คนอ่านรุ่นเก่าๆ มักจะยกให้ฉบับแปลที่รักษาเสน่ห์ดั้งเดิมของ 'มังสามเกียด' ไว้มากที่สุดเป็นฉบับโปรดของพวกเขา
เสียงของงานต้นฉบับ — ไม่ว่าจะเป็นจังหวะบทบรรยายหรือความเงียบระหว่างประโยค — มีความสำคัญสำหรับฉันมากกว่าความไพเราะของสำนวน ฉันเองชอบฉบับที่เลือกใช้คำเรียบง่ายแต่คงความคลาสสิก เพราะมันทำให้ฉากเปิดที่ตัวเอกนั่งมองพระจันทร์ในคืนที่หิมะ
โปรยปรายยังคงมีน้ำหนักและบรรยากาศเหมือนต้นฉบับ ฉบับที่แปลฮาร์ดคอร์เกินไปแล้วเติมสำนวนสมัยใหม่จนลืมโทนเรื่องจะทำให้ฉากแบบนั้นสูญเสียความขลังไปทันที
อีกจุดที่แฟนเก่านิยมคือความสม่ำเสมอของคำเรียกชื่อ ตัวละครหรือสถานที่ที่ถูกแปลไม่คงที่จะทำลายการเชื่อมโยงของผู้อ่านได้ง่าย ฉันยินดีจ่ายเพิ่มเพื่อฉบับที่มีบรรณาธิการคุมโทนและผู้แปลที่กล้าบอกว่าไม่แปลคำนี้เปลี่ยนไปเปลี่ยนนู่น เพราะความต่อเนื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้สร้างความผูกพัน ทำให้ตัวละครที่ผ่านมานานยังคงพูดได้เหมือนเดิมเมื่อเปิดอ่านอีกครั้ง