เกม Resident Evil 7 มีระบบสยองแบบไหนที่ควรรู้?

ความเงียบในบ้าน Baker เป็นเครื่องมือที่ทำให้ฉากสยองของเกมนี้ทำงานได้ดี และผมมักใช้มุมมองนี้เมื่ออธิบายว่าทำไมบางฉากถึงฝังใจ การออกแบบแสงและเงา การนำเสนอวัตถุที่ดูผิดปกติเล็กน้อย และการเปิดเผยข้อมูลผ่านโน้ตหรือเสียงบันทึก ช่วยสร้างชั้นของเรื่องราวที่ผู้เล่นค่อย ๆ ต่อจิ๊กซอว์ด้วยตัวเองแทนการถูกบอกตรง ๆ

ในเชิงการเล่น มันมีช่วงที่บังคับให้ตัดสินใจระหว่างสู้หรือหนี ซึ่งถ้ามองจากมุมความรู้สึกจะคล้ายกับเกมที่เน้นการถูกไล่ล่า เช่น 'Alien: Isolation' — ไม่ใช่ว่าศัตรูฉลาดตลอด แต่ความไม่แน่นอนของการปรากฏตัวและความสามารถของศัตรูในการตัดทอนทรัพยากรของเรา ทำให้ทุกการเผชิญหน้ามีความตึงเครียด พอรวมกับระบบผสมไอเท็มที่เปิดโอกาสให้สร้างกับดักหรือกระสุนพิเศษ ผู้เล่นจะได้รับประสบการณ์ที่ตั้งใจจะทำให้หัวใจเต้นแรงทั้งจากการปะทะและจากการสืบค้นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในมุมเงียบ ๆ ของบ้าน

สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างแสงที่กะพริบหรือเสียงประตูปิดเบา ๆ มักเป็นตัวกระตุ้นความกลัวได้ดีกว่าเหตุการณ์ใหญ่โตใน 'Resident Evil 7' และผมชอบแนวทางนี้มากกว่าแค่พึ่งฉากช็อก คนออกแบบใช้รายละเอียดเล็ก ๆ เหล่านี้ผสานเข้ากับตัวละครและพื้นที่ ทำให้ทุกมุมบ้านรู้สึกมีความหมาย

นอกจากนี้งานเสียงสเตอริโอและการรองรับ VR บนแพลตฟอร์มบางเครื่องช่วยยกระดับความใกล้ชิด เมื่อเสียงมาจากด้านซ้ายหรือขวาแล้วต้องหันไปสำรวจ ความเสี่ยงในการตัดสินใจเกิดขึ้นทันที ผมมองว่ามันคือการเอาเครื่องมือเกมเพลย์มาสร้างบรรยากาศ โดยที่ผู้เล่นยังคงถูกท้าทายให้เลือกทางเดินของตัวเอง ซึ่งผลลัพธ์ก็มักเป็นความทรงจำที่น่ากลัวแต่ละคนจะเล่าไม่เหมือนกัน

ในฐานะคนที่ชอบวิเคราะห์กลไกเกม ผมมองว่า 'Resident Evil 7' ใช้การออกแบบเชิงระบบเพื่อสร้างความหวาดกลัวอย่างมีชั้นเชิง ระบบการผสมไอเท็ม เช่นการรวมส่วนผสมเพื่อทำยาหรือระเบิดช็อก เป็นตัวกำหนดสไตล์การเล่น: ผู้เล่นต้องคำนวณว่าควรเก็บของไว้ต่อสู้หรือจะหนีเพื่อรักษาทรัพยากรไว้ใช้ในภายหลัง นอกจากนี้การออกแบบแผนที่และห้องปิดแคบ ๆ ทำให้การเคลื่อนไหวถูกจำกัด ส่งผลให้การตัดสินใจเกิดขึ้นเร็วและมีความสำคัญมากขึ้น

ระบบศัตรูไม่ได้แข็งแรงแค่ระดับเลือด แต่ก่อให้เกิดความไม่สบายใจผ่านการเดินทางของมัน ทั้งการปรากฏตัวแบบไม่คาดคิดและจังหวะที่ออกมารุม ทำให้ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าการลอบหนีครั้งต่อไปจะสำเร็จหรือไม่ ผมมักเทียบความรู้สึกนี้กับ 'Outlast' ในแง่ที่ว่าทั้งสองเกมเน้นความเปราะบางของผู้เล่น แต่ 'Resident Evil 7' ยังให้โอกาสต่อสู้และบริหารทรัพยากร ทำให้ความกลัวมาจากความเสี่ยงเชิงกลยุทธ์มากกว่าการวิ่งหนีล้วน ๆ

พอพูดถึงระบบสยองของ 'resident evil 7' สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือมุมมองบุคคลที่หนึ่งที่ทำให้ทุกจังหวะมันส่วนตัวมากขึ้นกว่าภาคก่อน ๆ ของซีรีส์

มุมมองนี้ทำให้การเผชิญหน้ากับศัตรูและสิ่งแวดล้อมไม่ใช่แค่เห็นภาพ แต่รู้สึกถึงระยะห่าง การเดินผ่านห้องแคบ ๆ หรือค่อย ๆ แง้มประตูมันสร้างความตึงเครียดเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งฉากกระโดดหลอนตลอดเวลา ระบบการจัดการทรัพยากรก็เป็นหัวใจของความกลัว:กระสุนมีจำกัด ชิ้นส่วนผสมยาที่ต้องตัดสินใจว่าจะใช้ตอนไหน และกระเป๋าเก็บของที่บีบให้ผู้เล่นเลือกว่าควรพกอะไรไปบ้าง ทำให้ทุกการสำรวจมีความเสี่ยง

อีกอย่างที่ทำให้เกมนี้ต่างออกไปคือการผสมระหว่างจังหวะช็อตสั้น ๆ ของการรุมล้อมและช่วงเวลาที่เงียบจนหนาว ระบบเสียงและการจัดวางศัตรูแบบค่อย ๆ ปรากฏ ทั้งเสียงฝีเท้า เสียงโลหะกระทบ หรือเสียงหายใจ ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นกับดักทางจิตใจได้ง่าย ๆ ผมชอบที่มันไม่พยายามเป็นแค่เกมสยองแบบเดียวเหมือน 'Silent Hill 2' แต่เลือกเป็นประสบการณ์ใกล้ตัวและกระแทกอารมณ์แบบไม่ให้ซ่อนตัวมากนัก