Mpreg Painful Birth Fanfiction

"Kevin, let's get a divorce." The man on the phone was silent for a moment, then a cold laugh was heard. "Jessica, what other tricks are you playing?" Kevin asked. Jessica closed her eyes and said calmly, "Kevin, I'll wait for you at home." After hanging up the phone, Jessica, who was leaning against the wall, fell down because she was so weak. The heavy rain outside the corridor came in because of the wind and wet her body. She gripped her phone and bit her sleeve while crying silently. Kevin was stunned when the phone call suddenly ended. Jessica had been fighting a cold war for a year and was reluctant to get a divorce. Why did she suddenly change her mind today?

"ไม่ว่าจะทำอย่างไรจัดการในรูปแบบไหนฉันก็ต้องเอานายมาเป็นเด็กของฉันให้ได้!!!" "ทานโทษนะพอดีเป็นคนชอบความอิสระไม่นิยมมีโซ่คล้องคอ!"

Walking through the park, Aiden Warner needed some air. His newest research had all but ground to a halt, frustrating him. Looking up from his feet his eyes found her, drawn like a magnet. Annalita Taylor was sat enjoying the gentle breeze mixing with the warmth of the sun as she prepared her graduation speech. Aiden had made it his mission to find out all he could about the girl who was taking over his thoughts. When he discovered that she would be graduating summa cum laude in biochemistry he used it as the perfect excuse to have her near him. Annalita couldn't believe her luck. She had been offered a position at the countries leading pharmaceutical and research facility, without even applying. According to the email , Warner Labs automatically offer a place to the top graduate from Winston University. Excited as she was there was one problem. She had read articles about the elusive CEO, Mr Warner. He came across as cold, closed off and possibly hard to work for. His handsome face would not be able to make up for an awful work environment. Will Annalita allow herself to be charmed by her boss or will Aiden face rejection from his new obsession?

จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี

ศิลาเป็นเเฟนกับคิวมา7ปี วันหนึ่งเขาเล่นพนันเเพ้ไม่มีเงินจ่ายบอดี้การด์ของพายุไม่ให้ออกจากร้าน ถ้าจะออกให้เอาของมาจำนำถึงจะออกได้ ศิลาโวยวาย พายุที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัว บอดี้การ์ดเข้ามารายงาน เขาจึงลุกขึ้นไปดูด้วยตัวเองก็เห็นศิลาเพื่อนร้ก พายุยิ้มมุมปาก มองศิลา ไม่คิดว่า มาเฟียอันดับต้นของ ของประเทศมหาเศรษฐี ถึงได้สภาพเป็นเเบบนี้ ยาจกชัดๆ ศิลา:พายุ พายุ:อืมกูเอง ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อนรัก มึงสบายดีไหมศิลา พายุ:ฉันต้องการคุยกับศิลาเป็นการส่วนตัว คีริน: เเต่... นายครับ พายุ:ไม่มีเเต่ ออกไป คีริน:ครับนาย พายุ:ฉันได้ข่าวว่านายเล่นพนันเเพ้เหรอ ศิลา:อืม กูเล่นพนันเเพ้ พายุ:อืม เห็นเเกที่กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน กูมีข้อเสนอให้มึง ศิลา: ข้อเสนอ อะไร พายุ :กูได้ข่าวว่าเเฟนมึงสวยที่สุด เห็นเขาลือกัน กูอยากเห็นเเฟนมึงพามาให้กูดูหน่อยสิ มึงอย่าทำหน้าเเบบนั้นสิ เเค่ดูเฉยๆน่า อย่าคิดมากเลย

เมื่อฟิลิปป์นักธุรกิจชื่อดังที่เงียบขรึม(เบื้องหลังอันดำมืด)ต้องมาเจอกับนักศึกษาที่แสนจะกวนประสาทอย่างนิวตัลเขาจะทำเช่นไร

'เฟย' นักศึกษาคณะนิเทศเอกภาพยนต์กำลังดูซีรีส์วายเพื่อหาข้อมูลในการทำโปรเจคหนังสั้น ทว่าเขากับต้องตายด้วยอาการหัวใจวาย แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับได้ไปเป็นเกิดใหม่เป็นตัวละครในซีรีส์วายเรื่องนั้นซะนี่

พยัคฆ์ร้ายมากวิชา เลื่องลือโจษจัน เอามาอยู่ใกล้ตัว มันจะยอมเชื่องเก็บเล็บเก็บเขี้ยวจริงหรือ?

คีย์จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆก็มีเด็กน้อยที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาแล้วเรียกเขาว่าปะป๊า ทั้งๆที่ตัวเขานั้นก็ไม่มีแฟนหรือมีภรรยา ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย ทำไมถึงมาเรียกเขาว่าปะป๊าแบบนี้

I put my t-shirt down, my hands shaking. I try to ignore them and stare at my reflection in the mirror. My hair color is dark brown and a vague hint of golden. My dad used to say that my eyes are ocean blue. A guy in my history cl once said that I had perfect s. Another guy said that I had a great body. They wanted to date me. And I dated few of them. I brush my fingers in my forehead. Then my dark, thick eyelashes. The side of my nose. My s. I run my hand at my neck, then across my collarbone. Am I beautiful? Honestly, I don't know. Maybe I'm not. "You were wrong, Angelina Valentine." A voice inside my head suddenly whispers. "Calm down, Angel," another voice whispers. It's the voice I loved. His voice is fading away. My hands start shake again, my breath rapidly quickening. I am losing control. I have to do something. "Goddammit!" I punch the mirror with my fist. It shatters into thousand pieces. My reflection has shattered into thousand pieces, too. The mirror now looks to me like an art. And my bloody knuckles. "I am sorry, Edwin. I can't promise you anymore, because you left me." I bite my to stop myself from crying. I won't cry. What's the point of crying? My sixth sense is suddenly alert. Somebody is watching me. I spin around. A guy is standing in front of the door, leaning against it. He wears a tight blue shirt, the sleeves folded. His black hair is ruffled and his hands are folded across his chest. The probable most amazing thing about him is his eyes. They are dark green. They are dangerous, beautiful and incredibly unreadable. And they are watching me.