Inanimate Insanity X Reader

In my past life, my husband brought our daughter, who was down with a cold, to his father's hospital so she could see a doctor. Later, she was pronounced dead. When I hurried to the hospital after hearing the news, he'd already transferred her organs to his true love's son's body. It was later that I learned my father-in-law was the one who extracted my daughter's organs when her vitals were perfectly fine. I was heartbroken and devastated. I wanted my husband and his family to give me an explanation for this, but he and his parents killed me by poisoning. When I open my eyes again, I'm back to the moment my husband has just taken my daughter away.

The moment I was born, my mother implanted a chip in my brain and began shaping me into her idea of a perfect daughter. She blocked my sense of hunger so I would only have simple meals daily to maintain the "ideal" figure. She erased my ability to feel pain so she could inject me with endless chemicals to keep my skin smooth and flawless. She tampered with my senses, deleting every trace of negative emotion from my mind, all so I could remain eternally innocent. I couldn't tell right from wrong. I didn't know sadness or anger. I only knew how to smile. When the neighbor's dog died, I smiled and was scolded harshly for being heartless. When my classmates bullied me, I smiled and became the class freak. When my grandfather passed away, I smiled again, and my relatives cursed me for being soulless. Eventually, my father couldn't take it anymore. He left us. Mom, however, didn't seem to care. "They don't understand," she told me. "Everything I've done is for your own good. One day, you'll thank me." … On my 18th birthday, she planned a grand live broadcast, ready to show the world her perfect creation. She never knew that the day before her grand broadcast, I had already lost myself completely. By then, I was no longer human. I had become a machine.

หนียังไงก็หนีไม่พ้น! เพราะสุดท้ายเเล้วผู้หญิงเมื่อคืนนั้นกลับมาอยู่ตรงหน้าในตอนนี้หึ!เเล้วเจอกันสาวน้อย.. คำโปรย เขามีนามชื่อว่าเเวมไพร์มาเฟียที่มีอิทธิพล เป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ผับ โรงเเรม คอนโด เเละอื่นๆอีกมากมาย รวยจัดเลยล่ะ หึ นิสัยปากจัด ชอบเเกล้งนางเอกมากๆ ขี้หึงสุดๆ เอาเเต่ใจตัวเอง หื่นหนักมาก..... "ดื้อนักจับเย_เเม่ง!!! จะเอาให้เอวพังเตียงหักไปเลย หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี ที่สำคัญคือ หนีไม่พ้น โหด!! ดิบ!! เถื่อน!! ขี้เอา!! ต้องยกให้ผมครับ เธอหนีฉันไม่รอดเป็นครั้งที่สองเเน่ น่ารัก!!! เมียเด็กของกูเองครับ ยุ่งกับเมียกู...กูเด็ดหัวทิ้งเเน่!!!" เธอมีนามชื่อว่าน่ารัก พ่อเเม่ของเธอเสียไปตั้งเเต่ยังเล็ก เธอหางานทำเลี้ยงตัวเองจนถึงทุกวันนี้ "ทำไมฉันต้องมาเจอ คนที่ทำเรื่องน่าอายกับฉันไว้ด้วยนะ โอ้ยยย...ปวดหัวๆๆๆ เเต่ยังไงฉันก็ต้องผ่านมัันไปให้ได้สู้!"

“ฉันก็แค่อยากช่วยเพื่อนให้ห่างจากผู้หญิงแบบเธอ” “ผู้หญิงแบบฉันมันเป็นยังไง” “ก็อยากได้ผัวของคนอื่นไง!!!”

ใช่ครับผมท้องกับคุณ แต่ผมไม่ได้อยากให้คุณมาเป็นพ่อของลูกผม

ดิสนีย์เเละเซอร์เวย์เเอบคบหากันจนเธอตั้งท้อง!!!พวกเขาทั้งสองคนรักกันมาก จนพบกับจุดที่ทั้งสองต้องพังลงด้วยน้ำมือของเเม่เธอ!!!

แนวเรื่อง: ระบบ มหาวิทยาลัย รักเพื่อน ฟีลกู้ด ไม่มีนอกกายนอกใจ ไม่ใช่ mpreg ไม่ใช่ omegaverse คำโปรย: แค่มีเรื่องกับพวกเด็กภาคไฟนิดเดียว จู่ๆ 'เวลา' ก็ปวดหัวจนสลบไป ฟื้นขึ้นมาก็มี "ระบบเด็กเรียน" ติดตัวเสียแล้ว แถมยังบังคับให้เขาทำภารกิจบ้าๆ อย่างการตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือก่อนเรียน หาติวเตอร์เตรียมสอบ และอื่นๆ อีกมากมาย เด็กวิศวะปีสองที่ใกล้จะถูกรีไทร์อย่างเขา จะฝ่าฟันเรื่องแปลกๆ เหล่านี้ไปได้อย่างไรกัน!?

ก็คนมันชอบ ก็ไอ้ฉลามดุหัวโจกเเห่งอาชีวะคนนี้มันชอบเธอ จะให้ทำยังไง

My best friend and I had been abducted by the Pendragon brothers—a duo consisting of a religious CEO and a top-billed movie star. We became their secret lovers against our will. "I'm pregnant, Lilith," my best friend said, tears glistening in her eyes. "Me too, Lindsay," I replied softly, caressing my belly. "But I won't go through with it." The brothers heard us. Their control tightened. They watched us during mealtimes, while we slept, and even during our bathroom breaks. We could not endure it any longer, so we fought back. In their anger, the brothers kept mistresses who resembled us. We thought we were free until one day, they found us. They called us homewreckers and hurled insults at us. They broke into our house, scarred our faces, broke our legs, and kicked us until we miscarried. It did not matter how much we tried to explain ourselves. They removed our clothes and paraded us in the street. Finally, the Pendragons arrived. They raised their marriage certificates and declared, "Lilith and Lindsay are our wives!"

“นายต้องการอะไร?” “นาย?” “ก็นาย…ไง” “เรียกชื่อฉันใหม่อีกที! ถ้ายังเรียกไม่ถูก เพื่อนเธอได้รู้เรื่องของเราแน่ๆ!”