Scooby-doo Cartoon Van

Si Shuen de Marcel ay nag-alay ng kanyang buhay bilang isang full-time na maybahay, ang tanging kasama ng negosyanteng si Diovanni Al Tiera de Marcel. Ang kanyang buhay ay puno ng katapatan at tungkulin, hindi lang bilang asawa kundi pati na rin bilang manugang. Bagama't hindi sila nagkaroon ng anak, ibinuhos ni Shuen ang lahat ng kanyang pagmamahal at atensyon sa kanilang pagsasama, at inalay ang lahat ng kanyang sarili kay Diovanni. Ngunit, isipin mo ang gulo sa kanyang puso nang isang umaga, siya ay nagising sa isang pagbubunyag na napakalalim na maaaring magwasak sa kanyang pinaniniwalaan at pinahahalagahan. Paano kung ang mga katotohanang kanyang pinanghawakan at ang buhay na kanyang iningatan ay isa lamang malaking pagpapanggap?

"Papa berencana memindahkan Ghea ke Milan." Jeda nya. "Mungkin beberapa waktu yang lama, Ghea akan tinggal disana." Lanjut nya. Nafas Derren dan Andre tercekat mendengar ucapan Papa nya. Sedangkan Lia diam terpaku. Lalu, bagaimana akhirnya? Apakah Lia menyetujui, dan pergi ke Milan? Bagaimana dengan Kedua abang tersayang nya yang masih tak rela di tinggal pergi untuk ke dua kali nya? Dan, Bagaimana kelanjutan Lia saat berada di Milan? itu pun kalo menyetujui nya. By. elvzr368

Narasya Zhalea seorang psikolog handal yang punya kehidupan sempurna di mata banyak orang. Namun siapa yang menyangka dia punya masa lalu buruk yang menjadikannya trauma berkepanjangan seumur hidup. Selama sepuluh tahun hidup dalam pelarian panjang dan melelahkan demi melupakan sang masa lalu, akhirnya Naras berhadapan juga dengan si pembuat trauma, Danuarta Bagaskara. Sudah waktunya untuk Naras berhenti berlari dan mulai menaklukkan lukanya. Namun, ternyata jiwanya belum siap sepenuhnya hingga ia mengalami koma karena syok. Di dalam komanya itu Naras kembali ke masa lalu dan menyaksikan banyak hal yang terlewatkan. Lalu apa yang terjadi berikutnya? Apakah Naras segera sadar? Tentu saja semua akan terjawab di dalam novel Evanescent ini. "Evanescent, berarti cepat berlalu dari ingatan. Bukan tentang melupakan seseorang tapi tentang bagaimana kita memilih untuk memeluk erat, memaafkan dan menerima trauma serta rasa sakit yang menjadi beban dalam hidup supaya segera berlalu." Narasya said. "Cinta sejati akan bertemu kembali tidak peduli seberapa lama dan seberapa jauh mereka tak dipertemukan." Danuarta said.

Après dix ans de mariage, Léa découvre qu’Alexandre, son mari charismatique et impitoyable, veut divorcer… et qu’il la trompe depuis des mois. Humiliée mais déterminée, elle décide de ne plus être une victime. Entre manipulations, trahisons et affrontements, leur couple se transforme en un champ de bataille où amour et haine s’entremêlent dangereusement. Léa va devoir puiser dans ses forces pour déjouer les plans d’Alexandre et reprendre le contrôle de sa vie. Une histoire brûlante, pleine de suspense, de passion et de revanche.

Le jour où mes beaux-parents ont été kidnappés, mon mari était en train de cuisiner pour Céline Laurent, son premier amour. Je ne l’ai pas empêché d’aller jouer les bons samaritains, mais j’ai pris la peine d’appeler la police. Parce que j’avais vécu cette scène une fois déjà. Dans ma vie précédente, j’avais empêché mon mari d’aller voir son amour de jeunesse. Il avait alors retenu mes beaux-parents sur le départ, évitant ainsi le drame de leur agression. Mais son premier amour, elle, s’était coupée la main. La plaie s’était infectée, et elle avait dû être amputée. À l’époque, mon mari ne m’avait pas reproché un seul mot. Jusqu’à un an plus tard. Alors que j’étais enceinte et sur le point d’accoucher, il m’a attirée sur une falaise isolée avant de me pousser dans le vide. « Si tu ne m’avais pas empêché d’aller voir Cécile cette nuit-là, rien de tout ça ne serait arrivé ! Tout est de ta faute ! » « Pourquoi est-ce Cécile qui a dû être amputée ? C’est toi qui aurais dû mourir ! Sale vipère ! » Je suis tombée dans le vide, emportant avec moi l’enfant que je portais, morte avec une haine inextinguible. Cette fois-ci, mon mari est parti comme il l’avait voulu, pour s’occuper de son premier amour. Mais à son retour, il s’est effondré à genoux, vieilli de dix ans en une nuit.

Laura Nicole was married to the oldest son of the Servaño, Hiro Servaño. Pero hindi kagaya niya na excited na maging asawa ang binata ay hindi nito gusto ang kanilang kasal. Kaya naman ay nagtiis si Laura na manatili sa piling nito sa pag-asang magugustuhan din siya ng binata kalaunan. Ngunit nagkamali siya dahil makalipas ang dalawang taon ay nag-file ng divorce ang kaniyang asawa. Masakit man ay tinanggap iyon ni Laura. Pinakawalan niya ang asawa kahit na nalaman niyang buntis na siya. Makalipas ang ilang taon ay muling nagkita ang dalawa. Walang ideya si Hiro na may anak si Laura. Ngunit mariin itong tinatanggi ng dalaga na siya ang ama ng bata. Ngunit hindi mapakali si Hiro kaya minabuti niyang alamin ang katotohanan. Sa ikalawang pagkakataon na sila ay magtatagpo, magawa na kayang buksan ni Hiro ang puso para sa dating asawa? O magawa pa kayang tanggaping muli ni Laura ang binata kahit na makalipas ang ilang taon ay nasasaktan siya dahil dito?

"Habis Mas Ivan siapa yang bakal nyusul nikah?" "Amanda ntar yang duluan nikah," kata Mas Ivan waktu itu. "Eh? Kok, aku, sih?" "Kamu pecicilan!" Lantas siapa yang menyangka, jika di hari sakral itu malah aku yang harus menikah dengan kakak sepupuku? Terkadang takdir memang selucu itu. Tak pernah terbayang sebelumnya, kalau jodohku cuma sejengkal. ** Kisah ini, bukan sekadar baper-baperan. Namun, mengulas tentang pernikahan sepupu yang terhalang tradisi, dilihat dari agama, kesehatan masyarakat dan dalam keluarga itu sendiri.

Sa isang malupit na lugar kung saan walang puwang para sa kabiguan, dahil ang kabiguan ay nangangahulugan ng dugo at kamatayan. Simple lang ang hamon. Survive and escape the claws of your doom. The race against death's door begins once you enter the door...

Lors du tremblement de terre, mon mari, Milo Alarie, capitaine de l'équipe de secours, m'a laissée derrière pour sauver son premier amour, Christine Bassot. Je ne l'ai pas empêché et l'ai laissé partir, car, dans une vie antérieure, face à la même situation, il avait choisi de sauver d'abord moi, enceinte de huit mois. Et Christine, en raison de l'intervention tardive, avait été ensevelie sous les décombres à la suite des répliques, mourant asphyxiée. Plus tard, le jour de mon accouchement, Milo m'avait emmenée devant sa tombe. Il m'avait regardée tomber à terre à cause de la douleur intense, ignorant mes supplications incessantes. « Jennifer, ça fait mal, n'est-ce pas ? Mais, tu sais, ce jour-là, Christine souffrait mille fois plus que toi sous les décombres ! » Je le regardais, incrédule, et il m'avait dit, impitoyable : « Ce jour-là, tu étais dans une zone de sécurité ! Si tu n'avais pas utilisé ta grossesse comme excuse, Christine aurait-elle manqué l'opportunité de secours optimale ? Elle a souffert à cause de toi, et maintenant, je veux que tu ressentes sa douleur ! » Il m'avait forcée à me prosterner devant la photo de Christine, mes douleurs s'intensifiant alors que je saignais abondamment. Finalement, j'étais morte à cause de complications pendant l'accouchement et une hémorragie. Lorsque j'ai rouvert les yeux, j'ai découvert que j'étais retournée à ce jour fatidique ! Cette fois, ni mon enfant, ni moi, ne compterions sur lui !

Prologue Hawak ang maliit na bag, nakatayo si Althea Santos, 20, sa harap ng marangyang tahanan ng pamilya Velasco. Para bang ibang mundo ang kaharap niya—malayo sa simpleng buhay sa probinsya. Kailangan niya ang trabahong ito, at ang pagiging kasambahay ng isang kilalang doktor ang tanging daan upang makatulong sa pamilya. Pagpasok niya sa sala, sinalubong siya ng bango ng mamahaling pabango at kinang ng chandelier. Ang bawat sulok ay parang larawan mula sa magasin, at halos hindi siya makapaniwala na dito siya maninirahan. “Ah, ikaw pala si Althea,” isang malalim na tinig ang umalingawngaw. Lumingon siya at napatigil. Isang matangkad, gwapo, at matipunong lalaki ang naroon—may malamig na tingin ngunit hindi maitatangging kaakit-akit. Si Dr. Adrian Velasco, 25, amo niya at isang respetadong doktor. “Y-yes, Sir,” sagot niya, pilit pinapakalma ang nanginginig na tinig. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso, hindi lamang dahil sa kaba kundi sa paraan ng pagtitig ni Adrian—parang binabasa ang kanyang buong pagkatao. Lumapit ito, mabagal at tiyak ang bawat hakbang. “Welcome sa Velasco residence. Sana makapag-adjust ka nang mabuti.” Kasabay ng banayad na babala ang isang maliit na ngiti na nag-iwan ng init sa dibdib ni Althea. Sa sandaling iyon, naramdaman niya ang tensyon—isang halong respeto, kaba, at hindi maikakailang kilig. Alam niyang hindi magiging ordinaryo ang mga susunod na araw. Sa ilalim ng bubong na ito, magsisimula ang kwento ng damdamin na susubok sa kanya—mga lihim, selos, kilig, at sakit na magbabago sa kanyang puso magpakailanman. ---