โรงเรียนเวทมนตร์แม่มดน้อยฝึกหัด ตั้งอยู่ที่ไหนในจักรวาลเรื่องนี้?

บนแผนที่เล่มหนึ่งที่ฉันพบเก็บไว้ในห้องสมุดเก่า มีคำอธิบายสั้นๆ ว่า 'โรงเรียนเวทมนตร์แม่มดน้อยฝึกหัด' ตั้งอยู่ ณ รอยแยกระหว่างโลกสองใบ ซึ่งไม่ได้หมายถึงตำแหน่งทางภูมิศาสตร์แบบบ้านเมือง แต่เป็นช่องว่างในกาลเวลาที่เกิดจากการรวมตัวของจินตนาการผู้คน สถานที่แบบนี้จึงดูเหมือนปรากฏเมื่อผู้คนต้องการมันจริงๆ และหายไปเมื่อความต้องการเปลี่ยน

จากมุมมองที่เป็นผู้สังเกต ฉันชอบคิดว่าที่ตั้งของโรงเรียนถูกเลือกเพราะความสามารถในการเชื่อมต่อ: เส้นพลังที่วิ่งผ่านพื้นที่นั้นสามารถดึงเด็กจากหมู่บ้านเล็กๆ ไปยังหอคอยเรียนกลอน และในบางครั้งยังสามารถพาเด็กข้ามมิติกลับบ้านได้โดยไม่ให้ใครรู้ ความพิเศษของตำแหน่งจึงไม่ใช่แค่ความลับ แต่เป็นสื่อกลางที่ทำให้บทเรียนซับซ้อนกลายเป็นบทเรียนที่เข้าใจได้สำหรับคนตัวเล็กๆ อย่างแท้จริง

กลางม่านหมอกที่ไม่เคยตั้งชื่อชัดเจนระหว่างโลกและความฝัน ตั้งอยู่ 'โรงเรียนเวทมนตร์แม่มดน้อยฝึกหัด' ในที่ที่แผนที่ธรรมดาอ่านไม่ออก ฉันมักจะจินตนาการว่ามันถูกเย็บขึ้นจากเศษผ้าของจักรวาล—ชิ้นหนึ่งเป็นป่าครึ่งหนึ่งเป็นเกาะลอย ก้อนเมฆบางชิ้นเป็นบันไดสู่ห้องเรียน และดวงดาวบางดวงเป็นหน้าต่างห้องสมุด การเดินทางมาที่นี่จึงไม่ใช่การข้ามระยะทาง แต่มักเป็นการข้ามกฎของเวลาและความตั้งใจ: ใครที่ข้ามผ่านประตูต้องมีคำถามมากกว่าคำตอบ แสงที่ส่องลอดระหว่างต้นไม้จะบอกทางแก่ผู้ที่ตั้งใจฟัง

ฉันเคยรู้สึกว่าการเลือกทำเลของโรงเรียนไม่ได้มาโดยบังเอิญ แต่เกิดจากความต้องการให้เด็กๆ ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกับสิ่งที่ไม่แน่นอน เพราะที่นี่เป็นจุดบรรจบของเส้นพลังงานเวทมนตร์หลายสาย—บางสายมาไกลจากเมืองเก่า บางสายข้ามผ่านมิติของความทรงจำ เสียงเรียกของเส้นเหล่านั้นเหมือนโน้ตเพลงที่เปลี่ยนจังหวะไปตามฤดูศึกษา นอกจากการเรียนเวทพื้นฐานแล้ว นักเรียนต้องฝึกอ่านเมฆ อ่านร่องรอยของเมล็ดสมุนไพรที่เติบโตในคืนพระจันทร์เต็มดวง และเรียนรู้ว่าการทำคาถาอย่างเดียวไม่ได้สำคัญเท่าการรู้ว่าเมื่อไรควรปล่อยวาง

ฉันเป็นคนที่เคยนั่งเงียบดูเด็กๆ แข่งขันกันปล่อยลูกโป่งแสงขึ้นไป ผมเห็นว่าทุกมุมของโรงเรียนมีเหตุผลของมัน: สระน้ำที่ตอบคำถามได้ตั้งอยู่ใกล้หอฝึกร่ายคาถาเพื่อเตือนว่าน้ำมีความทรงจำ หอคอยที่เก็บหนังสือเสียงอยู่บนก้อนหินที่ลอยออกจากโลกเมื่อใดที่บทเรียนยากเกินไป การอยู่ที่นั่นสอนให้ฉันเข้าใจว่าการเป็นแม่มดไม่ใช่แค่การทำเวท แต่เป็นการใส่ใจต่อจังหวะของจักรวาลและผู้อื่น โรงเรียนแห่งนี้จึงดูเหมือนไม่ได้ตั้งอยู่บนแผ่นดินจอมปลอม แต่วางตัวเองเป็นหัวใจของเรื่องเล่าที่ยังคงเต้นอยู่ ความรู้สึกจากวันนั้นยังคงค้างคาในลมหายใจของฉัน—เหมือนเสียงกลองที่เตือนให้รู้ว่าแม้ในความลึกลับ ก็มีพื้นที่ให้ทุกคนได้เรียนรู้และเติบโต