Matan Ta'lim Muta'alim

Alors que nous étions sur le point de partir pour le parc d'attractions, mon petit ami Bêta, Davy Carrelle, a apporté avec lui une mère et sa fille. Mais il manquait justement une place dans la voiture. Davy m'a alors demandé de descendre pour leur céder la mienne. Il a déclaré, d'un ton détaché : « Laura a du mal à s'occuper de son enfant seule. Laisse-les monter, je reviendrai te chercher plus tard. » Je suis descendue calmement, suivant des yeux le véhicule qui s'éloignait lentement de la meute. Trois heures plus tard, ils étaient bien arrivés au parc, où ils ont participé à un dîner-spectacle avec feux d'artifice. Quand mon meilleur ami a interrogé Davy sur son retard à venir me chercher, celui-ci était occupé à aider Laura à allumer un feu d'artifice. Visiblement pas pressé, il a même lâché, négligent : « Pourquoi si pressé ? Rébecca ne m'en voudra pas. Un peu de baratin, et elle oubliera sa crise. » Oui, la colère n'avait que d'effet sur ceux qui tenaient à nous... Si mon père, ma mère et mon frère s'en moquaient de moi, peu importe. Mais que Davy, lui aussi, m'ignorait à ce point… Alors, il était temps de quitter définitivement cet endroit qui ne m'apportait plus que chagrin...

Lorsque le criminel m’a attaquée et tuée, mon père, expert en détection criminelle, et ma mère, médecine légiste en chef, accompagnaient ma sœur Lyne qui participait à un match de tennis. Le criminel, qui avait été arrêté par mon père, cherchait à se venger de lui. Il m’avait coupé la langue avant de s’emparer de mon téléphone portable. Il a composé le numéro de mon père, il a répondu d’un ton glacial avant de raccrocher : « Quoi qu’il se passe avec toi, le match de ta sœur Lyne aujourd’hui est le plus important ! » Un rire ironique s’est échappé des lèvres de ce criminel : « Je pensais qu’ils préféraient leur fille biologique, mais il semble que j’avais tort. Apparemment, j’aurai dû kidnapper ta sœur Lyne. » Sur les lieux de l’accident, mes parents étaient secoués par l’horreur du corps retrouvé. Ils se sont figés, leur esprit n’arrivant pas à assimiler l’image macabre devant eux. Mais jamais, ils n’avaient imaginé que cette victime difforme et torturée, pouvait être leur propre fille.

Alvan tanpa sengaja bertemu dengan seorang gadis cantik yang baru saja mengalami kecelakaan. Akan tetapi, gadis itu ternyata hilang ingatan. Hal ini membuat keluarga Alvan yang memang alim dan baik--menampungnya dan memberinya nama Aulya. Namun, Ibu Alvan tiba-tiba meminta sang putra untuk menikahi Aulya agar tidak terjadi salah paham. Lantas, bagaimana kisah Alvan dan Aulya selanjutnya?

En valait-il la peine de vivre , si sur cette terre tu ne comptes pour personnes même pas pour ce qui t'on mis au monde , en valait-il la peine si toute ta vie n'est que souffrance et déception ? Est ce que cela vous arrive des fois de crié ‹‹je suis là fille la plus heureuse du monde , même de la terre entière›› , si oui ,moi aussi j'aimerais crié ces huit mots mais je pense qu'il en faudrait vraiment vraiment beaucoup d'années . Car ce mots me dit qu'il n'est pas près pour passer passé par les portes de mon cœur et sortir haut les mains par ma bouche .

Setelah tiga tahun mengabdikan masa mudanya untuk berbakti pada suami yang sangat dicintainya, akhirnya malam itu Rania dipaksa pergi dari rumah yang Ia tinggali dengan suaminya. Ia dikhianati, dicerai dan diusir suaminya sendiri tanpa boleh membawa sepeser uang dan harta benda, padahal saat itu kista tengah bersarang di rahimnya. Setelah sepuluh tahun berlalu Rania dan mantan suaminya bertemu kembali dalam keadaan yang jauh berbeda. Rania yang telah sukses dalam karir, sementara mantan suaminya tengah terpuruk karena kehilangan pekerjaan yang dulu selalu dibanggakannya. Tidak tanggung-tanggung, berbagai macam kesialan dan kehancuran datang silih berganti mewarnai kehidupan mantan suami dan istri barunya. Bagaimanakah Rania membalas perlakuan kedua manusia pengkhianat itu? Karena dengan apa yang dimilikinya sekarang, Rania bisa melakukan apapun, jika dia mau...

Mon frère me détestait et souhaitait ma mort. J’ai pleuré et je lui ai demandé : « Ne suis-je pas ta propre sœur ? » Il a ricané : « Je n’ai pas de sœur. » Cette nuit-là, j’ai été renversée par une voiture. Il est devenu fou.

"Kamu harus menikah dengan Rama, Anggi! Gak ada penolakan. Ini perintah Papi!" tegas Broto kepada anak semata wayangnya, Anggita Azzahra. Anggi membulatkan mata karena terkejut. Wanita itu tidak pernah menyangka jika Broto akan memintanya menikah dengan Rama. Yang kata ayahnya dia adalah anak sahabatnya sekaligus kakak angkatnya. "Gak! Aku gak akan pernah mau nikah sama Rama," tolak Anggi. Dia tidak pernah bermimpi menikah dengan pria itu, bahkan meski Rama adalah pria terakhir yang ada di muka bumi. "Ini perintah!" tegas Broto lagi. "Sekali gak, tetap gak, Pi!" "Kalau kamu gak mau menikah dengan Rama, nama kamu Papi terpaksa akan Papi coret dari daftar ahli waris dan semua harta milik Papi akan jatuh ke tangan Rama!"  Anggita Azzahra terpaksa harus menerima perjodohan dengan Rama Wijayanto karena  dirinya diancam tidak akan diturunkan harta waris sang ayah. Bagaimana kisah rumah tangga antara Anggita si wanita penyuka kehidupan malam dengan Rama si pria alim lulusan pesantren serta penghafal Al-qur'an? Apakah kisah cinta mereka akan tertulis indah sebagai takdir mereka? Ataukah justru akan ada permasalahan-permasalahan yang akan membuat keduanya berpisah karena memiliki egonya masing-masing?

Pagmamahalang langit at lupa. Ganyan kung ilarawan ni Hershey Mae Mendoza ang pangalawa niyang pag-ibig na si Frich Yuan Lim Guerrero, pinsan ng dati niyang kasintahan na si Alex. Kabilang lamang sa ordinaryong pamilya sa probinsya ng Cavite si Hershey. Mula naman sa kilalang angkan ng mga bilyonaryo sa China ang pamilya ni Yuan kaya malaki ang pagtutol ng mga magulang nito sa pagmamahalan ng dalawa. Para sa mga magulang ni Yuan, ay dapat mayamang babae rin ang makatuluyan niya na salungat sa estado ng buhay ni Hershey, kaya naging malaking hadlang ang mga ito sa kanila. Nagsimula ang istorya nila Hershey at Yuan nang magkaroon ng pagkakataong mag-aral ang dalaga sa De La Salle University-Dasmariñas, isa sa pinakasikat na paaralan sa Pilipinas na tanging mayayaman lamang ang may kakayahang makapag-aral. Sa pag-aakala ni Hershey na si Alex na ang kanyang tunay na pag-ibig ay nakaramdam siya ng labis na kalungkutan at pagkabigo nang magkasakit ito sa puso at napili siya nitong iwan at umalis ng bansa. Nagkahiwalay sila at doon niya nakilala si Yuan, na nabigo rin sa kanyang dating pag-ibig na si Hani. Nagtagpo ang landas nila Hershey at Yuan sa hindi inaasahang pagkakataon. Naging sandalan nila ang isa’t isa at hinilom ng pagmamahalan nila ang mga puso nilang labis na nawasak. Subalit ang relasyong unti-unting nabuo ay nagdulot lamang ng napakaraming balakid. Paulit-ulit kasing pinamumukha ng kapalaran sa dalawa ang agwat ng estado nila sa buhay at ng mga taong nais manggulo sa kanilang pag-iibigan, mga trahedyang hindi inaasahan at pag-asang panandalian lang. Paano kung bumalik ang pag-ibig nila mula sa nakaraan, at handang kalabanin ang kasalukuyan? Ipaglalaban ba nila ang kanilang pagmamahalan? Patuloy pa rin kaya silang kakapit sa pag-iibigang pinagbabawal? O hahayaan nalang nilang sumaya ang isa't isa sa piling ng iba?

Cerita tentang Rania untuk menyadari bahwa kebahagiaan masih ada dalam hidupnya walau dengan liku yang panjang. Orang tua dan kedua adiknya meninggal bersama, pada hari dan waktu yang sama. Dia diangkat anak oleh adik dari ibunya yang seorang petinggi militer saat berusia 18 tahun. Keluarga kandung dari ayahnya menuduh Rania tak lagi ingat mereka karena sudah ada dalam keluarga ‘berada’. Orang-orang di sekitarnya tak pernah menghargai kerja kerasnya untuk meraih cita-cita karena di anggap menumpang nama dari Mama angkat yang berasal dari keluarga produser film. Keinginan untuk menikahi teman masa kecilnya harus pupus saat ia gugur dalam tugasnya sebagai abdi negara. Inilah kisah Rania Aprilia saat mencari alasan mengapa ia tetap dihidupkan saat semua alasannya untuk hidup diambil darinya. Bergembiralah, Orang yang meninggal tidak ingin mereka yang ditinggal menderita terlalu lama.” (Lim Ju-Kyung – True Beauty 2020)

Mes parents, parmi les plus riches du pays, jouissent d’une réputation nationale en tant que philanthropes renommés. Pourtant, toute dépense de plus de cinq euros devait faire l’objet d’une demande formelle auprès d’eux. Quand le médecin m’a appris que mon cancer était en phase terminale, j’ai rassemblé tout mon courage pour leur demander 100 euros. Résultat : trois heures d’humiliation. « À ton âge, tu veux vraiment me faire croire à un cancer ? Trouve une excuse plus crédible pour demander de l’argent. » « Tu sais qu’avec 100 euros, des enfants dans les régions pauvres pourraient survivre longtemps ? Même ta sœur adoptive est plus raisonnable que toi. » À bout de force, traînant mon corps malade, j’ai marché plusieurs kilomètres pour retourner dans mon sous-sol étroit et sale. Et sur le chemin, sur un écran géant d’un centre commercial, je les ai vus : mes parents, souriants, dépensant une fortune pour offrir Disneyland à ma sœur adoptive. Les larmes que je retenais depuis longtemps se sont mises à couler. 100 euros ne suffisaient même pas pour une séance de chimiothérapie. Je voulais seulement acheter une tenue neuve pour partir dignement.