เราแอบหลงรักการเติบโตของตัวละครรองอย่าง 'น้องข้าว' ใน 'แป้งฝุ่น' มากกว่าที่คิดไว้ตอนแรก
ตอนแรก 'น้องข้าว' ถูกวาดไว้เป็นคนขี้อายและยึดติดกับความผิดพลาดในอดีต จังหวะการเล่าใช้ฉากเล็ก ๆ ที่ธรรมดา — การทำขนมที่ไหม้ การพูดติด ๆ ขัด ๆ หน้าเพื่อน — แต่ละช็อตสะสมความละเอียดเล็ก ๆ ที่ทำให้เห็นความไม่มั่นคงของเขาโดยไม่ต้องพูดเยอะ การเปลี่ยนแปลงที่น่าสนใจคือตัวละครไม่ได้ข้ามไปเป็นคนกล้าหาญใน
ชั่วข้ามคืน แต่เรียนรู้จากความล้มเหลว เห็นได้ชัดจากฉากที่เขายอมรับหน้าที่แทนคนอื่น ทั้งที่ยังกลัว นั่นคือการเติบโตแบบค่อยเป็นค่อยไปที่ให้ความรู้สึกจริงจังและน่าเชื่อถือ
สิ่งที่ทำให้พัฒนาการของเขาน่าจดจำคือการเชื่อมโยงกับธีมของเรื่อง: ความเปราะบางและการเยียวยา 'น้องข้าว' กลายเป็นกระจกให้ตัวละครหลักและผู้อ่านได้เห็นเส้นทางการฟื้นฟู ไม่ใช่เพราะมีฉากฮีโร่ แต่เพราะรายละเอียดเล็ก ๆ เช่นการเลือกคำพูด การยืนหยัดในสถานการณ์ที่คุ้นเคยเดิม จุดสุดท้ายที่ทำให้ผมประทับใจคือฉากที่เขาปรับสัมพันธ์กับครอบครัว — ฉากสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยความหมาย ซึ่งยังคงติดตาและทำให้การเติบโตของเขารู้สึกมีน้ำหนักจริง ๆ