Hantu Nancy

Di sebuah gang sempit antara dunia nyata dan dunia gaib, berdiri WarKoDuBa — Warung Kopi Dunia Bawah. Warung ini bukan sembarang tempat: pelanggan setianya adalah manusia kesepian, arwah penasaran, hingga makhluk tak bernama dari dimensi lain. Dikelola oleh Dimas, mantan barista yang lebih percaya pada perasaan daripada promosi, bersama Toyo si asisten polos, Randi si karyawan konten absurd, dan Karina si hantu galau. Setiap cangkir kopi di WarKoDuBa tak sekadar minuman, tapi portal menuju kisah yang belum tuntas. Namun ketika WarKoDuBa mulai dilirik dunia bisnis dan menjadi pusat perhatian antar-dimensi, mereka harus memilih: menjadi besar tapi kehilangan jati diri, atau tetap menjadi warung absurd yang menyeduh kenyataan dengan jujur?

Après ma renaissance, j'ai décidé de ne plus m'accrocher à Jérémie, mon ami d'enfance. Lors de sa fête d'anniversaire, un panneau « Interdit aux chiens et à Nancy » était planté. Je suis partie donc à Hawaï, le plus loin possible de lui. Il a déclaré que mon odeur dans sa maison le dégoûtait ? J'ai déménagé sans protester. Il a exigé qu'après le diplôme, je ne partageais plus l'air de sa ville ? J'ai plié bagage pour ne jamais revenir. Puis il a affirmé que ma simple existence perturbait son premier amour, j'ai acquiescé... et ai officialisé peu après une relation avec un autre. À chaque fois, j'ai fait le contraire de mes choix passés. Parce que dans ma vie antérieure, après avoir enfin épousé Jérémie, son premier amour s'est suicidée en sautant d'une falaise. Il m'avait accusée de meurtre, m'avait torturée, m'avait brisée... avant de me jeter aux requins. Cette fois, je voulais juste survivre. Plus tard, alors que je tenais la main de mon nouveau compagnon, Jérémie nous a barré la route, les yeux injectés de sang : « Nancy... Suis-moi maintenant, et je pardonnerai cette mauvaise blague. »

Bertahun-tahun lalu, keluarga Pratama dibantai secara misterius di rumah besar mereka yang terletak di ujung gang. Mayat-mayat ditemukan seminggu kemudian—satu di kamar, satu di kamar mandi, dan dua lainnya tergeletak saling berpelukan di kamar utama. Kasus itu tak pernah terpecahkan. Rumah nomor tujuh dibiarkan kosong. Membusuk dalam sunyi. Hingga waktu perlahan menghapus ingatan warga… Tapi kejahatan tidak mati. Empat mahasiswa—dua di antaranya kakak beradik—menyewa rumah itu karena harganya murah. Mereka menganggap cerita seram sebagai bualan orang tua. Namun suara air tetes dari langit-langit, bau busuk yang tak pernah hilang, dan tangisan bocah tengah malam... menjadi sinyal pertama. Rumah ini tidak sekadar berhantu. Ia menyimpan kutukan. Dan rumah ini... tidak membiarkan siapa pun pergi tanpa membayar.