Crazy Noisy Bizarre Town

“ประกาศออกไป...ใครทำให้ยัยนั่นมาสยบแทบเท้าฉันได้ ฉันจะรับเข้าแก๊งตำแหน่งที่หก...” เวกัสประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลุยส์ถึงกับผิวปากตอบรับทันที “หัวหน้าเอาจริงว่ะ” “มันถึงเวลาแล้ว...ที่เราควรจะจัดการกับยัยนั่นให้สาสมสักที” โชนเสริม “แล้วแบบไหน...ถึงเรียกว่าสาสม” ริกเตอร์เอ่ย “จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ให้ยัยนั่น...ยอมก้มหัวให้ฉันก็พอ”

เค้าไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาเหยียบบ้านของเค้ากลับกันเค้ายิ่งรู้สึกแค้นเธอและแม่ของเธอจนอยากจะทำลายชีวิตของเธอซะแต่เธอกลับมองเค้าเป็นพี่ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ

Il m’a rachetée comme on achète une voiture. Maintenant… je suis à lui. Quand son père perd tout au jeu, Léna se retrouve vendue à un riche inconnu pour éponger les dettes. Elle croit à une mauvaise blague… jusqu’à ce qu’elle reconnaisse le regard glacial de l’homme face à elle. Ilyès Blackwood. L’homme qu’elle a giflé en public deux ans plus tôt après une nuit trouble qu’elle a préféré oublier. L’homme qu’elle n’a jamais revu. L’homme qui la déteste. Il ne veut ni son amour, ni son respect. Il veut sa soumission. Son silence. Et son corps. Il fera ce qu’il faut pour qu’elle lui appartienne entièrement avec ou sans son accord.

The First Love for 17 years old girl , He has to run away from home to save his love and family.

เพราะสิ่งที่พี่ชายเเธอทำ ทำให้ชีวิตของเธอต้องยอมจำนนต่อเขา เพื่อปกป้องครอบครัวและชีวิตพี่ชายตัวเองจากมาเฟียใจร้าย ที่พร้อมจะแก้แค้นให้น้องสาวตัวเองตลอดเวลา

The novel consists of several mini-stories about therapy sessions at a therapy clinic named "Soulmate", but the letters "m-a-t-e" were broken in a storm. Each mini-story is narrated by both the psychologists and the patients, describe the patients' worldview, why they do what seems "mentally ill" to us. We often say that the patients' head is abnormal, that their way of thinking is so weird. But is there any possibility that it's because they received different (whether right or wrong) information, so they react differently? Is that just because we "normal people" haven't got enough understanding about this world? Throughout the story, we could see that therapy sessions are a two-way arrow. While the experts are affecting the patient, the patient is also influencing them,“When you look deeply into the darkness, the deep darkness is also looking into you". The story does not make any conclusion about who is right or which world is real, maybe all of them are real, maybe they are all virtual, or maybe, it all doesn't matter. Isn't the world where we live? Wherever you live, that's your world.

ดาราขาลงอย่างเธอ รับงานกินข้าวครั้งแรกก็ซวยต้องมาเจอกับอดีตที่เคยผิดพลาด แต่สำหรับเขาเธอเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของการแก้แค้น พราวฟ้า เขมิทัต หรือ พราว ดาราสาวที่น่าจับตาในฐานะนางเอกชื่อดังของช่อง แค่ระยะเวลาเพียงสองปี จากดาราสมทบก็ก้าวขึ้นสู่นางเอกเบอร์ต้นๆ ของประเทศ กลายเป็นดาวจรัสฟ้าเพียงไม่ถึงปีอยู่ๆ เธอก็กลายเป็นดาราขาลง เมื่อมีข่าวฉาวว่าเธอแย่งสามีลูกสาวเจ้าของช่อง และนั่นเท่ากับเป็นการปิดฉากดาราสาวแสนสวยที่กำลังรุ่งโรจน์ลงทันที และเพื่อความอยู่รอดทำให้เธอต้องรับงานกินข้าว ...และครั้งแรกที่รับงาน ก็ต้องเจอกับอดีตที่เคยผิดพลาดของตัวเองอย่าง ฟาริส โยธาทรัพย์สกุล มาเฟียหนุ่มลูกครึ่ง ภาพที่ทุกคนเคยเห็นและได้ยินคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง โปรไฟล์ดี ใจบุญชอบช่วยเหลือสังคม แต่น้อยคนนักที่จะรู้เบื้องหลังของเขา และที่เขาเข้าหาเธอ ก็เพียงเพราะรักแรกของเขาอย่าง อลินา ลูกสาวเจ้าของช่องที่เคยมีข่าวกับเธอ - มีการใช้เซ็กทอยส์ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีส่วนพาดพิงถึงบุคคล สถานที่ หรืออาชีพใด

Héléna est une femme qui fuit quelque chose - ou quelqu’un. Elle va rencontrer un homme qui va changer sa vie. Un autre, qu’elle pensait ne jamais revoir, refera surface. Son pouvoir est une menace pour certains, une chance pour d’autres. Les choix vont êtres difficiles. Les conséquences ? Incertaines. Parviendra-t-elle a regagner sa liberté ?

เธอตัดสินใจแต่งงานกับคนที่บิดาเลือกให้หลังจากเลิกรากับแฟนหนุ่มได้เพียงไม่กี่วัน แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายคนนั้นที่เธอจะต้องแต่งงานด้วยคือพี่ชายแท้ ๆ ของแฟนเก่าที่เลิกรากันไป

"Who is she?" My voice came out weak, foreign to my own ears. I despised the way it sounded--like a scared child-and I hated how he made me feel so small, so powerless. He let his breath out in a noisy sigh-a low, suffering sound, as if he was putting up with something beneath him. "Are we really doing this?" His voice was low now, tined with irritation. "It's not what you think. And even if it was, what are you going to do about it? You blind bat?" I froze, as tears slid down my face. I was just blind to him. A burden.