Healing

In the fifth year of our bland marriage, I receive a message that my husband has booked a hotel room with a woman. Within the next second, seductive pictures of me show up in the work group chat. In the pictures, I seduced my husband but failed. My colleagues in the group chat mock me by saying, "She gave Mr. Reed an ultimatum and forced him to marry her. He was forced to break up with the woman he loves." "Mr. Reed put up with her for five years. It only makes sense that he could no longer resist and decide to reunite with his lover." My sick father dies out of shock, yet my husband does not show up to his funeral. That night, I inform Belinda that I wish to divorce her son. "Back then, you told me that I'm Caleb's blessing in life. You said that he'd have endless success if we were to marry. "As long as I married Caleb for five years, you promised to pay for my father's medical fees. Now that the time is up, you should let me go too."

Ah Nian sengaja masuk ke kediaman keluarga Hua demi membalaskan dendam pada keluarga Hua. Hua Mei sudah membuat keluarga Ah Nian hancur. Hua Mei berselingkuh dengan ayah Ah Nian di masa lalu hingga memutuskan untuk meninggalkan Ah Nian dan juga ibunya. *** Karena kehidupan yang sulit membuat ibu Ah Nian jatuh sakit hingga harus melakukan operasi. Ah Nian sama sekali tidak memiliki uang. Pada waktu yang sama putri dari keluarga Hua membutuhkan donor mata, Ah Nian mendonorkan matanya untuk menyelamatkan ibunya. *** Setelah Ah Nian masuk di kediaman keluarga Hua, satu demi satu orang di kediaman jatuh ke dalam perangkap. "Juan Lin, pria bodoh ini sungguh berpikir aku jatuh cinta padanya? Mimpi saja!"

ซูเซียว โกรธแค้นที่มองคนผิด ทำให้ลูกในครรภ์ไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก ทั้งหมดเป็นเพราะหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้น หากแต่สวรรค์กลับเมตตาให้นางได้ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น ชาติภพนี้นางขอเป็นสตรีร้ายกาจ

ชาติที่แล้ว...ในวันที่มู่เซี่ยหยางกำลังร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับสตรีอื่น กลับกลายเป็นวันที่ซูจู้เหยียนต้องตกเลือด สูญเสียทารกในครรภ์จนก้าวสู่ปรโลก เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้นางต้องตายอย่างอนาถในขณะที่เขากำลังมีความสุขกับสตรีอื่น ทว่าสวรรค์กลับเห็นใจให้โอกาสนางมีชีวิตกลับคืนมาอีกครั้ง.... เมื่อชีวิตของนางหวนคืนมาอีกครั้ง...นางไม่ขอเลือกเขาเป็นสามีอีก!

ในวันที่คำพูดของนางเป็นเพียงลมปาก ถูกเขาเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด่าทอสารพัด หยามน้ำใจ และไม่ให้เกียรติ กล่าวหาว่านางเป็นสตรีร่าน ต่ำทรามกล้าสวมหมวกเขียวให้สามีอย่างไร้ยางอาย ทั้งที่นางรักเขา...รักมากจนยอมยกทุกสิ่ง ยอมให้สตรีอื่นก้าวเข้ามาในเรือน นางยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขามีความสุข แม้ต้องแบ่งบุรุษที่เป็นสามีให้สตรีอื่น แต่สุดท้ายสิ่งตอบแทนที่ได้กลับเป็นความตายอย่างน่าสมเพช ไป๋ซูหนิงถูกบุรุษผู้นั้นสั่งลงโทษโดยไม่เคยถามไถ่ความจริง มิหนำซ้ำยังทำราวกับว่านางก่อความผิดใหญ่หลวง ทั้งที่นางบริสุทธิ์ใจต่อเขาถึงเพียงนี้ทว่าเซี่ยจวิ่นอี้กลับมอบผ้าขาวและยาพิษให้นางเลือก...เสแสร้งทำราวกับเป็นผู้มีเมตตาเสมือนเป็นบุญคุณก้อนสุดท้าย สิ่งที่เขามอบให้นั้นคือความตาย! ในคืนฟ้าฝนโหมกระหน่ำ นางสิ้นใจอย่างอนาถ พร้อมกับบุตรในครรภ์ที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ ทว่า…ฟ้ากลับให้โอกาสนางได้ย้อนคืนมา ชาตินี้ ภพนี้ ต่อให้ต้องดิ้นรนเลือดตากระเด็น นางจะไม่ข้องแวะกับบุรุษผู้นั้นอีก! ไป๋ซูหนิงสาบาน จะพาบุตรในท้องหนีไปให้ไกลจนบุรุษผู้นั้นไม่อาจเอื้อมมือคว้านางได้อีกแน่!

Dad has a stroke and needs money to save his life. I'm left with no choice but to borrow money from my secret CEO boyfriend of five years. Before I can even say anything, he frowns and tells me he's busy. Then, he hurries off to attend his childhood sweetheart's birthday celebration. He only remembers me the following day. "What did you need?" I hold Dad's death certificate and smile wanly at him. "Nothing. I just wanted to tell you that we're over."

"Rena, aku akan selalu mencintaimu!" desah Jeremy tak tertahankan. Tepat saat dia hampir mencapai klimaks, ponselnya tiba-tiba bergetar. Dalam kondisi seperti itu, tentu saja dia mengabaikannya. Namun tak lama kemudian, layar ponselnya menyala. Begitu Jeremy melihat nama yang tertera, tubuhnya langsung menegang. Rena mendengarnya mengangkat telepon dan berkata, "Halo?" Di tengah sunyinya malam, suara dari ponsel terdengar sangat jelas, "Jeremy, kamu tahu nggak ... Nadia ...." Jeremy buru-buru memotongnya dengan suara rendah dalam bahasa asing, "Kecilkan suaramu, ini bukan waktu yang tepat." Lawan bicaranya langsung berganti bahasa, tetapi suaranya tetap terdengar keras, "Hasil pemeriksaan rumah sakit sudah keluar. Nadia kena kanker stadium akhir. Hidupnya tinggal sebulan! Dia ingin jadi istrimu. Kamu bisa nggak kabulkan keinginan terakhirnya sebelum dia pergi?" Ekspresi Jeremy langsung berubah drastis. "Apa?! Tunggu aku!" Setelah menutup telepon, dia menoleh ke Rena dan berkata dengan lembut, "Rena, aku ada urusan penting, harus keluar sebentar. Kamu istirahat saja dulu, nanti aku segera balik." Tanpa menunggu jawaban darinya, Jeremy buru-buru pergi untuk bersih-bersih dan mengganti pakaian. Dia meninggalkan rumah tanpa menoleh sedikit pun. Sesaat kemudian, layar ponsel Rena menyala. Ternyata pesan dari Nadia. [ Rena, kamu kalah. Dari dulu aku sudah bilang, Jeremy itu milikku. ] Tepat di bawahnya, ada pesan lain yang dikirim tiga hari lalu. [ Kalau aku kena kanker, menurutmu Jeremy bakal ninggalin kamu buat datang ke aku nggak? Aku yakin dia pasti datang. ] Tatapan Rena perlahan terangkat dari layar ponsel ke arah pintu kamar yang masih terbuka. Jeremy tidak tahu, dia sudah lama belajar bahasa asing itu. Seluruh percakapan tadi, didengar dan dipahaminya dengan jelas. Sejenak kemudian, wajah Rena menyunggingkan senyuman yang begitu pahit dan menyedihkan. "Iya ... aku memang kalah ...."

I'm rejected after asking for my boyfriend's hand in marriage for the 99th time. To my devastation, he turns and proposes to my best friend. I storm over to his office to demand an answer, but I hear them making out. My boyfriend says, "Don't worry. She offered herself to me in bed several times, but I've never touched her." I head home and trash the place. When I run out of strength, I make a call. "I'll marry you, Spencer." Since the man I chose doesn't love me, I'll now go for someone who does.

The seventh time Claire Fisher bailed on our marriage license appointment, I finally cut her out of my life—for good. From then on, if she was at a party, I wasn't. When she was scheduled to perform at our college's anniversary celebration, I made sure to leave early. The moment my company announced a collaboration with hers, I resigned without a second thought. Even on Christmas Eve, when she showed up at my parents' house with gifts, I slipped out with a half-hearted excuse about "visiting a friend." I blocked her number. Deleted her from my contacts. Burned every bridge and salted the earth behind me. No calls. No texts. No social media. I didn't reach out. She couldn't reach me. Simple as that. For the better part of my life, I was hopelessly in love with her—waiting on her, caring for her, putting her first in every way that mattered. I gave her all of me without ever holding back. But after the seventh time she left me sitting alone at the City Hall, something inside me broke. I was done. If that meant spending the rest of my life alone, so be it. Better that than sitting in an empty apartment, listening to the silence, holding on to hope for someone who never planned to show up.

To save my wife, my lungs were pierced by a knife, leaving lasting consequences. When I fell ill and struggled to breathe, she said I was dramatic and went on a business trip with her childhood friend. When she returned, I found a man's underwear in her suitcase that did not belong to me. I calmly made the call: "Director, I've made up my mind. I'm going to assist in Avrika." Later, at the airport, she bent down, publicly lowering her head and begging for my forgiveness.