ในหนังนัวร์ ยิ่งเป็นแฟนเก่าที่ได้ฟังครั้งแรกในทีวีแล้วโตมาด้วยแผ่นเสียงหรือแผ่นซีดี ความทรงจำนั้นมันฝังลึก อีกเพลงที่ฉันมักเอามาเทียบกันกับ 'Tank!' คือ 'Battlecry' จาก 'Samurai Champloo' — สองเพลงนี้ให้ความรู้สึกต่างกันแต่เท่ไม่แพ้กัน: อันหนึ่งคือแจ๊ซพุ่งและเยือกเย็น อีกอันคือฮิปฮอปผสมซามูไรที่ร้อนแรง การได้ฟังทั้งสองเพลงสลับกันมันทำให้เห็นว่าแฟนๆ จริงๆ ชอบความชัดเจนของคาแรคเตอร์ในเพลงประกอบมากกว่าแค่สวยงาม เพลงที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวตัวละครได้ภายในไม่กี่วินาทีมักเป็นที่รัก และนั่นแหละคือเหตุผลที่ทั้งสองเพลงยังถูกหยิบมาเปิดในงานแฟนมีตติ้งหรือคัฟเวอร์อยู่บ่อยๆ

เราเชื่อว่าฉบับมังงะของ 'อภินิหาร' ทำหน้าที่เป็นการแปลความหมายภาพของนิยายให้ขึ้นรูปอย่างชัดเจนและรวดเร็ว ซึ่งผลลัพธ์กลับมีทั้งข้อดีและข้อจำกัดในตัวมันเอง เมื่อนั่งเทียบสองเวอร์ชัน จะเห็นเลยว่ามังงะเน้นการสื่ออารมณ์ผ่านงานศิลป์: มุมกล้อง ใบหน้า เส้นน้ำหนัก และการใช้ช่องวางภาพลำดับ (gutter) ทำให้ฉากแอ็กชันหรือจังหวะตัดต่อในเรื่องกระชับขึ้น แต่สิ่งที่หายไปบ่อยคือมิติของประโยคบรรยายที่นิยายให้—ชั้นความคิดของตัวละคร ความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ หรือภาษาที่ลื่นไหล ซึ่งนิยายสามารถเล่าได้สบาย ๆ ตัวอย่างที่ช่วยให้เห็นภาพคือตอนที่ตัวเอกมีบทสนทนาเชิงปรัชญา: ในนิยายมันอาจลากยาว แทรกบรรยายความคิด แต่ในมังงะมักตัดหรือย่อเพื่อให้พื้นที่ภาพทำงานแทน ฉะนั้นคนอ่านต้องยอมรับการตีความของนักวาดว่าจะเติมช่องว่างทางความหมายอย่างไร เพราะภาพนำพาอารมณ์ไปอีกทิศทางหนึ่ง กรอบนี้ทำให้มังงะเหมาะกับคนอยากเห็นโลกและคาแรคเตอร์เร็ว ๆ แต่ถ้าชอบการเจาะลึกภายในจิตใจ นิยายยังคงให้รสชาติที่เข้มข้นกว่า

สมัยเริ่มสะสมของเล่น ฉันประหลาดใจว่าในไทยชิ้นที่ขายดีจริงๆ มักไม่ใช่แค่ฟิกเกอร์ราคาแพง แต่เป็นของที่เชื่อมต่อกับตัวละครได้ในชีวิตจริง เช่นดาบจำลองจาก 'Kimetsu no Yaiba' ที่วางขายทั้งแบบเซ็ตสำหรับประดับและแบบสำเนาจริงที่คนเอาไปตั้งโชว์กันเยอะ นอกจากนั้นยังมีน้องนาริโกะในรูปแบบฟิกเกอร์สเกลกับ Nendoroid ที่ทำออกมารายละเอียดดี ราคาหลากหลาย ทำให้คนเริ่มสะสมได้ง่ายขึ้น อีกจุดคือเสื้อผ้าและแอ็กเซสเซอรีที่ออกแบบร่วมกับแบรนด์ไทย บางลายเอาฉากหรือสัญลักษณ์มาใช้แบบ subtle ใส่ได้จริงในชีวิตประจำวัน ทำให้ฐานแฟนกว้างขึ้นจากวัยรุ่นไปถึงคนทำงานเล็กๆ น้อยๆ ของสะสมแบบพวงกุญแจ อะคริลิคสแตนด์ และโปสเตอร์อาร์ตเวิร์กที่มีลิขสิทธิ์ก็ยังขายดีในอีเวนต์ในกรุงเทพและงานมังงะต่างจังหวัด สรุปคือความฮิตมาจากการที่ของเหล่านี้ทำให้แฟนรู้สึกใกล้ชิดกับตัวละครโดยไม่ต้องจ่ายแพงจนเกินไป — และการได้เห็นชิ้นโปรดวางอยู่บนชั้นหนังสือของตัวเองมันก็เติมเต็มเล็กๆ สำหรับฉันได้ดี

ตัดสินจากบรรยากาศในโรงและผลกระทบที่เห็นได้ชัด 'Avengers: Endgame' คือภาพยนตร์อภินิหารภาคที่ทำรายได้สูงสุดในไทยในหมวดซูเปอร์ฮีโร่โดยรวม ในฐานะแฟนที่เข้าโรงตั้งแต่รอบกลางคืนจนถึงรอบบ่าย ผมจำได้ถึงความคึกคักของแฟน ๆ รอบฉายแรก สังเกตได้จากการที่หลายโรงต้องเพิ่มรอบและมีคนต่อคิวยาวล้น ตัวหนังใช้ประโยชน์จากการรวมตัวตัวละครที่คนไทยคุ้นเคยมาหลายปี ทำให้ความคาดหวังระเบิดออกมาเป็นบ็อกซ์ออฟฟิศจำนวนมาก เหตุการณ์นี้ต่างจากช่วงที่ 'Avatar' เคยทำสถิติไว้ เพราะความผูกพันทางอารมณ์ของแฟนคอนเท้นต์ซูเปอร์ฮีโร่และการตลาดที่เข้าถึงกลุ่มคนรุ่นใหม่ช่วยเร่งให้ยอดเป็นสถิติใหม่ แง่มุมที่ชวนให้คิดคือพลังของคอมมูนิตี้และการดูร่วมกัน: เมื่อหนังเป็นเหตุการณ์ทางวัฒนธรรม ไม่ใช่แค่สินค้าที่จะซื้อบัตร การฉายพิเศษ การรีวิวจากปากต่อปาก และโมเมนต์สำคัญในเนื้อเรื่องล้วนช่วยหนุนรายได้จนขึ้นแท่นสูงสุดในไทยอย่างไม่ยากนัก

แฟนพันธุ์แท้อย่างเราตื่นเต้นสุดขีดกับข่าวลือเรื่อง 'ศึกจอมเวทอภินิหาร' ซีซั่น 2 ที่อาจปล่อยปีหน้า! จากที่ติดตามเบื้องหลังมาเรื่อยๆ ทีมงานเค้าเริ่มโพสต์ภาพคาแรคเตอร์ดีไซน์ใหม่ในสตูดิโอเมื่อเดือนที่แล้ว พร้อมแคปชั่นลับๆ ที่น่าจะเป็นคำใบ้ ซีซั่นแรกจบแบบคลิฟแฮงเกอร์ไว้นานมาก ถึงขั้นมีแฮชแท็ก #SaveTheMageWar Trending ในทวิตเตอร์อยู่พักนึง เลยหวังว่าความคาดหวังของผู้ชมจะไม่ถูกทรยศเหมือนบางเรื่องที่ปล่อยให้แฟนๆ รอนานเกินไปจนความร้อนแรงหายไป

มีมังงะแน่นอน! 'ศึกจอมเวทอภินิหาร' หรือ 'Fairy Tail' ในชื่อดั้งเดิม เป็นผลงานที่โด่งดังทั้งในรูปแบบอนิเมะและมังงะ โดยฮิโรมะ ชิมะเป็นผู้วาด ช่วงแรกเริ่มตีพิมพ์ในนิตยสาร 'Weekly Shōnen Magazine' ของโคดันชะตั้งแต่ปี 2006 ถึง 2017 มังงะของ 'Fairy Tail' มีทั้งหมด 63 เล่มจบ และยังมีภาคแยกอย่าง 'Fairy Tail: 100 Years Quest' ที่ต่อยอดเรื่องราวหลังจากจบภาคหลักด้วยนะ แฟนๆ ที่ติดตามอนิเมะแล้วอยากรู้จักตัวละครลึกๆ แนะนำให้อ่านมังงะเลย เพราะมีรายละเอียดที่อนิเมะอาจตัดไปบางส่วน บางตอนก็มีลุคการวาดที่แตกต่างกันเล็กน้อย ซึ่งทำให้เห็นสไตล์การ์ตูนของฮิโรมะ ชิมะชัดเจนขึ้น

มองจากมุมแฟนที่ติดตามงานแปลมาอย่างต่อเนื่อง เรื่องนี้มีทั้งฉบับแปลไทยที่กระจายอยู่ในหลายช่องทางและการจัดพิมพ์ที่ไม่สม่ำเสมอ ทำให้คำตอบขึ้นกับว่าหมายถึง 'แปลอ่านออนไลน์โดยแฟนๆ' หรือ 'ฉบับแปลไทยที่ได้ลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางการ' ในฝั่งแฟนแปล มักมีคนแปลจนจบต้นฉบับหรือใกล้เคียงกัน เพราะกลุ่มแปลชอบไล่ตามเนื้อหาให้ครบ ส่วนฝั่งลิขสิทธิ์ มักทยอยออกเป็นเล่มหรืออีบุ๊ก และบางครั้งหยุดกลางคันเพราะเหตุผลทางการตลาดหรือการขอซื้อลิขสิทธิ์ที่ล่าช้า มองในมุมการเลือกอ่าน ผมมักจะชอบเปรียบเทียบกับกรณีของ 'Solo Leveling' ที่เคยมีทั้งแฟนแปลครบและการจัดพิมพ์ทางการที่เริ่มตามมา: ถ้าต้องการความถูกต้องตามหลักลิขสิทธิ์ให้มองหาป้ายผู้จัดพิมพ์หรือร้านหนังสือดิจิทัล แต่ถาต้องการเนื้อหาจนจบจริงๆ มักต้องพึ่งฉบับแฟนแปลก่อนแล้วค่อยหาซื้อฉบับทางการถ้ามีภายหลัง สรุปง่ายๆ ในฐานะแฟน ผมแนะนำว่าควรชัดก่อนว่าอยากได้แบบไหน เพราะสถานะการแปลไทยของ 'อภินิหารทายาทมังกรจอมราชันย์' อาจมีทั้งครบในแวดวงแฟนแปล แต่ฉบับลิขสิทธิ์ทางการอาจยังไม่ตรงกับความคาดหวังทุกคน

ได้ดูตอนแรกของ 'อภินิหาร ทายาทมังกร จอม ราชันย์' แล้วฉากที่ตรึงใจฉันที่สุดคือฉากที่รอยประทับมังกรปรากฏใต้ผิวหนังของตัวเอก ทิวทัศน์ตอนนั้นทำออกมาอลังการ: แสงสว่างทองซ้อนกับควันบาง ๆ ขณะที่กล้องซูมเข้าที่หน้าอก ความเงียบในซีนก่อนหน้าทำให้เสียงดนตรีพุ่งขึ้นมาได้ทรงพลังมาก เราไม่เน้นแค่ภาพ แต่ชอบการเล่าอารมณ์ผ่านรายละเอียดเล็ก ๆ อย่างนิ้วของตัวเอกที่สั่นเล็กน้อย ควันจากเตาไฟที่ไหวไปมา และสายตาของคนรอบข้างที่ไม่กล้าสัมผัส เทคนิคนั้นทำให้การเปิดเผยไม่กลายเป็นแค่โชว์พลัง แต่เปลี่ยนเป็นช่วงเวลาเชิงสัญลักษณ์ที่ชวนตั้งคำถามทันทีว่าเขาจะเป็นใครต่อจากนี้ ฉากนี้ยังทำให้ฉันแอบคิดถึงฉากแรกของผลงานแฟนตาซีคลาสสิกเรื่องอื่น ๆ แต่สิ่งที่ต่างคือความละเอียดอ่อนของการเล่า มันไม่ได้รีบเร่งไปสู่บู๊ แต่ให้เวลาผู้ชมยืนอยู่กับตัวละคร ก่อนที่เรื่องราวจะพาเราไปไกลกว่านั้น ความประทับใจที่เหลืออยู่คือความรู้สึกว่าตอนแรกตั้งใจวางหลักไว้ได้แข็งแรง — เหมือนประตูบานหนึ่งเพิ่งเปิดออก และฉันแทบรอไม่ไหวอยากดูว่าประตูบานนั้นจะพาไปสู่โลกแบบไหน