หญิงสาว ประแป้ง ตัวละครไหนเป็นที่นิยมในคอมมูนิตี้?

หนึ่งปีก่อน หลินเซียงพาชายหนุ่มที่สูญเสียความทรงจำจากข้างถนนกลับบ้าน พ่อหนุ่มคนนี้มีไหล่กว้าง ขายาว หน้าตาหล่อเหลาเป็นอย่างมาก หลินเซียงจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว สุดท้ายเธอก็ตกหลุมรักและแต่งงานสายฟ้าแลบ หลังจากนั้น สิ่งแรกที่ชายหนุ่มทำหลังจากความทรงจำฟื้นคืน คือขอหย่ากับเธอ โดยอ้างว่าต้องกลับไปสืบทอดกิจการของครอบครัว หลินเซียง : … หย่าก็หย่า ถึงอย่างไรเงินก็หอมหวานกว่า แล้วเขาก็ไม่ใช่คนเดิมที่แสนน่ารักอีกต่อไปแล้ว เธอจะยึดติดกับผู้ชายคนเดียวไปทำไมกัน ในวันหย่า หลินเซียงโยนเอกสารข้อตกลงการหย่าที่มีตัวอักษรตัวหนาขนาดใหญ่ลงบนโต๊ะ ทำให้ทั้งอวิ๋นเฉิงต้องตกใจ [คู่หย่าไม่ได้เรื่อง ไร้สมรรถภาพ] หลังหย่า เธอมีหนุ่มรุ่นน้องและหนุ่มหล่อมาติดพันไม่ขาดสาย ในงานสังสรรค์งานหนึ่ง เพื่อนสนิทถามเธอว่าเธอจะมีโอกาสแต่งงานใหม่อีกไหม? หลินเซียงหัวเราะเยาะ “ใครแต่งงานใหม่คนนั้นเป็นหมา!” กลางดึก เธอรับโทรศัพท์ “ใครคะ?” “โฮ่ง!”

หลิวเยี่ยนฟางรถคว่ำตายแล้วมาเกิดใหม่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟาง เด็กสาวที่ตายเพราะพิษไข้ นางถูกสั่งให้แต่งงานกับบัณฑิตป่วยออดแอดคนนึง ด้วยสินสอดข้าวสาลีหนึ่งถุงกับเงินหนึ่งตำลึง "เอ้อ  ได้เกิดใหม่ทั้งทีก็โคตรจน  ฉันควรดีใจไหมวะคือนี่บ้านเหรอเนี่ย  แล้วยังมีญาติผัวประสาทเห็นแก่ตัวชอบเอาเปรียบ  อีกเวรของกรรมจริงๆ" หลิวเยี่ยนฟางที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟางสาวน้อยวัยสิบเจ็ดกำลังด่าทอชะตาชีวิตที่ได้เกิดใหม่ ก่อนจะเข้าไปดูสามีหมาดๆที่เพิ่งจะแต่งงานกันเมื่อวาน  อืมหล่อมาก  เสียดายขี้โรคไปหน่อย  ก่อนจะเรียกคนที่หลับอยู่ "นี่เมิ่งหย่งชวน  มาคุยกันหน่อยข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน" เมิ่งหย่งชวนตื่นนานแล้วตั้งแต่เห็นนางยืนเท้าเอวเป่าปอยผมตนเองทำท่าเหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อๆ  ชี้ท้องฟ้าด่าสายลมอยู่หน้าบ้านก็อมยิ้ม  ก่อนจะปรับสีหน้าจริงจัง "อืมภรรยาเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ" "น้องสาวเจ้าอยากเก็บไว้ไหม  ปิ่นปักผมนั่นของมารดาข้า  นางหน้าด้านยื้อแย่งเจ้าตอบมาคำเดียวยังต้องการนางไหม" เมิ่งหย่งชวนไม่เข้าใจที่นางพูดจึงส่ายหน้า  แต่คนตัวเล็กเข้าใจผิดว่าเขาบอกว่าไม่ต้องการจึงพยักหน้าให้เขา  "อืมดีมาก  เมิ่งลู่เจินเจ้ามาดูพี่ชายเจ้าหน่อยเข้าจะไปทวงของๆข้าคืน"

สโรชาสาวสวยที่มีอาชีพหลักเป็นสายสืบ อาชีพรองทำการเกษตรทำสวนผสมเกษตรพอเพียงทางภาคเหนือหลังจากกลับจากสืบราชการลับ และเดินกลับไร่เกิดอุบัตเหตุรถเสียหลักตกเขาเสียชีวิตเพราะคนขับรถหลับใน

ในความทรงจำของฟู่เซียวหาน ซังหนี่เป็นที่คนเงียบขรึม หัวโบราณ และน่าเบื่อคนหนึ่งมาโดยตลอด จนกระทั่ง หลังจากที่หย่าร้างกัน เขาถึงได้พบว่าอดีตภรรยาของเขาเป็นคนที่อ่อนโยนน่ารัก รูปร่างหน้าตาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่เมื่อเขาอดใจไม่ได้จะเข้าใกล้เธออีกครั้ง ซังหนี่กลับบอกเขาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “ประธานฟู่ คุณตกรอบไปแล้ว”

“ทำไมถึงมีรอยแผลแบบนี้บ่อยขนาดนี้ครับ อาทิตย์นี้ผมเจอคุณ 3ครั้งแล้ว?” หมอมาร์เวลเอ่ยกับหญิงสาวสวยเปรี้ยวถึงใจที่เธอมาโรงพยาบาลด้วยอาการเป็นแผลเหมือนเกิดอุบัติเหตุ แต่ไม่ได้เยอะอะไร ”คุณหมอจำเป็นต้องรู้เพื่อใช้สั่งยาหรือไงคะ“ ”ดูท่าทางคุณระมัดระวังกับรอยแผลมาก ไม่น่าจะสุ่มส่ามเป็นแผลเองบ่อยหรอกมั้งครับ เพราะถ้าแผลแค่นี้คุณรีบมาหาหมอละก็“ ”......“ ”ผมพูดถูกใจดำหรือไงครับ“ ”งานฉันมันต้องใช้เรือนร่าง เพราะฉะนั้นฉันจำเป็นต้องไม่มีตำหนิ“ ”........“ เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้น หมอมาร์เวลถึงกับชะงักนิ่งไป ” ใช้เรือนร่างที่คุณว่า มันใช้แบบไหนกัน“ ” ถ้าคุณหมออยากรู้ ก็ไปที่อะโกโก้คลับตรงซอย 15 นะคะ“

อันไป๋เล่อหญิงงามผู้เคยเป็นอนุตัวร้ายคนโปรดของคุณชายรองเผยกู้หยาง เมื่อถูกขับออกตระกูลเผย นางไม่ร่ำร้อง ไม่แต่งงานใหม่ กลับขอทำสวน ปลูกผัก ทำขนมขายเลี้ยงชีพ น่าขันยิ่งนัก ผู้ใดไม่รู้ว่าอันไป๋เล่อเคยชินกับความหรูหรา นางจะทนอยู่ท่ามกลางแดดลม โคลนตม และกลิ่นปุ๋ยได้สักกี่วัน? ใครต่อใครล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "นางแค่เรียกร้องความสนใจ สร้างภาพให้ดูน่าสงสาร เพื่อเพิ่มราคาตัวเองเท่านั้นล่ะ!" “สุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งบิดา... แต่งกับคหบดีสูงวัยสักคน แล้วใช้เรือนร่างเสวยสุขอย่างเคย จะไปไหนพ้น!” ใครจะเชื่อว่าสตรีผิวบางมือขาวจะมีวันยินดีปลูกผักแทนวาดรูป ชำระดินแทนร่ายรำ ใครจะเชื่อว่า... "อนุตัวร้าย" ที่เคยก่อเรื่องในจวน จะกลายเป็นหญิงชาวสวนในแปลงผักได้จริง? แต่แน่นอนผู้คนเหล่านั้นก็แค่ “เฝ้ารอ” วันที่นางจะล้มเหลว เพื่อจะได้หัวเราะสะใจยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...