แววตาของอัลเบดอมีพลังที่บีบหัวใจจนอยากให้เพลงค่อย ๆ ทอดตัวเข้ามาเสริมอารมณ์แบบลึก ๆ
ในมุมมองของผม เพลงคลาสสิกช้าซึมอย่าง 'Adagio for Strings' ของ Samuel Barber เหมาะกับฉากที่อัลเบดอแสดงความรักแบบหนักแน่นและเจ็บปวด — สายเสียงไวโอลินที่ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นช้า ๆ จะช่วยขยายความรู้สึกคลั่งรักและการอุทิศตนแบบสุดโต่งได้อย่างนุ่มนวลแต่ทรงพลัง ท่อน crescendo ทำหน้าที่เป็นจังหวะหัวใจที่เต้นพร้อมกับการย้ำคำพูดและสายตาของเธอ
อีกบรรยากาศหนึ่งที่ผมชอบใช้จินตนาการคือการใส่คอรัสหรือเสียงประสานแบบศักดิ์สิทธิ์ เหมือน 'Lacrimosa' ของ Mozart ซึ่งให้โทนกอธิกและศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้อารมณ์ของอัลเบดอเปลี่ยนจากความโรแมนติกเป็นความจริงจังจนดูคล้ายพิธีกรรม เพลงแนวนี้ช่วยยกระดับฉากให้รู้สึกว่าเรื่องความรักของเธอไม่ใช่
เรื่องธรรมดา แต่มันเป็นโชคชะตาหรือคำสาบานที่หนักแน่น
เมื่อผมนึกภาพทั้งสองแบบรวมกัน ฉากที่เล่นเพลงช้าซึ้มหรือคอรัสที่หนักแน่นจะทำให้คนดูรู้สึกถึงความลุ่มลึกและทับซ้อนของอารมณ์ — รักผสานคลั่ง ความงามผสานความน่ากลัว — นั่นแหละคือเสน่ห์ของอัลเบดอใน 'Overlord' ที่ผมชอบที่สุด