ย้อนไปหาเวอร์ชันต้นฉบับของ '
แมรี่ ป๊อปปิ้นส์' แล้วความรู้สึกมันไม่ได้หวานแค่ในแบบหนังเลย
ฉบับหนังสือเป็นการรวมเรื่องสั้นที่ฉีกออกจากโครงเรื่องเดียวต่อเนื่อง — แต่ละบทเหมือนนิทานสั้น ๆ ที่มีบทเรียนเฉพาะตัวและบ่อยครั้งก็มืดมนกว่าเวอร์ชันจอเงิน บรรยากาศในหนังสือมีความลึกลับและไม่ประโลมใจนัก ตัวแมรี่ในหน้ากระดาษมักจะเย็นชา คมคาย และให้บทเรียนแบบเข้มงวดมากกว่าจะเป็นแม่สวยใจดีที่ร้องเพลงให้เด็ก ๆ ยิ้ม
ฉากที่ยังติดตาฉันคือการพบกับ 'หญิงขายนก' ในบทหนึ่ง ที่หนังสือเล่าไว้แบบเงียบ ๆ แต่ทรงพลัง — นักอ่านอาจรับความหมายได้หลายชั้น ไม่ได้ถูกดัดแปลงเป็นเพลงเศร้าเพื่อบีบน้ำตาอย่างในหนัง ทั้งยังมีตอนที่เด็ก ๆ ล่องลอยกับนายอัลเบิร์ตจนเพดานเต็มไปด้วยจานชาม ซึ่งในหนังถูกนำมาตกแต่งให้สนุกขึ้นและเชื่อมเข้ากับโครงเรื่องครอบครัวมากขึ้น
สรุปคือฉบับต้นฉบับให้ความรู้สึกเหมือนนิทานพื้นบ้านที่มีเสน่ห์แบบเขย่าจิตใจ ไม่ได้พยุงอารมณ์คนอ่านด้วยเพลงหรือบทพูดให้ยิ้มตลอดเวลา จบลงด้วยภาพของผู้หญิงปริศนาที่จากไปอย่างเป็นอิสระ ซึ่งยังคงทำให้ฉันคิดถึงการเล่าเรื่องที่ไม่ยอมแพ้ต่อความสะดวกสบายทางอารมณ์