Short Story Using Intertextuality

“คุณหนูจะกลับเลยมั้ยครับ” “กลับเลย หงุดหงิดมาก” เสียงบ่นของนานี่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินปึงปังขึ้นรถไปโดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินตามไปติดๆ เมื่อกลับมาถึงคอนโด นานี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ไม่ได้ถอดแม้กระทั้งรองเท้า “คุณหนูอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมนมอุ่นให้” “ทีโอ ... นายทำอะไรอ่ะ” นานี่เอ่ยทั้งที่ไม่ยอมลืมตาเมื่อรู้สึกว่าบอดี้การ์ดคู่ใจกำลังทำบางอย่าง บอดี้การ์ดหนุ่มค่อยๆถอดรองเท้าส้นสูงออกจากขาเรียวก่อนจะเดินเอามันไปเก็บที่ชั้นเก็บรองเท้าสุดหรูของนานี่ “นายดูแลฉันดีกว่าเมียอีกเนอะ”

I did three years in prison for my wife, Lilian Parson. The day I got out, she handed me an envelope for her company's grand opening. Inside was a single dollar bill. For a second, I thought it was a mistake. Then I saw her colleague, Nathan Ramsey, holding his envelope—his also contained a single dollar. Relieved, I pushed my doubts aside. I smiled, stood by Lilian's side through the entire ceremony, the picture of a proud, supportive husband. That night, scrolling through Instagram, I saw Nathan's latest post. A photo of a check. [Congratulations to Lilian Parson on the grand opening! So generous—100 million as a gift!] The comments section exploded with envy and blessings, congratulating him and "the boss" on finally becoming a couple. Lilian offered no explanation. Instead, she hurried to draw a line between us. "You just got out of prison," she said coolly. "It's not a good look to go public right now. Let's keep our marriage a secret. In front of others, just call me your boss." Then she turned around and liked Nathan's post. I wiped the tears from my eyes, picked up my phone, and dialed the number of her greatest rival. "From now on, I work for you," I said.

The moment my roommate walked in, she used my locker. She claimed to have too many things and nowhere else to put them. I rolled my eyes. Why should I let her get her way? I was not her parent. She was no princess, but she acted like one. I was ready to argue, but she tossed 200,000 dollars at me. “At your service, Your Highness!”

My boy friend Caleb Ford's childhood sweetheart, Julia Leclair, is losing her hair from chemotherapy. So, he orders me to cut mine off and make her a wig. "Julia's allergic to synthetic wigs. You've been growing your hair for ten years—it's perfect." I refuse, but his friends tie me down. Someone shaves my head to the scalp, buzzing through my thick, glossy hair until nothing's left but a butchered mess. Julia sits in her wheelchair and laughs, saying I look like a toad. Caleb smiles and nods in agreement. He adds with a chuckle, "It's just some hair. Was that really necessary?" But back when I was bullied for having uneven, choppy short hair for six straight years, it was he who stood in front of me. He had his arms spread wide as he shielded me from harm. Now he's the one wielding the blade. One by one, their little circle chimes in. They tell me not to hold a grudge against someone who's sick. Caleb snaps impatiently, "Stop trying to talk sense into her. She can get lost! Did you see that fit she threw over a few strands of hair? It's not like they won't grow back." I turn around and walk away. I never look back. Later, I hear that Caleb begs for my forgiveness by kneeling his way up 9000 steps until his knees are ruined.

Olivia attended a wedding. The groom was her childhood best friend who she hadn't seen in years. The wedding stopped when he confessed he was in love with someone else. Worse still, he walked to Olivia and put his hands on her belly, "It's okay, honey. I will take care of you and our baby. " Olivia: WTH? What baby? ___ Back to pack, Olivia attends her long-lost friend's wedding, only to be stunned when he declares his love for someone else—her. And he insists they have a baby together. But Olivia is left questioning everything. In this gripping tale of love and betrayal, Olivia must uncover the truth amidst a web of secrets. Discover the unexpected twists that will change Olivia's life forever in this captivating story of love, friendship, and the baby she never saw coming ……

Le mariage d'un jeune couple se brise à petit feu à cause de l'attachement que la femme à pour son travail malgré l'amour qui les unit. Difficile pour elle d'être en même temps une femme au foyer et une femme d'affaires reconnue dans la société. Fatigué, son mari fait recours à une stratégie qui s'avérait être la pire de toutes les solutions pour résoudre le problême d'incompréhension qui détruit son mariage.

“หมอไฮน์” หมอหนุ่มไฟแรง สุภาพ อ่อนโยน เฉพราะบางคน เฉพาะบางเวลา เมื่ออยู่ในชุดกราวน์ หมอไฮน์คือแพทย์หนุ่มมากฝีมือในขณะที่อายุยังน้อย แต่เมื่อไหร่ที่อยู่นอกชุดกราวน์ หมอไฮน์คือ “เสือ” เมื่อตัวตนที่แสนน่ากลัวต้องปิดซ่อนเอาไว้ แม้ใจจะรักแต่กลับต้องผลักเธอออกจากชีวิต นั่นคือสิ่งที่เขาทำพลาด

Hidup Gadis berubah total sejak ia menolong seorang pria asing yang terluka. Tanpa diduga, karena fitnahan keji, ia dan pria itu malah menikah. Tanpa tahu bahwa pernikahan itu akan mengikatnya pada rahasia kelam. Mahen, suami yang dingin tapi penuh perhatian, membawanya ke kota dan memberi kehidupan baru. Segalanya tampak sempurna, hingga Gadis tahu kebenarannya. Mahen bukan pria biasa. Ia adalah ayah dari sahabatnya sendiri. Dan lebih buruk lagi, Gadis hanyalah istri kedua yang disembunyikan. Antara cinta dan persahabatan, Gadis harus memilih bertahan dalam kebohongan, atau kehilangan segalanya demi kebenaran.

Ayu hanya seorang gadis desa biasa yang bekerja sebagai pembantu di rumah keluarga Ardiansyah, tempat para miliarder tinggal dalam kemewahan yang sunyi. Dia bertemu dengan Revan, tuan muda yang terjebak dalam pernikahan kosong dengan wanita sosialita ambisius. Tapi di balik sikap kaku dan diamnya, ia mulai luluh oleh ketulusan Ayu. Namun cinta mereka tak diizinkan. Nama besar, harga diri, dan masa lalu kelam keluarga siap merobek segalanya. Cinta ini haram. Tapi kenapa rasanya justru candu?

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ “รินทำไม่ได้เลย รินไม่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยงอแงเมื่อเธอไม่สามารถทำตามในงานที่อาจารย์สั่งให้ทำส่งในศุกร์นี้ได้ “ไหนขอพี่ดูหน่อย” ลีวายเอ่ย พรางหยิบงานที่ฟารินงอแงไม่ยอมทำ “พี่ลีวาย ทำให้รินหน่อยนะๆๆ” “ถ้าพี่ทำให้ อาจารย์ก็รู้ซิครับ” ลีวายเอ่ย “อาจารย์จะรู้ได้ยังไงคะ เรารู้กันสองคน”ฟารินเอ่ย “พี่อยู่ปี3 ทำงานส่งอาจารย์จนอาจารย์จำลายเส้นได้หมดแล้วครับ แล้วน้องปีหนึ่งแบบน้องฟารินเนี้ย จะใช้ลายเส้นพี่ปี3ไปส่ง จะรอดได้ยังงไง” “แต่รินทำไม่ได้นี่คะ….” “เฮ้อ งอแงแบบนี่แล้วพี่จะทำยังไง”ลีวายเอ่ย “ไม่รู้ค่ะ” “งอแงไม่เข้าเรื่องเลยเรา” ปากบ่น แต่มือก็ยังคงเริ่มร่างงานที่ฟารินบอกทำไม่ได้ “พี่ลีวายใจดีจัง” “ใจดีแบบนี้ ให้พี่เป็นแฟนได้หรือยังละครับ” “คะ!!….” “เอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้” ลีวายเอ่ย