James 5:15

Slade Norris is a trust fund baby, but that doesn’t mean he doesn’t work for a living. In fact he works himself to the bone running a PR firm, security company and … oh yeah, he manages one of the world’s most famous hard rock bands: Feisty. While Slade may have been born with a silver spoon he’s worked extremely hard to prove himself, and make it on his own two feet. As a teenager he met four rough and rowdy boys who were looking to create a band and get famous. Slade knew he was the guy to make it happen and to ensure his buddies didn’t get taken advantage of along the way One big monkey wrench in their plans of world domination in the entertainment world: Slade’s childhood girlfriend and then high school sweetheart Holly Anderson. Holly had been around the guys of Feisty since their inception and was an integral part of helping them write songs and stay on track. Since Holly was a year younger than Slade and the guys, she was stuck at home finishing her senior year when the guys hit it big and left on a world tour. What happened shortly after has haunted them all for their entire adult lives. Can the universe intervene and bring this couple back together for one more chance? Find out in the final installment of my Feisty Series: How To Forgive. This book can be read as a stand alone but it would be best read as the final book in the series as it answers a lot of lingering questions left by the first four books! Thank you for reading.

เมื่อฮารุและอิจินักเรียนอีกคนของห้องม.5/B ถูกให้รับมอบหมายไปกำจัดเงาปีศาลที่เมืองร้างที่หายสาปสูญไปนับร้อยปี...พวกเขาจะเอาชีวิตรอดกลับมาได้หรือไม่

เมื้อคาซิมิและเคนตะหนึ่งในนักเรียนห้องม.5/B ได้รับภารกิจไปปราบเงาปีศาจที่ห้างร่างต้องสาปที่เป็นที่อยู่ของเหล่าบรรดาปีศาจชั่วร้าย...งานนี้พวกเขาจะทำเช่นไรให้ตนเองมีชีวิตกลับมา

เมื่อดาอิและไดชิ สองพี่น้องฝาแฝด ของห้อง 5/B ถูกส่งมาทำภารกิจกำจัดเงาปีศาจร้ายที่เกาะต้องคำสาปแห่งนี้ พวกเขาจะมีชีวิตรอดกลับไปได้หรือไม่

ยูเมะและเทนชินักเรียนห้อง ม.5/B ถูกได้รับภารกิจให้ไปกำจัดปีศาจที่สุสานมรณะที่เต็มไปด้วยเงาปีศาจชั่วร้ายเพื่อปลดปล่อยดวงวิญญานบริสุทธิ์

เมื่อฟูมิโกะและเก็นได้รับคำภารกิจให้มาจัดการกับพวกเงาปีศาจที่หลุดออกมาจากหีบที่โรงพยาบาลร้างแห่งหนึ่ง....งานนี้พวกเขาจะเอาชีวิตรอดไปได้หรือไม่?

เมื่อไอโกะและโช ถูกเลือกให้มาทำภารกิจตามล่าหาวิญญานปีศาจต้องคำสาปที่โรงเรียนร้างแห่งหนึ่ง...โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าความน่ากลัวและเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขา

เมื่อมายูและโอกิหนึ่งในนักเรียนห้อง ม.5/B ไดเภารกิจให้ไปจัดการกับเล่าเงาปีศาจที่ป่าต้องสาปที่มืดมิด...พวกเขาจะทำภารกิจนี้ได้สำเร็จ...หรือจะหายไปตลอดการ

WARNING AREA 21++ “Nyonya, kartu merah sudah dibuka." Kali ini siapa lagi yang akan menjadi suaminya? Serena Ambrose, satu-satunya wanita yang tersisa di garis keturunan keluarga Ambrose yang merupakan keluarga yang sangat terkenal di Milan, Italia. Kakeknya memiliki ambisi untuk mendatangkan cucu perempuan pertama di Keluarga Ambrose. Tetapi, bukan itu masalahnya. Entah gosip dari mana Serena mendengar bahwa kakeknya akan menikahkannya sebanyak 15 kali hingga akhirnya akan mendapatkan cucu perempuannya. Serena tidak pernah percaya gosip tak masuk akal itu. Tetapi hal itu sirna ketika kakeknya menikahkannya lagi 2 minggu setelah Serena menikah dengan suami pertamanya. Lalu apakah gosip tentang suami ke-15 itu benar? Siapa pria yang akan menjadi suami ke-15 Serena? Lalu apa yang akan terjadi dengan semua suami Serena ketika orang dari masa lalu Serena kembali hadir?

Il la fixa longuement. Trop longuement. Le cœur de Dolores cognait contre sa poitrine. Mais elle ne baissa pas les yeux. Pas devant lui. Pas ici. Pas maintenant. Alexander Manchester. PDG insupportablement charismatique. Froid. Arrogant. Intouchable. Le genre d’homme devant qui tout plie… sauf elle. Son regard était une lame. Tranchante. Invasive. Elle chercha un doute, un frémissement, un signe de faiblesse. Rien. Juste la détermination glacée d’un homme habitué à obtenir ce qu’il veut. — Je dois assister à une réunion pour le partage des parts de l’entreprise familiale, la semaine prochaine. Ma fiancée est coincée à l’étranger. Y aller seul serait mal vu. Mes parents ne doivent rien savoir. Et je déteste perdre la face. Sa voix était calme, basse, presque dénuée d’émotion. Mais chaque mot tombait lourd, chargé d’un enjeu qu’il ne nommait pas. Elle ne répondit pas. Son silence n’était pas du vide — c’était une tempête contenue. Il s’approcha. Lentement. Sa présence semblait s’étendre, engloutir l’espace. Chaque pas était calculé. Chaque geste, mesuré. Du bout des doigts, il frôla le bord de son bureau. Juste assez pour marquer un territoire. — Sois ma femme. Pour 15 jours. Et je triple ton salaire. Tu viens avec moi. Tu souris. Tu joues le rôle. Et dans 15 jours, on oublie tout. Il lâcha ça comme une bombe à retardement. Puis attendit. — C’est une blague ? Sa voix fendit le silence, un brin d’ironie accroché à l’incrédulité. — Est-ce que j’ai l’air de plaisanter ? Son regard l’écrasa. Aucune échappatoire. Aucune équivoque. Elle aurait pu dire non. Elle aurait dû dire non.