Karma Tower

The day I went into labor with the twins, I bribed the family doctor to shoot me up with every heavy-duty suppressant he could get his hands on. Anything to stall the birth. Why? Because in my last life, Vincent—my husband, the Don—claimed to have a low sperm count. To guarantee an heir, he lined up ten mistresses and told the whole house: whoever popped out a son first, her kid would be the next Corleone Don. He promised if I delivered first, he'd ditch the others. Said our baby would inherit the throne. I bought every word. When I found out I was carrying twins, I couldn't stop shaking—I thought I'd won. But after I gave birth, he tossed me and the babies into the freezing wine cellar and locked the place down. "Lucy came from nothing. I just wanted to give her kid a name. You started rumors, pushed her into despair, and now she's dead—her and the baby. You're vile. Not fit to be the Don's wife. Think about what you've done. I'll open the door in three days." Then he had the butler seal it shut. What he didn't know? That night, the cellar caught fire. Me and my babies? Burned alive. When I opened my eyes again, I was back—right before labor. This time, I'm not staying. Soon as I deliver and get back on my feet, I'm taking my kids and disappearing for good.

"Apa kau mencintai aku? Bagaimana dengan Yuni?" Abizhar tak langsung menyahut. Diamnya untuk sesaat sudah menjadi jawaban yang jelas bagi Shelina. "Aku.. Tentu aku mencintaimu, tapi soal Yuni... Keadaannya rumit. Aku harus tahu keadaannya bagaimana, apakah dia masih membutuhkan aku..," kata Abizhar terdengar kikuk. "Kau harus mengerti aku, Shelina." "Baru kusadari akulah duri dalam hubungan kalian," sahut Shelina pilu. "Aku tidak mau lagi memaksamu untuk mencintai aku. Sekarang Yuni lebih membutuhkanmu daripada aku." Demi sebuah tanah dan jabatan, Abizhar rela mengorbankan kebebasannya dengan menikahi Shelina yang terobsesi padanya. Akankah dia mencintai istrinya? Atau dia kembali pada mantan kekasihnya yang juga simpanannya selama dia menjadi suami Shelina?

Aku seorang janda. Malam itu, dalam keadaan setengah sadar, aku berniat pergi ke kamar mandi, tapi aku menemukan pintu kamar putraku yang berusia 18 tahun sedikit terbuka. Dari dalam, terdengar suara napas terengah-engah yang samar ….

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.

Kakak sepupu pacarku baru saja bercerai dan tinggal sementara di rumah pacarku. Dia sedang hamil besar dan membawa serta anaknya yang berusia 5 tahun. Dengan sikap seolah-olah semuanya sudah menjadi haknya, dia menganggap pacarku sebagai sandaran hidupnya dan menunjukkan ketidaksukaannya padaku. Dia merasa bahwa aku telah "merebut" adik sepupunya. Suatu hari saat acara keluarga, putranya tiba-tiba menyiramkan minuman ke arahku dan berseru, "Kamu nggak boleh merebut ayahku!"

Aku dan Rama sudah berpacaran selama sepuluh tahun. Saat aku merawat ibunya yang sakit meskipun diriku sendiri sedang demam tinggi, dia malah menemani Sinta yang patah hati sambil mabuk-mabukan. Saat aku dimarahi habis-habisan oleh bos di kantor, dia malah sibuk menjaga Sinta yang sedang sakit karena haid. Ketika kabar duka tentang kematian ibuku datang, aku mencoba menghubunginya, tetapi ponselnya mati. Setelah berusaha mencari kesana kemari, aku baru tahu kalau dia sedang ada di acara kelulusan Sinta. Akhirnya, aku menyerah. Namun, Rama tidak mau melepasku. Dia memohon dengan mata sembab agar aku memberinya satu kesempatan lagi.

Nafkah adalah hal yang wajib dipenuhi oleh seorang suami terhadap istri dan anaknya. Namun bagaimana jika seorang suami menceraikan istrinya, lalu dia meminta kembali nafkah yang pernah dia berikan pada istrinya selama tiga tahun pernikahan? Itulah yang dirasan Mirna, setelah diceraikan suaminya, Mirna justru dituntut untuk mengembalikan seluruh nafkah yang pernah Fahmi berikan. Tak hanya itu. Bahkan handphone jadul dan juga uang maharnyapun dia minta kembali. Hingga akhirnya Mirna menyetujui untuk mengembalikan apa yang diminta suaminya terapi dengan syarat sang suami harus mengembalikan semua apa yang Mirna berikan termasuk keperempuanannya. Namun ditengah perjalanan, Fahmi meenyerah, dia sadar apa yang terbuat hanya karena permintaan selingkuhan yang masih SMA yang terus memanfaatkan dan ingin menguasai harta nya. Dia menyesali perbuatannya dan ingin kemabli kepada Mirna, tetapi keputusan Mirna sudah bulat bahkan setelah mereka resmi bercerai, Ibu Fahmi sudah menjodohkan Mirna dengan sepupu Fahmi sendiri.

My boyfriend said that art held no restrictions, so he used my provocative paintings to enter a competition. Amidst a row of classic ceramic figurines, I became famous. He shot to fame, landing in the top ten of trending searches, while I was humiliated by the entire internet and mocked as a “ceramic influencer.” When I confronted him, he looked at me with disappointment. “They don’t understand art, and neither do you? I thought you would support my work, but I didn’t expect you to stir trouble! You’re so immature!”

À quatre mois de grossesse, mon mari, obstétricien, m'a accompagnée pour récupérer les résultats de l'examen prénatal. Son sourire s'est figé en voyant le rapport, et il m'a forcée à avorter. Je suis restée stupéfaite : le médecin traitant venait pourtant de dire que le bébé était en parfaite santé ! J'ai libéré mon bras et l'ai interrogé : « Pourquoi avorter ? » Il n'a pas répondu, mais a pris rendez-vous pour l'avortement. Voyant que je voulais m'enfuir, il m'a agrippé le bras : « C'est absolument impossible de garder cet enfant ! » Protégeant mon ventre, j'ai vite appelé mes parents, eux aussi obstétriciens. Mon père, qui m'a toujours chérie, a levé le poing pour frapper mon ventre. Ma mère, le visage terrifié, a secoué frénétiquement la tête : « Non, ça ne va pas. » « Enfermez Amélie avec quelques hommes. » Je ne comprenais pas pourquoi ils voulaient supprimer mon bébé ainsi. J'ai tenté de m'enfuir. Mais ils m'ont enfermée dans une pièce sombre. Voyant le sang couler, j'ai su que mon bébé était perdu. Ma mère est venue me chercher en souriant. Je l'ai suppliée de m'expliquer pourquoi ils m'avaient fait ça. Sans répondre, elle m'a envoyée dans un hôpital psychiatrique. Je suis morte après d'innombrables souffrances dans cet hôpital. En rouvrant les yeux, j'étais de retour au jour où nous devions récupérer le rapport prénatal. Mon mari m'a souri : « Chérie, c'est notre premier enfant. J'attends avec impatience le jour de sa naissance. »

Najwa Asyifa, perempuan berusia 26 tahun yang sudah menikah selama dua tahun dengan Fabian Rizki yang lebih tua enam tahun dibanding dirinya. Pernikahan itu awalnya indah. Namun, semenjak kehadiran Ibu mertua dan adik ipar yang ikut tinggal bersama mereka, keadaan akhirnya berubah. Puncaknya, ketika Najwa mendapat sebuah kabar buruk. Sang suami membawa wanita lain ke rumahnya dan mengakui wanita itu sebagai istri kedua. * Kau bilang, aku tak bisa tanpamu, Mas. Ah, Benarkah? Ku rasa, itu terbalik. Bukankah, justru kau yang tak bisa tanpaku?