Chicago Library Kindle

Untold Series #1 --- When I opened my eyes, I was completely in a different world. This isn't the library, this is some sort of a kingdom! "This is just a fictional story... How can I be here...?" A story that's a complete mystery... "To return to my world, I must find who's the culprit behind King Dione's death." A story that needs a plan to survive on her fate... "But the prince must die at the end of the story..." But what if her fate is to kill the prince? Will she follow the script or scheduled event so as not to disrupt the flow of the story? Or... "W-why does it have to be me...? This is so complicated!" Will she change it and make her ending? "The prince must fall for you, remember that. Once the prince fall for you, use that as an advantage, you must kill him, that's the only thing we can do after all they did to our family" "You are our only hope, Abigail"

Sandro was Coreen's first love. Unang beses pa lang niyang nakita ang lalaki sa library ay na love at first sight na siya. Subalit kahit pareho lang dila ng eskwelahan ng lalaki ay hindi siya nagtangkang magpakilala rito ay aminin ang kanyang nararamdaman. Malinaw sa kanya na imposibleng magustuhan ng isang campus crush na si Sandro ang isang tulad niyang wallflower. Nanatili na lamang siyang lihim na humahanfa sa binata. Hanggang sa dalhin siya ng ama sa Greece ay hindi niya nagawang umamin sa binata. Eight years later, bumalik si Coreen sa Pilipinas. She was different from the girl she used to be eight years ago. Isa lang ang hindi nagbago sa kanya. She was madly in love with Sandro Madrigal, her first love. Two months na bakasyon lang ang pakay niya sa Pilipinas subalit nagbago ang lahat ng iyon nang malaman niyan mula sa pinsan ng bestfriend ntang si Miranda na naghahanap si Sandro ng bagong secretary. Itinapon niya ang planong pagbabakasyon sa ibat-ibang panig ng bansa at sa halip ay nag-apply bilang secretary ni Sandro. Itinago niya kay Sandro ang katauhan na anak siya ng isang Greek tycoon. Natanggap siya bilang secretary ni Sandro. Lubusan pa niyang nakilala ang binata at napalapit siya rito. Akala niya, kapag napalapit siya sa binata ay mawawala na ang 'obsession' niya rito. Subalit na iyon ang mangyari ay lalo lang siyang nahulog sa binata. Hanggang sa dumating ang araw na bigla siyang inalok ni Sandro. But his term was "temporary wife". Ayon kay Sandro, kailangan nito ng babaeng papakasalan upang makuha nito ang mana nito. Pumayag siya na maging temporary wife ni Sandro. Hindi niya alam na iyon na pala ang simula ng pagbabago ng buhay niya dahil matapos ang kasal nila ay naaksidente si Sandro at nawala ang ala-ala nito.

Lorsque mon père m'a demandé quel homme je choisirais pour un mariage arrangé, dans cette nouvelle vie, je n'ai pas choisi Léonardo. J'ai opté pour son frère aîné : Ivan Vittorio. Mon père a été étonné de ma réponse. Après tout, tout Chicago savait que Léonardo et moi étions des amis d'enfance et que je l'avais poursuivi pendant dix ans. En tant que fille aînée de la famille Leavitt, mon nom figurait déjà à côté du sien sur la liste des mariages arrangés entre les familles. Tout le monde était persuadé que notre union était écrite dans le destin. J'ai souri tristement en repensant à ma vie précédente : j'avais en effet épousé Léonardo comme je l'avais toujours voulu, mais après notre mariage, il ne m'a jamais touchée. Je pensais qu'il avait une maladie honteuse et j'avais tout fait pour la dissimuler. Jusqu'au jour de notre sixième anniversaire de mariage, où, par hasard, j'ai ouvert le coffre-fort de son bureau et découvert qu'il y avait des photos de lui avec ma sœur adoptive, celle que j'avais fait adopter par mon père. Ils avaient même un enfant illégitime de deux ans. Leur photo de famille ressemblait à celle d'un foyer heureux. Ce jour-là, j'avais compris qu'il n'avait aucune maladie honteuse, mais qu'il ne m'avait jamais considérée comme sa femme. Plus tard, pour se débarrasser de moi, il s'était allié avec ma sœur et m'avait fait tuer. Maintenant que je suis revenue dans cette nouvelle vie, j'ai choisi de les laisser vivre leur bonheur. Mais lorsque je suis entrée dans l'église, vêtue de ma robe de mariée, et que je tenais la main d'Ivan, Léonardo est arrivé en courant, armé d'un pistolet. Il m'a crié comme un fou : « Mélanie ! » Sa voix était rauque, presque déchirée, « Tu oses l'épouser ? »

Noong tinanong ako ng aking ama kung sino ang gusto ko pakasalan para sa kapakanan ng alyansa ng aming pamilya, iba ang pinili ko sa buhay na ito. Hindi ko na pinili si Leonardo Vittorio. Sa halip, pinili ko ang nakatatanda niyang kapatid, si Ivan Vittorio. Mukhang naguluhan ang ama ko. Alam nga naman ng lahat sa Chicago na lumaki kami ng magkasama ni Leonardo. Sampung taon ko siyang hinahabol. Bilang nakatatandang anak na babae ng pamilya Lucien, matagal ng nakaukit ang pangalan ko sa tabi ng kanyang pangalan para sa listahan ng mga arranged marriage. Naniniwala na ang pagsasama namin ay nakatadhana. Habang inaalala ang nakaraan kong buhay, pinilit ko ngumiti ng mapait. Dati, pinakasalan ko si Leonardo tulad ng matagal ko ng hinihiling. Pero makalipas ang aming kasal, hindi niya ako ginalaw kahit isang beses. Ang akala ko may sakit siyang hindi niya masabi at nagpakahirap ako na pagtakpan siya. Sa ika-anim na anibersaryo ng aming kasal ko nalaman ng buksan ko ng hindi inaasahan ang kahadeyero niya. Sa loob, may maayos na litrato niya kasama ang ampon na babae na nagmakaawa ako sa ama ko na ampunin. Sa mga litratong iyon, may dalawang taong gulang na batang lalaki din–ang anak nila. Masaya silang pamilya ng tatlo. Doon ko napagtanto sa mga oras na iyon. Hindi sa may sakit siya. Hindi niya inisip na asawa niya ako. Para mapalayas ako, nagplano sila ng ampon kong kapatid para ako’y patayin. Ngayon at nabigyan ako ng ikalawang pagkakataon, pinili ko na ibigay sa kanila ang blessing ko. Pero noong naglakad ako sa simbahan suot ang aking wedding dress, habang nakapatong ang braso ko sa braso ni Ivan, pumasok si Leonardo bigla ng may dalang baril. Mukha siyang baliw at wala sa kontrol. “Madeline!” Paos ang boses niya at halos maputol. “Ang lakas ng loob mo?”

“ Anika Tara na sa library. Nag hihintay na si attorney enriquez at judge Bala.” Sabi ni Tito loreal “Wait lang po bakit may judge at attorney?” Hindi nila ako pinakinggan dumiretso lang “William follow us” sigaw ng tatay niya. Napatanga nalang ako sa kinatatayuan ko. Hindi rin sumunod agad si William sa parents niya. Umikot siya papaharap sakin. Sobrang lapit niya. Seryoso lang siyang naka titig sa akin. Mas Guwapo pa pala Ito sa malapitan. Kinakabahan na ako mas lumalapit pa siya sa akin habang ako naman na papa atras na. Bumangga ang likod ko sa pader Wala na Akong I aatras. “Alexander What are you doing, you are making me uncomfortable.” “I didn’t do anything. Wait what? What did you called me?” “Alexander?” Kumunot ang noo niya noong inulit Kong sabihan ang pangalan niya. Lumapit siya sakin. Inilapit niya ang bibig niya sa te nga ko. Hindi ako makagalaw sa ginawa niya sobrang tumatambol ang dibdib ko. “I don’t know what our parents are about to, or maybe you already knew and I am not enjoying what is happening!” Bulong niya “ I——don’t know either.” Yon lang ang nasabi ko. Bigla na siyang tumalikod sakin. Iniwan niya akong nakatayo lang doon. What’s with that man? He makes me shivers by his voice. “No! This will not going to happen!” “Tito Enrico do you think I will agree? Of course not!” Pag pasok ko sa loob ng library yon ang una Kong naabutan sumisigaw sa galit si William. May nakita Akong dalawang papel na nakalatag sa lamesa at dalawang singsing. Napatakip ako ng bibig sa nakita ko. Nakatingin silang lahat sa akin Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Nanginginig ang buo Kong katawan. “I will not marry her. I have a girlfriend” galit paring sabi niya