ศึกชิงบัลลังก์แตกต่างจากเกมแห่งบัลลังก์อย่างไร

“อ๊อย… อูย… ” ลูกแก้วร้องคราง ยอมรับว่าเริ่มเสียวซ่านมีอารมณ์ ตอนที่มือสากราวกระดาษทรายบีบขยำเคล้นคลึงสองเต้าอวบใหญ่ของหล่อนอย่างแรง มันคลายริมฝีปากที่ประกบดูดกันแน่นเพื่อจูบไซ้ซอกคอลงมาถึงหัวนม ใบหน้าหื่นเหี้ยมกดลงมาซุกไซ้หว่างอก เสาะหาหัวนมในความมืด พอเจอก็จ้วงปากกะซวกดูดดังซ่วบๆ เลียสลับไปมาอย่างตะกละตะกลามจนเจ้าของเต้านมหวามไหว เสียวจนหัวนมแข็งโด่ “ปล่อย… อย่านะ ปล่อยนะ… แกเป็นใคร… ” ลูกแก้วร้องห้าม ขณะเรียวลิ้นสากๆ ของมันยังบดขยี้อยู่ที่เม็ดหัวนมสลับไปมาทั้งสองข้าง จากนั้นหัวใจของหล่อนก็หล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อชุดนอนลายลูกไม้สีชมพูบางๆ กำลังโดนล้วง มือใหญ่ของผู้บุกรุกไล้ลูบขึ้นมาตามหน้าขาหนีบแน่น พยายามบีบขยำหนอกเนินสวาท เบียดอัดกันแน่นอยู่ที่ซอกขา มันดันต้นขาด้านในของหล่อนให้แบะอ้า ค่อยๆ หงายฝ่ามือ ใช้นิ้วหัวแม่มือแหวกพูเนื้อออกเป็นสองกลีบแล้วกระแทกนิ้วกลางเข้าใส่รูสวาทเสียงดังพลั่ก “อ๊าย… อูย… ” ลูกแก้วสะดุ้งเฮือก นิ้วของมันฝังเข้ามาสุดโคน แต่ละเปลาะปมของข้อเอ็นปูดโปนที่เสียดครูดเข้ามาระหว่างสองกลีบทำเอาหญิงสาวเสียวจนร้องคราง รู้สึกเสียวซ่านตรงหว่างขาและหัวนม

เยว่ฉีตื่นขึ้นมาในร่างของสตรีผู้หนึ่ง ตรงหน้าเธอคือบุรุษรูปงามชวนมองทว่าเขากลับนั่งอยู่บนรถเข็น บุรุษหนุ่มตรงหน้ามองมาอย่างสงสัยใคร่รู้ ก่อนเอ่ยออกมาว่า "ภรรยาเจ้าฟื้นแล้ว"

'แม้ไม่ได้เกิดหรือตายวันเดียวคืนเดียวกันแต่ข้าจะรักและซื่อสัตย์ต่อท่านเพียงพระองค์เดียว' นั่นคือคำมั่นสัญญาที่ 'เฟิงซูเหยา' ให้ไว้กับบุรุษผู้หนึ่ง ผู้ที่เก็บนางมาจากกองขยะในตรอกมืดที่ไร้ผู้คนสัญจร ชุบชีวิตนางขึ้นมาเป็นองครักษ์เงาข้างกายเขา ทว่าเพียงรู้หน้ามิอาจเดาใจคนได้ ในวันที่นางมอบทั้งตัวและหัวใจให้เขาทั้งดวง คนผู้นั้นกลับตอบน้ำใจให้นางด้วย 'ความตาย' ชาตินี้เฟิงซูเหยามิอาจแก้แค้นคนที่หักหลังนางอย่างเลือดเย็นได้ ทว่าสวรรค์กลับเมตตาสงสารคนอย่างนางจึงส่งให้กลับมาเกิดใหม่ในร่าง 'ฟ่างเซียนเซียน' สตรีอ่อนแอเป็นที่รองมือรองเท้าสองแม่ลูกเมียรองที่คิดกำจัดนางออกจากตระกูลฟ่าง ตระกูลแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองหลวงถังเหลียนจนนางถึงแก่ความตาย ขณะที่กำลังจะบรรจุร่างไร้วิญญาณนั้นลงโลงศพเพื่อนำไปฝังยังสุสานของตระกูลร่วมกับมารดา ทันใดนั้นเกิดฟ้าผ่าขึ้นมาเปรี้ยงใหญ่ที่หน้าเรือนหลานฮวา ร่างที่เคยไร้วิญญาณกระตุกครั้งหนึ่งก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หากเพียงครั้งนี้ นางกลับมาด้วยจิตวิญญาณของเฟิงซูเหยา สตรีห้าวหาญ จับดาบเก่งยิ่งกว่าเย็บปักถักร้อย มันผู้ใดที่เคยทำร้ายร่างกายนี้ไว้ ครั้งนี้เฟิงซูเหยาผู้นี้จะเอาคืนแทนให้อย่างสาสม รวมถึงคนที่หักหลังนางอย่างเลือดเย็นผู้นั้น!!

ทะลุมิติมาเป็นองค์รัชทายาทแห่งต้าเฉียน ทว่ากลับต้องมาเจอเสด็จพ่อที่ลำเอียง รักใคร่เพียงองค์ชายที่เกิดจากสนม! ไม่ว่าตนเองจะสร้างคุณงามความดียิ่งใหญ่เพียงใด ล้วนถูกมองข้ามไปหมด! เมื่อเห็นพวกเขาร่วมมือกับคนในราชสำนักเพื่อเล่นงานตนเอง ฉินหมิงก็โกรธขึ้นมา องค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เป็นมันแล้ว! เขาออกจากเมืองหลวง นำทัพเข้าสู่หลิ่งหนาน พัฒนาอุตสาหกรรม! สร้างกองทัพติดอาวุธ! กระตุ้นเศรษฐกิจ! ปราบปรามชนเผ่าหนานหมาน! เชื่อมสัมพันธ์กับถู่ปัว! สร้างเรือลงสู่ทะเลใต้ สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่สืบทอดไปนับหมื่นปี! ในเวลานี้ ราชสำนักก็พลันตระหนักได้ว่า แม้จะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่ฉินหมิงกลับโดดเด่นไม่ว่าจะไปที่ใด! ทว่าเมื่อราชสำนักไร้ซึ่งองค์รัชทายาทผู้นี้ กลับปรากฏช่องโหว่ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ! ฮ่องเต้เฉียนร้อนรน : เจ้ากลับมาเถอะ เป่ยหมั่งต้านเอาไว้ไม่อยู่แล้ว! เหล่าขุนนางต่างตื่นตระหนก : องค์รัชทายาท ท่านกลับมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ! ท้องพระคลังว่างเปล่า รับไม่ไหวแล้ว! องค์ชายเก้า : ท่านพี่ บัลลังก์นี้ข้ายกให้ท่าน ข้านั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว!

"คุณอัน ยืนยันจะเปลี่ยนชื่อใช่ไหมคะ? ถ้าเปลี่ยนชื่อแล้ว ทั้งวุฒิการศึกษา เอกสารรับรอง รวมถึงพาสปอร์ต จะต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดนะคะ" อันหนิงพยักหน้า "ยืนยันค่ะ" เจ้าหน้าที่ยังคงโน้มน้าวต่อ "ผู้ที่บรรลุนิติภาวะแล้วเปลี่ยนชื่อจะมีขั้นตอนที่ยุ่งยากมากทีเดียว อีกอย่างชื่อเดิมของคุณก็เพราะมากอยู่แล้ว เก็บไปคิดดูอีกทีดีไหมคะ?" "ไม่คิดแล้วค่ะ" อันหนิงเซ็นชื่อลงไปบนเอกสารยินยอมเปลี่ยนชื่อ "รบกวนด้วยนะคะ" "โอเคค่ะ ชื่อที่เปลี่ยนใหม่คือ...เซี่ยงหยวน ถูกต้องนะคะ?" "ใช่ค่ะ" เซี่ยงหยวน บินออกไปยังที่ที่ไกลแสนไกล

กู้เฉิงเหยียนกำลังจะแต่งงานกับรักแรก เจียงหร่านที่อยู่กับเขามาเจ็ดปีกลับไม่ตีโพยตีพาย แล้วยังช่วยจัดงานแต่งให้พวกเขาอย่างยิ่งใหญ่ด้วย วันที่เขาจัดพิธีมงคลสมรส เจียงหร่านก็สวมชุดเจ้าสาวเช่นกัน บนถนนอันกว้างใหญ่ รถแต่งงานสองคันแล่นสวนกัน ตอนที่เจ้าสาวทั้งสองแลกช่อดอกไม้กัน กู้เฉิงเหยียนได้ยินเสียงเจียงหร่านบอกว่า “ขอให้มีความสุขนะ!” กู้เฉิงเหยียนไล่ตามอยู่ไกลหลายสิบกิโลเมตร ถึงได้ตามรถแต่งงานของเจียงหร่านทัน เขาดึงเจียงหร่านเอาไว้แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “เจียงหร่าน เธอเป็นของฉัน” ผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถแต่งงานแล้วดึงเจียงหร่านเข้าไปกอด “ถ้าเธอเป็นของคุณ แล้วผมล่ะเป็นใคร?”