ตอนที่1. บทนำ

ภาคต่อ ของเรื่อง “ฮองเฮา ขย่มบัลลังก์”

บทนำ

“...เพราะความโง่เขลา ลุ่มหลงความงามของสตรี ฝ่าบาทถึงกับฆ่าลูกของเราด้วยมือของพระองค์เอง ! ”

เขามองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยสายธารแห่งน้ำตา  น้ำตาสายนั้นไหลหยดลงบนใบหน้าเขาให้ความรู้สึกปวดร้าวจนแทบจะหายใจไม่ออก

“....เฟิ่งอี๋... ข้าขอโทษ... ข้าขอโทษ...”

เขาขยับปากอย่างยากลำบากร่ำร้องขอโทษอย่างรู้สึกผิด เสียงร่ำไห้ของนางช่างบีบรัดหัวใจเขาจนเจ็บปวด

“ฝ่าบาทฆ่าลูก ฆ่าหม่อมฉัน สังหารครอบครัวหม่อมฉันทั้งตระกูล ! แค้นนี้ต้องชำระด้วยชีวิต.....”

ฉับพลันนั้นนางก็หยิบเข็มเงินวาววับขึ้นมา เขาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ละล่ำละลักเปล่งวาจาว่า

“ไม่ ๆ ไม่นะ อย่าฆ่าข้า ฮองเฮาข้าผิดไปแล้ว อย่าฆ่าข้าเลย”

“หนี้ชีวิต ต้องชดใช้ด้วยชีวิต !”

สิ้นคำนาง เข็มเงินแหลมคมวาววับก็พุ่งเข้าหาเขาเต็มแรง

“อ๊ากกกกกก”

ฉึบ !

ตอนที่1.

ณ นครฉางซี  เมืองหลวงของแคว้นเฉิน

ค่ำคืนในต้นฤดูหนาวนั้น ท้องฟ้ายามค่ำคืนไร้เมฆหมอก ดาวและเดือนสุกสกาวดาษดื่นเต็มท้องฟ้าทอแสงแข่งกับโคมไฟบนถนนสายโลกีย์เบื้องล่าง

เสียงตุบตับผสานกับเสียงขู่กรรโชกอย่างหยาบคายดังขึ้นที่ถนนอีกสายอันมืดมิด ซึ่งเป็นแหล่งชุมนุมของเหล่ายาจกอาศัยเร้นกาย

“เจ้าลูกเต่า ! จะตายอยู่แล้วยังไม่ปล่อยมืออีก”

ยาจกร่างใหญ่ยื้อแย่งสิ่งของบางอย่างในมือของขอทานร่างผอม พร้อมกับกระทืบเท้าลงที่อกคนบนพื้นเต็มแรง

ตุบ !

“อัก”

ขอทานร่างผอมกระอักโลหิตสีแดงข้นออกมาสด ๆ  ดวงตาเริ่มพร่าเลือน แต่สองมือยังกำป้ายทองคำซึ่งเป็นป้ายประจำตระกูลเอาไว้แน่น

“ไม่ปล่อยใช่หรือไม่ งั้นก็อย่าหาว่าพวกข้าใจร้าย”

ยาจกอีกคนเตะเข้าที่ท้องของขอทานร่างผอม

ตุบ !

คราวนี้มันถึงกับตัวงอทั้งจุกทั้งเจ็บ ลมหายใจรวยริน แต่มือกลับจิกเกร็งแน่นไม่ยอมปล่อยป้ายทองคำประจำตระกูลง่าย ๆ 

เดิมทีเขาเป็นทายาทตระกูลขุนนางในราชสำนัก แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ผลัดเปลี่ยนบัลลังก์มังกรกลายเป็นหงส์ผู้คุมอำนาจเมื่อ 4 ปีก่อน บิดาของเขาไม่อาจยอมอยู่ใต้บัลลังก์สตรี จึงคัดค้านหัวชนฝาเป็นเหตุให้ตระกูลต้องถึงคราวตกอับ บิดาถูกถอดตำแหน่งขุนนาง บ้านถูกยึดทรัพย์สิน เพียงไม่นานบิดาและมารดาก็ตรอมใจตาย เหลือเพียงเขาที่ระเหเร่ร่อนใช้ชีวิตเยี่ยงขอทานตั้งแต่อายุ 13 ปี รักษาชีวิตมาได้จนบัดนี้อายุ 17 ปีเข้าสู่วัยหนุ่ม คืนนี้กลับโชคร้ายพานพบยาจกอันธพาลรุมทำร้ายเพื่อแย่งชิงสมบัติชิ้นสุดท้ายของเขา

พลั๊วะ !

“มอบทองคำแท่งมาให้พวกเราเสียดี ๆ”

ยาจกอีกคนเตะเข้าที่แผ่นหลังลูกขุนนางตกอับเต็มแรง สองตาจับจ้องแท่งทองคำที่โผล่พ้นมือผอมบางออกมา

“อัก”

เด็กหนุ่มวัย 17 พลิกคว่ำไปตามแรงเตะ จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาคำโต ดวงตาปรือลง ดวงตาของเขาแทบมองไม่เห็นอะไรแล้ว ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง แม้แต่หายใจยังลำบาก

ยาจกใบหน้าเหี้ยมโหด ยกเท้าขึ้นสูงแล้วกระทืบลงแผ่นหลังคนบนพื้นเต็มแรงจนเกิดดังตุบ

ตุบ !

ร่างขอทานผอมแน่นิ่งไปกับเท้า ดวงตาปิดสนิท พร้อมกับแท่งทองคำร่วงหล่นลงจากมือผอมบาง

“บิดามันเถอะ ! กว่าจะยอมปล่อยมือจากทองคำ ทำเอาข้าเหนื่อยไม่ใช่เล่น”

ยาจกใบหน้าเหี่ยมโหดก้มลงเก็บทองขึ้นมา

ยาจกผู้หนึ่งเอานิ้วอังที่จมูกของขอทานร่างผอมพบว่าไม่มีลมหายใจแล้วจึงเอ่ยเสียงสั่นว่า

“มัน.. ตะ ตายแล้ว”

“แค่ขอทานผู้หนึ่ง สิ้นลมแล้ว ใครเล่าจะสนใจ ไปกันเถอะอย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย”

หัวหน้ายาจกแค่นเสียง พร้อมกับเก็บแผ่นทองคำเข้าในเสื้อ

ครืน ๆ

ฉับพลันนั้น เสียงฟ้าก็คำรามขึ้น เหล่ายาจกจึงแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พบว่าท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งเมื่อครู่กลับมีเมฆสีดำกลุ่มใหญ่ลอยเคลื่อนเข้าปกคลุมทั่วทั้งเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฟ้าแลบแปลบปลาบ

“เหมือนฝนจะตก”

ยาจกผู้หนึ่งเอ่ยด้วยเสียงประหลาดใจ เหตุใดต้นฤดูหนาวจึงมีเมฆฝนได้

“นั่นมันเรื่องของฟ้า ส่วนเรื่องของพวกเราคือหาที่ซุกหัวนอน”

สิ้นคำหัวหน้ายาจกก็ก้าวข้ามศพเด็กหนุ่มขอทานผู้นั้นไปอย่างไม่ไยดี พรรคพวกอีกสามคนจึงรีบตามไป

ไกลออกไปจากเมืองหลวงนับพันลี้

บนยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง สายลมหวีดหวิวแรงขึ้นตามเสียงที่เปล่งออกมาของนักบวชในลัทธินอกรีตผู้หนึ่ง

นักบวชในลัทธินอกรีตผู้นั้นสวมหมวกทรงสูง อาภรณ์สีดำสลับขาว มือหนึ่งยกตั้งขึ้นขณะที่ปากบริกรรมคาถาบางอย่าง ส่วนอีกมือถือดาบอาบชโลมเลือดสีแดงฉานตวัดไปมา เบื้องหน้าเป็นโต๊ะที่ประกอบด้วยเครื่องบูชา ตรงกลางโต๊ะมีหุ่นฟางสวมอาภรณ์ลายมังกรสีเหลืองทอง

เมื่อท้องฟ้าแปรปรวนถึงขีดสุดใบหน้าของเขาก็ปรากฏหยาดเหงื่อผุดพราย

....วิญญาณอาฆาตแค้น.... จงฟื้นคืน....

....วิญญูร่วงลับอย่างอับจน.... จงหวนกลับ...

.....ร่างแตกดับ.... จิตจงหวนคืน !....

สิ้นคำ นักบวชลัทธินอกรีตผู้นั้นก็ปักดาบเข้าสู่จุดกึ่งกลางกายของหุ่นฟาง

ฉึบ !

เปรี้ยง !

อสนีบาตฟาดลงมาที่ดาบเล่มนั้นราวกับสวรรค์พิโรธ เกิดเสียงดังก้องไปทั้งพสุธา นักบวชที่ทำพิธีถึงกับกระโดดหลบออกห่างจากแท่นพิธี ดวงตาจับจ้องหุ่นฟางที่กำลังมอดไหม้แน่วนิ่ง หากแต่ว่าร่างกายกลับสั่นสะท้านจนแทบควบคุมตนเองไม่ได้

เปรี้ยง !

เสียงฟ้าผ่าคำรามลั่นไปทั่วทั้งวังหลวง เสียงนั้นทำให้จักรพรรดินีสะดุ้งตื่นขึ้น พระหทัยของพระนางเต้นรัวราวกับกลองตี มือไม้เย็นเฉียบอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ขันที นางกำนัล และทหารรักษาพระองค์รีบวิ่งเข้ามาที่ตำหนักเมฆาสวรรค์ โคมตามจุดต่าง ๆ ถูกจุดขึ้นไม่ง่ายนักเพราะบัดนี้ทั้งสายลม และสายฝนต่างกระโชกแรง

“พระนางทรงตกพระทัยมากหรือไม่”

ชายบำเรอโอบกอดจักรพรรดินีเอาไว้แนบอกเพื่อปลอบขวัญ แต่ร่างของพระนางกลับไม่โอนอ่อนเข้าหาเขา แววพระเนตรยังคงฉายแววตื่นตระหนกอย่างขวัญเสีย

เมื่อขันทีประจำองค์ก้าวเข้ามาภายในห้องบรรทมแล้วคุกเข่าลงหน้าฉากกั้น จักรพรรดินีจึงรีบตรัสถามว่า

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น”

“ทูลพระนาง ฟ้าผ่าลงที่เซียนเหรินโจ่วโซ่วด้านหน้าพระตำหนักพ่ะย่ะค่ะ”

ระหว่างที่ขันทีทูลรายงานนั้น ท้องฟ้าด้านนอกก็แลบแปลบปลาบพร้อมกับส่งเสียงคำรามขึ้นมาอีกหน

จักรพรรดินีมองท้องฟ้าวิปลาสด้านนอกถึงกับอกสั่นขวัญแขวน เหงื่อเฉียบเย็นผุดพรายขึ้นที่แผ่นหลัง เพราะฝนไม่เคยตกในค่ำคืนต้นฤดูหนาวเช่นนี้มาก่อน  อีกทั้ง เซียนเหรินโจ่วโซ่วที่ด้านหน้าพระตำหนักนั้นเป็นสัตว์มงคลบนหลังคาซึ่งพระนางทรงมีราชโองการให้ทำขึ้นใหม่เป็นรูปปั้นหงส์ทดแทนรูปปั้นมังกรในปีที่พระนางทรงก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดินีของแผ่นดิน เมื่อมันถูกฟ้าทำลายลงเช่นนี้ มิเท่ากับว่าเป็นลางร้ายหรอกรึ