gray terminal

Si Tianna Sloane David ay isang guro at mapagmahal na anak sa kanyang nanay na may sakit kaya niyang isakripisyo ang lahat para sa kanyang ina kahit pa ang hiwalayan noon ang pinakamamahal niyang ex-boyfriend na si Lev Nimuel Gray Makalipas ang maraming taon ay muling nagkrus ang landas nila. Gusto na sanang kalimutan ni Tianna ang nakaraan ngunit tila may pumipigil sa kanya at palagi pa rin siyang inilalapit kay Lev nang utusan siya ng principal sa pinagtuturuan niyang school na kumbinsihin si Lev na mag-invest sa school nila. Sa gitna nang pagkukumbinsi niya kay Lev ay may unti-unting umuusbong na damdamin… mas mapusok… ngunit nanlamig ulit nang malaman ni Tianna na may anak na si Lev... Pero paano kung kailangang pakasalan ni Tianna ang ex-boyfriend niya na si Lev dahil sa matinding pangangailangan sa pera?

"Tugasmu adalah untuk melahirkan anakku, jangan berharap lebih dari itu," ucapnya tanpa ekspresi. Anderson Gretchen, CEO di perusahaan tempat Melody Gray bekerja. "Tentu saja." Melody menjawab dengan singkat. Anderson Gretchen tersenyum lebar, sepertinya dia membayangkan seorang anak yang telah lama dia damba. *** Petaka ini terjadi tanpa Melody minta, ayahnya yang kabur dengan meninggalkan hutang yang terus membengkak. Melody pun harus menanggung hutang tersebut sementara ada adik yang memiliki penyakit jantung bawaan dari lahir, yang harus mendapat perawatan intensif di rumah sakit. Hari naas itu kembali menerpanya, saat jantung Mike—adiknya— makin memburuk dan harus dioperasi dalam waktu dekat. Di saat pikirannya kalut dan buntu dengan dua hal itu, Diana—istri Anderson— datang menawarkan penawaran yang tidak bisa Melody tolak. Gadis itu akhirnya terpaksa menikah dengan Anderson. Menjadi istri kedua dan harus dituntut untuk memberi keturunan bagi keluarga Gretchen. Menjadi istri kedua, bukan hal yang Melody harapkan. Apa lagi pernikahan tanpa cinta. Hanya napsu yang ada. Akankah Melody sanggup bertahan hingga akhir?

Ang mga magulang ko, ang pinakamayaman na magkasintahan sa bansa, ay sikat na mga pilantropo. Kailangan ko hingin ang permiso nila kung kailangan ko gumastos ng higit pa sa limang dolyar. Sa araw na nadiagnose ako ng terminal cancer, humingi ako ng 100 dolyar, pero sa halip na tulungan ako, sinigawan nila ako ng tatlong oras. “Anong klaseng sakit ang makukuha mo sa edad mo? Kung hihingi ka lang ng pera, galingan mo naman sa palusot mo.” “Alam mo ba na ang 100 dolyar ay kayang suportahan ang mga bata sa naghihirap na mga lugar ng matagal na panahon? Mas may sense pa kausap ang kapatid mo kaysa sa iyo.” Kinaladkad ko ang katawan ko na may sakit pabalik sa maliit na basement. Pero noong dumaan ako sa mall, nakita ko ang mga magulang ko, live sa malaking screen, gumagastos ng malaking yaman para lang rentahan ang Disneyland para sa kapatid ko. Ang isang daang dolyar ay hindi sapat para sa isang round ng chemotherapy. Gusto ko lang bumili ng bagong damit at lisanin ang mundo ng may dignidad.