Mpreg Birth Fanfic Push

‘สักวันเราจะไปอยู่ตรงนั้นให้ได้’ ‘บนป้ายใหญ่ ๆ นั่นนะเหรอ?’ ‘อื้อใช่แล้ว’ ใบตอบรับผู้ที่ผ่านเข้ารอบออดิชั่นและผ่านการคัดเลือกไปเป็นศิลปินในสังกัดมีเพียงแค่ห้าคนจากผู้สมัครนับแสน หนึ่งในนั้นมีชื่อหวังอวี้เฟิง เหลียนฟางยังจำได้ว่าในวันที่ความฝันของอวี้เฟิงเริ่มต้นขึ้น วันนั้นเขาเองก็ร้องไห้ไปมากเพียงใด ทั้งดีใจแล้วก็…สับสน ที่ตรวจครรภ์ยังกำอยู่ในมือเหลียนฟางหลบมันเอาไว้ไม่ให้เขาเห็นมันขึ้นสองขีดไม่ว่าจะตรวจกี่ครั้งมันก็ยังขึ้นชัดเจนเหมือนเดิม เพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงของอวี้เฟิง เหลียนฟางจึงโกหกไปว่าตัวเองท้องกับผู้ชายคนอื่น ไม่รู้เลยว่าคำโกหกนั้นจะสร้างบาดแผลลึกและความเคียดแค้นให้กับเขา...

ความรักของพวกเขาเบ่งบานในฤดูฝน เติบโตในฤดูหนาว และแตกสลายในฤดูร้อน เคยบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรทั้งๆที่ใจแม่งโคตรเจ็บไหม? เคยแสร้งทำเป็นลืมทั้งๆที่จำได้ทุกอย่างไหม? หรือเคยเอาแต่ผลักไสทั้งที่ใจโคตรจะรักไหม? ถ้ายังไม่เคยเดี๋ยวไวน์กับคิมหันต์จะทำให้เคยเอง เรื่องย่อ... คิมหันต์ไม่ใช่หมาวัดหรือเจ้าชายขี่ม้าขาวแต่เป็นนักรบเดินเท้าที่ไม่มีเหี้ยไรเลยนอกจากมอไซค์เก่าๆ ชีวิตค่อนไปทางสมบุกสมบัน แต่ดันแอบชอบเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง ชื่อไวน์ ไวน์เองก็ไม่ใช่ดอกฟ้า เขาเป็นหนอนหนังสือบ้านจนคนธรรมดา กำลังยืนงงหลังจากได้ยินเสียง'ปุ๊ด' ขณะเดินทางกลับบ้าน ใครปุ๋งวะ? "โทษที พอดีกินไข่ต้ม" และนั่นคงเป็นการพบกันครั้งแรกของพวกเขาสองคน

คีย์จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆก็มีเด็กน้อยที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาแล้วเรียกเขาว่าปะป๊า ทั้งๆที่ตัวเขานั้นก็ไม่มีแฟนหรือมีภรรยา ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย ทำไมถึงมาเรียกเขาว่าปะป๊าแบบนี้

"ไม่ว่าจะทำอย่างไรจัดการในรูปแบบไหนฉันก็ต้องเอานายมาเป็นเด็กของฉันให้ได้!!!" "ทานโทษนะพอดีเป็นคนชอบความอิสระไม่นิยมมีโซ่คล้องคอ!"

จ้าวอู่ฉี อ๋องผู้เกรียงไกร ต้องเผชิญกับการสูญเสียครั้งใหญ่ เมื่อ “ซูเยี่ยน” ชายาผู้เป็นดั่งดวงใจหายสาบสูญไปหลังจากการศึกใหญ่ ท่ามกลางความโศกเศร้าและหน้าที่ที่ต้องแบกรับ จ้าวอู่ฉียังคงต่อสู้เพื่อปกป้องแผ่นดินและค้นหาความจริงเกี่ยวกับการหายไปของชายาหลายปีผ่านไป ระหว่างปฏิบัติภารกิจสำคัญ จ้าวอู่ฉีกลับได้พบชายผู้หนึ่งที่มีใบหน้าเหมือนซูเยี่ยนทุกประการ ทว่าบุรุษผู้นั้นกลับใช้ชื่อ “ไป๋ซือเฟิง” และไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับอดีตของตนเอง ความสงสัยและหัวใจที่ไม่อาจปฏิเสธ ทำให้จ้าวอู่ฉีพยายามทวงคืนชายาอันเป็นที่รัก ความทรงจำที่หายไปของซูเยี่ยนและความรักที่ไม่เคยเลือนรางนำพาพวกเขากลับมาสู่จุดที่หัวใจต้องเลือก ความรักและความภักดีจะนำทางให้พวกเขากลับมารักกันอีกครั้งได้หรือไม่ หรือโชคชะตาจะผลักดันให้พวกเขาต้องแยกจากกันตลอดกาล...

ศิลาเป็นเเฟนกับคิวมา7ปี วันหนึ่งเขาเล่นพนันเเพ้ไม่มีเงินจ่ายบอดี้การด์ของพายุไม่ให้ออกจากร้าน ถ้าจะออกให้เอาของมาจำนำถึงจะออกได้ ศิลาโวยวาย พายุที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัว บอดี้การ์ดเข้ามารายงาน เขาจึงลุกขึ้นไปดูด้วยตัวเองก็เห็นศิลาเพื่อนร้ก พายุยิ้มมุมปาก มองศิลา ไม่คิดว่า มาเฟียอันดับต้นของ ของประเทศมหาเศรษฐี ถึงได้สภาพเป็นเเบบนี้ ยาจกชัดๆ ศิลา:พายุ พายุ:อืมกูเอง ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อนรัก มึงสบายดีไหมศิลา พายุ:ฉันต้องการคุยกับศิลาเป็นการส่วนตัว คีริน: เเต่... นายครับ พายุ:ไม่มีเเต่ ออกไป คีริน:ครับนาย พายุ:ฉันได้ข่าวว่านายเล่นพนันเเพ้เหรอ ศิลา:อืม กูเล่นพนันเเพ้ พายุ:อืม เห็นเเกที่กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน กูมีข้อเสนอให้มึง ศิลา: ข้อเสนอ อะไร พายุ :กูได้ข่าวว่าเเฟนมึงสวยที่สุด เห็นเขาลือกัน กูอยากเห็นเเฟนมึงพามาให้กูดูหน่อยสิ มึงอย่าทำหน้าเเบบนั้นสิ เเค่ดูเฉยๆน่า อย่าคิดมากเลย

“ฉันไม่เคยให้ความหวังเธอ มีแต่เธอที่คาดหวังไปเอง” นั่นคือคำพูดของเขา คนที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสองปี “ครับ พลับผิดเองที่หวังมากไป”

จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี

พยัคฆ์ร้ายมากวิชา เลื่องลือโจษจัน เอามาอยู่ใกล้ตัว มันจะยอมเชื่องเก็บเล็บเก็บเขี้ยวจริงหรือ?

'เฟย' นักศึกษาคณะนิเทศเอกภาพยนต์กำลังดูซีรีส์วายเพื่อหาข้อมูลในการทำโปรเจคหนังสั้น ทว่าเขากับต้องตายด้วยอาการหัวใจวาย แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับได้ไปเป็นเกิดใหม่เป็นตัวละครในซีรีส์วายเรื่องนั้นซะนี่